เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1022

ตอนที่ 1022: หลัวโตว

อาณาจักรหลงฉีเป็นหนึ่งในแปดอาณาจักรใหญ่ของทวีปเทียนหยวน มันเทียบเท่าได้กับอาณาจักรฉินหวงและมีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายหมื่นปี ไม่มีใครสามารถดูถูกอำนาจของมันได้ มันมีเซียนผู้คุมกฎคอยปกป้องพระราชวังอยู่

อาณาจักรหลงฉีสงบสุขเหมือนทุกทุกวัน โถงที่โอ่อ่าและมีอำนาจเต็มอยู่ในพระราชวัง พลังแห่งการมีอยู่ที่มหาศาลเต็มไปทั่วรอบ ๆ

กลุ่มทหารที่อยู่ในชุดเกราะเดินตรวจตราพระราชวัง ในขณัที่พวกเขาเดินยืดอกและเดินไปอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาปกป้องพระราชวังอยู่อย่างเงียบ ๆ

ในตอนนี้ ร่างสองร่างที่เป็นภาพพร่ามัวจนเกือบจะมองไม่เห็นได้เข้าไปที่พระราชวังอย่างรวดเร็วมาก พวกเขาพุ่งเข้าไปลึกอย่างเงียบ ๆ จากนั้นพวกเขาก็หายไปในโถงที่ว่างเปล่ามาเป็นเวลานาน

พวกเขาลบตัวตนของพวกเขาอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ถึงการมาของพวกเขา แม้แต่เซียนผู้คุมกฎที่ปกป้องพระราชวังอยู่ก็ไม่สังเกตเห็นการมาถึงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญทั้งสองคนนี้

ชายชราสองคนทู่กระเซอะกระเซิงและใส่เสื้อผ้ารุ่งริ่งแนบไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง ในขณะที่พวกเขาสังเกตการณ์เคลื่อนไหวที่อยู่ข้างนอกอย่างตั้งอกตั้งใจ พวกเขาลบตัวตนของพวกเขาอย่างสมบูรณ์รวมถึงลมหายใจของพวกเขา พวกเขาดูวิตกกังวลมาก

ชายชราสองคนก็โล่งใจในที่สุดหลังจากที่พวกเขาไม่พบอะไรจากการสังเกตการณ์ ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็ทรุดลงที่พื้นที่เย็นเฉียบ ในขณะที่พวกเขาหอบหายใจแรง

“โชคดีที่พวกเราไม่ได้ไปทำให้เซียนผู้คุมกฎในพระราชวังรู้ตัว ซิตู ทักษะลบตัวตนของเจ้าน่าประทับใจจริง ๆ พวกเราน่าจะซ่อนที่นี้ได้อย่างปลอดภัยอีกสักสองสามวัน” ชายชราพูดผ่านทักษะสื่อสาร เขาอ่อนเพลียมาก

“มันไม่สำคัญว่าทักษะลบตัวตนนี้จะยอดเยี่ยมเพียงใด ผู้พิทักษ์ทั้งสี่จากนิกายดาบโลหิตจะหาพวกเราเจออยู่ดี พวกเราสลัดพวกเขาไม่หลุดไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” ชายชราอีกคนตอบกลับมาด้วยทักษะสื่อสารเดียวกัน พวกเขาทั้งคู่ระมัดระวังตัวมาก และไม่ต้องการที่จะทำให้เกิดเสียงแม้แต่น้อย เพราะเกรงว่ามันจะไปทำให้เซียนผู้คุมกฎในพระราชวังรู้ตัว

เซียนผู้คุมกฎสองคนที่เหมือนขอทานนี้คือชายชราซิตูและหม่าเทิง พวกเขาโดยไล่ล่าจากผู้พิทักษ์ทั้งสี่ของนิกายดาบโลหิตที่ผ่านมาหลายปี และพวกเขาก็เอาชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้

“อาญาจักรหลงฉีเป็นสาขาของจักรวรรดิเฟยลี่ของจักรวรรดิใหญ่ทั้งสาม บางทีแม้แต่ผู้พิทักษ์ทั้งสี่ก็อาจจะไม่กล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่ก็ได้ พวกเราน่าจะปลอดภัยมากที่นี่” ชายชราหม่าเทิงสื่อสารออกไป

ชายชราซิตูพยักหน้าเห็นด้วยแล้วตอบกลับ “เจ้าพูดถูก ผู้พิทักษ์ทั้งสี่จะไล่ตามพวกเราทันในไม่ช้า พวกเขารู้ว่าพวกเรากำลังซ่อนอยู่ที่นี่ แต่ทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้พระราชวัง เซียนผู้คุมกฎของที่นี่ก็จะหยุดพวกเขาเอาไว้แน่ การต่อสู้ใหญ่อาจจะเกิดขึ้น ในขณะที่พวกเขากำลังสู้กัน พวกเราจะแอบดูและโจมตีออกไปทันที เพื่อจัดการกับผู้พิทักษ์ แบบนั้น พวกเราจะสามารถฆ่าหนึ่งในนั้นได้”

ตาของชายชราหม่าเทิงเบิกกว้าง “นั่นไม่ใช่ความคิดที่เลวเลย พวกนั้นทั้งสี่ไล่ตามพวกเราไปทั่วทั้งทวีป ดังนั้นมันถึงเวลาแล้วที่พวกนั้นจะต้องชดใช้”

สองวันต่อมา ชายวัยกลางคนใบหน้าเย็นชาที่อยู่ในชุดสีแดงก็มาถึงที่กลางอากาศ พวกเคลื่อนที่ไปในทิศทางของพระราชวัง

ทั้งสี่คนเปล่งรัศมีพลังหยินที่ชั่วร้ายที่มองไม่เห็นออกมา อุณหภูมิดิ่งลงทุกทุกที่ที่ทั้งสี่ผ่าน และมันก็เย็นเหมือนยู่ในถ้ำ

“สองคนนั้นซ่อนอยู่ในเมือง หัวหน้านิกายคนก่อนได้ติดต่อกับเราผ่านทักษะลับ เขาบอกว่าเมื่อพวกเราเจอทั้งสองคนนี้ พวกเราต้องไม่ผลีผลาม พวกเราต้องรอหัวหน้านิกายคนใหม่มาถึงและรอคำสั่งของเขา พวกเราไปหาโรงเตี้ยมและพักผ่อนกันก่อนตอนนี้” ผู้พิทักษ์พูดอย่างไร้อารมณ์ก่อนที่จะเข้าไปในเมืองกับพวกอีกสามคน

“พวกเจ้าคิดว่าหัวหน้านิกายคนใหม่คือใครกัน ? ข้ามั่นใจว่าเขาต้องเกลียดคนที่พวกเรากำลังไล่ล่าอยู่มากแน่ แต่นิกายดาบโลหิตของพวกเราก็ถอนตัวจากทวีปไปเป็นพันปีแล้ว ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีผู้อาวุโสคนไหนในนิกายที่มีความไม่พอใจในพวกนั้นทั้งสอง” ผู้พิทักษ์พูดเสียงทุ้ม เขาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ซู่ซาน หุบปาก เรื่องของหัวหน้านิกายไม่ใช่เรื่องที่เราจะมาหารือกัน” ใบหน้าของผู้พิทักษ์หมองลงและเขาก็จ้องไปทางคนพูด

ผู้พิทักษ์ที่ถูกเรียกว่าซู่ซานก็หุบปาก

ในขณะที่ผู้พิทักษ์ทั้งสี่เดินผ่านไปที่ถนน ลักษณะรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันของพวกเขาและพลังหยินชั่วร้ายของพวกเขาก็เป็นจุดสนใจทันที ทุกคนที่เดินผ่านและทหารรับจ้างก็เปิดทางให้กับพวกเขา คนรอบ ๆ บอกได้เลยว่ามันไม่ฉลาดนักที่จะไปยั่วยุคนทั้งสี่นี้เพราะว่าพวกเขามีท่าทางที่น่ากลัว

ผู้พิทักษ์ทั้งสี่เดินอยู่ข้างข้างกัน พวกเขาเย็นชาเป็นปกติ ซึ่งทำให้พวกเขาดูเข้าถึงได้ยาก

ในตอนนี้เอง ชายชราที่มีผมชี้สี่คนในชุดขาวก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ถนน พวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ กันและมาขวางทางผู้พิทักษ์ทั้งสี่เอาไว้ พวกเขาดูเหมือนว่ารออยู่ตรงนั้นมานานสักพักแล้ว

ชายชราทั้งสี่ดูปกติมาก ไม่มีใครที่มีพลังแห่งการมีอยู่เลย และพวกเขาก็ดูเหมือนคนธรรมดา พวกเขาไม่ได้เป็นที่สนใจเลยแม้ว่าพวกเขาจะยืนอยู่กลางถนนด้วยท่าทางแบบนั้น