เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1110

ตอนที่ 1110: กลับไปที่เผ่าเต่า

“เจ้าวางแผนที่จะไปเอาผลไม้เซียนงั้นหรือ ? ” หงเหลียนจ้องไปที่เจี้ยนเฉิน ในขณะที่นางถามด้วยเสียงที่น่าพอใจ

“ใช่ ข้าต้องพยายามที่จะเอาผลไม้เซียนมาให้ได้ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะรอดกลับมาหรือเปล่า ดังนั้นก่อนที่ข้าจะไป ข้าจะทิ้งเสือขาวเอาไว้ ข้ารบกวนพวกท่านทั้งสองดูแลเสือขาวด้วยในอนาคต” เจี้ยนเฉินตอบกลับอย่างเคร่งเครียด เขาคิดมาตลอดว่าที่ทั้งสามอยู่เคียงข้างเขามาตลอดก็เพื่อที่จะปกป้องพยัคฆ์ปีกเทวะ

“พวกเราจะไปกับเจ้าเมื่อเจ้าอยากไปที่รังมรณะ พวกเราทั้งหมดมีเกราะและอาวุธพลังงานดั้งเดิม ดังนั้น แม้แต่เซียนจักรพรรดิก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้ โอกาสที่เจ้าจะได้ผลไม้มาจะเพิ่มมากขึ้นถ้ามีพวกเราอยู่ข้าง ๆ ” รุยจินพูด

“วิญญาณแค้นน่าจะเป็นพลังหยินสุดขั้วในธรรมชาติ ในขณะที่ไฟของข้านั้นเป็นพลังหยางสุดขั้ว มันจะข่มวิญญาณแค้นได้พอดี ตราบใดที่สิ่งที่ทรงพลังที่เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพูดถึงนั้นไม่ปรากฏขึ้นมา ข้าเชื่อว่าวิญญาณพวกนี้คงเป็นอันตรายกับพวกเราไม่มากหรอก” หงเหลียนบอกสิ่งที่นางคิดออกมา

“ข้าขอบคุณผู้อาวุโสมากในการช่วยเหลือ” เจี้ยนเฉินยินดีมากทันทีเมื่อเขารู้ว่ารุยจินและอีกทั้งสองคนอยากจะไปกับเขาที่รังมรณะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เรื่องทั้งหมดคงจะง่ายมากขึ้นด้วยการช่วยเหลือของสามจอมยุทธที่เทียบเคียงกับเซียนจักรพรรดิได้

เจี้ยนเฉินออกไปจากมิติวัตถุวิญญาณ หงเหลียนถอนหายใจเล็กน้อยหลังจากที่เขาจากไป “ชีวิตของเจี้ยนเฉินสำคัญกว่าของพวกเราในตอนนี้ ข้ายอมบาดเจ็บดีกว่าที่จะเห็นเขาตาย”

รุยจินถอนหายใจเบา ๆ หลังจากนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกแล้วเขาก็พูดออกมา “ข้าไม่มีญาติสนิทมิตรสหายหรือใครอีกแล้วในโลกภายนอกนี้ แม้แต่บ้านเกิดของข้ายังกลายเป็นสุสานที่ศพมีชีวิตเร่ร่อนไปมา ตระกูลของข้าทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอย เจี้ยนเฉินเป็นความหวังเดียวของพวกเราที่จะหาตระกูลของพวกเรา ดังนั้นก่อนที่เขาจะทรงพลังมากพอ พวกเราจะให้อะไรเกิดขึ้นกับเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้น พวกเราจะไม่สามารถกลับไปที่ตระกูลของพวกเราได้”

“รุยจิน เจ้าเชื่อจริง ๆ หรือว่าเจี้ยนเฉินจะพาเราไปพบกับตระกูลที่หายไปของพวกเราได้จริง ๆ ? จู่ ๆ คนของพวกเราก็หายไปพร้อมกับพยัคฆ์ปีกเทวะ พวกเขาอาจจะไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว เจี้ยนเฉินมีความสามารถขนาดนั้นจริง ๆ หรือ ? ” หงเหลียนจ้องลึกลงไปที่รุยจิน

“แม้ว่าพวกเราจะไม่เชื่อในความสามารถของเจี้ยนเฉิน พวกเราก็ควรจะยังเชื่อในพยัคฆ์ปีกเทวะ เพราะพยัคฆ์ปีกเทวะบอกว่าเจี้ยนเฉินจะพาพวกเรากลับไปหาตระกูลของพวกเรา เขาต้องมีเหตุผลของเขา มันไม่ใช่ว่าพวกเรามีทางอื่นนอกจากนี้ นี่เป็นความหวังเดียวของพวกเรา” รุยจินพูด

“ก่อนที่ข้าจะไปที่รังมรณะ ข้าจำเป็นต้องไปที่อาณาจักรทะเลก่อน เถี่ยต้า มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าอยู่ที่เมืองทหารรับจ้างในช่วงเวลานี้ รูปลักษณ์ของเจ้านั้นมันเตะตาเกินไป ข้าเกรงว่าบางคนที่จำเรื่องในครั้งโบราณกาลได้จะจำเจ้าได้” เจี้ยนเฉินพูดกับเถี่ยต้า เขากังวลมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เถี่ยต้าส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เจี้ยนเฉิน ความลึกลับของสงครามที่ทรงพลังจำนวนมากปรากฏขึ้นในหัวของข้า ข้ารู้สึกเหมือนว่ามันนั้นทรงพลังกว่าทักษะการต่อสู้สายเซียนเสียอีก และข้ายังได้รับความลึกลับของสงครามและประสบการณ์บางส่วนของท่านลุงเอ่อหยินมาอีก ข้าไม่กลัวตระกูลผู้พิทักษ์อีกต่อไปแล้ว แต่ข้าอยากจะไปที่รังมรณะกับเจ้า ข้าอยากท่องโลกไปกับเจ้า” เถี่ยต้าจริงจัง สายตาของเถี่ยต้าอ้อนวอน การที่จะได้ท่องโลกไปกับเจี้ยนเฉิน นั่นเป็นความปรารถนาที่เขาต้องการมากที่สุด ก่อนหน้านี้เขายังไม่แข็งแกร่งพอและมีแต่จะถ่วงเจี้ยนเฉินให้มีอันตรายยิ่งขึ้น แต่ในตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ดังนั้น เขาจึงไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป

เจี้ยนเฉินคิด เขารู้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของเถี่ยต้าในตอนนี้อาจจะไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย และเขาก็ยังคิดว่าประสบการณ์ของเถี่ยต้านั้นยังน้อยถึงแม้เขาจะเติบโตขนาดนี้ ดังนั้น เขาจึงตกลง “เอาล่ะ ถ้างั้นเมื่อข้ากลับมาจากอาณาจักรทะเล ข้าจะพาเจ้าไปที่รังมรณะกับข้าด้วย”

เถี่ยต้าตื่นเต้น เขายิ้มอย่างโง่งม “ถ้างั้น ข้าจะกลับไปบ้านก่อน เจี้ยนเฉิน อย่าลืมเรียกข้านะตอนที่เจ้าจะไปที่รังมรณะ”

“พวกเราอยู่ไกลจากทวีปเทียนหยวนมาก ข้าจะขอให้ผู้อาวุโสเฮยยู่สร้างประตูมิติให้กับเจ้า” เจี้ยนเฉินพูด

“ไม่จำเป็นหรอก ข้ากลับเองได้” เถี่ยต้ายักไหล่ เขาขอบคุณเฮยยู่สำหรับการช่วยเหลือก่อนที่เขาจะตะโกนออกมา “ความลึกลับของสงคราม ร่างทองคำทลายมิติ ! ” เถี่ยต้าเริ่มเปล่งแสงสีทองแสบตา เขากลายเป็นลำแสงสีทองที่พุ่งออกไปอย่างเร็ว หลายร้อยเมตรผ่านไป มิติด้านหน้าก็แยกเปิดออกและรูสีดำก็ปรากฏขึ้น เถี่ยต้าที่ยังถูกเคลือบไปด้วยแสงสีทองเข้มข้นก็พุ่งผ่านรูและหายไป

“อะไรกัน ! เขาพุ่งชนผ่านมิติด้วยร่างกายของเขา เขากำลังเคลื่อนที่ไปอีกเขตมิติ ! ” เฮยยู่ตกตะลึงอย่างควบคุมไม่ได้ในตอนที่เขาพูดสิ่งที่คิดออกมา เจี้ยนเฉินพูดไม่ออกและสติหลุดลอยไปสักพัก

เถี่ยต้าฝึกฝนในเส้นทางที่ต่างออกไป เขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจความลึกลับในธรรมชาติ เขาไม่สามารถสร้างประตูมิติได้ แต่เขามีวิธีการอื่นที่ให้ผลเช่นเดียวกับการใช้ประตูมิติ

“ประตูมิติต้องถูกสร้างในมิติที่คงตัว และมันไม่สามารถทนการโจมตีใดได้หลังจากที่มันเกิดขึ้นมา ไม่งั้นมันจะพังทลาย ความสามารถของเถี่ยต้าดูเหมือนจะไม่มีข้อจำกัดแบบนั้น เขาดูเหมือนจะสามารถออกไปตามที่ต้องการได้แม้ในตอนที่มีการต่อสู้กัน นะ นี่มันทรงพลังมากกว่าประตูมิติมาก” เฮยยู่ถอนหายใจอย่างตกตะลึง

“ความสามารถของเทพเจ้าสงครามนี้น่ากลัวจริง ๆ เถี่ยต้าเพิ่งอยู่ในชั้นสวรรค์ที่ 4 เท่านั้น เขาก็ไม่ต้องกลัวตระกูลผู้พิทักษ์แล้ว แต่ในครั้งโบราณกาล เอ่อหยินเหนือกว่าเซียนจักรพรรดิขึ้นไปอีกยังถูกสังหารโดยพยัคฆ์ปีกเทวะ พยัคฆ์ปีกเทวะนั้นทรงพลังอย่างเหนือจินตนาการจริง ๆ ” เจี้ยนเฉินลอบถอนใจอย่างมีอารมณ์

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินก็มุ่งหน้าไปที่อาณาจักรทะเล แม้ว่าม่านพลังของอาณาจักรทะเลจะป้องกันไม่ให้เซียนราชาจากที่อื่นเข้าไปได้ แต่มันก็ถูกเทพเจ้าแห่งท้องทะเลสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง ดังนั้น เจี้ยนเฉินจึงไม่โดนข้อจำกัดนี้เนื่องด้วยความสัมพันธ์ของเขากับเทพเจ้าแห่งท้องทะเล เขาสามารถผ่านเข้าไปได้โดยไม่มีอุปสรรค

จุดประสงค์หลักในการมาที่อาณาจักรทะเลของเจี้ยนเฉินคือน้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลก เขาได้รู้มาจากจิตวิญญาณกระบี่ว่า น้ำนั่นสามารถรักษาผลกระทบจากการใช้เพลิงจุติของหงเหลียนได้