เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1129

ตอนที่ 1129: ข้อมูลเกี่ยวกับทะเลวิญญาณ

เจี้ยนเฉินพร้อมกับโชวชูหยุนและคนอื่น ๆ เดินไปรอบ ๆ อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์อย่างไร้จุดหมาย พวกเขาไม่มีแผนที่จะออกไป

“ผู้อาวุโส ท่านก็ได้รับน้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกมาแล้ว เราจะกลับออกไปกันเลยหรือไม่ ? ” โชวชูหยุนที่ยืนข้างหลังพูดขึ้นมา เขาได้กินยาจิตวิญญาณธาตุแสงระดับ 6 จากเจี้ยนเฉินไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงหายจากอาการบาดเจ็บเกือบทั้งหมด ตอนนี้เขามีอาการดีขึ้นมาก

หลังจากเงียบกันชั่วครู่ เจี้ยนเฉินก็ส่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ส่วนหนึ่งให้โชวชูหยุนและลุยจุน,นอกจากนี้เขายังมอบหินฟ้าสะเทือน 15 ดาวให้กับพวกเขาอีกสองสามชิ้นและพูดว่า “ตอนนี้ข้ายังไม่อยากกลับ ชีวิตของพวกเจ้าจะถูกคุกคามหากพวกเจ้ายังติดตามข้าเข้าไปในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ พวกเจ้าจึงควรกลับออกไปก่อน

“ไม่ ผู้อาวุโสหยางยู่เทียน เราติดตามท่านมาตลอดการเดินทาง และเราก็ได้รับประโยชน์อย่างมาก เราจะเอาของ ๆ ท่านมาเป็นของเราได้อย่างไร ? ” โชวชูหยุนและลุยจุนตกใจกับการกระทำที่ไม่คาดคิด พวกเขาไม่กล้าที่จะยอมรับสิ่งของจากเจี้ยนเฉิน.

รับไปซะ หากไม่มีพวกเจ้านำทาง ข้าคงไม่ได้น้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกมาหรอก นอกจากนี้เราเคยตกลงว่าจะแบ่งกัน” เจี้ยนเฉินยัดน้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกและหินฟ้าสะเทือน 15 ดาวใส่มือของพวกเขาก่อนที่จะกล่าวคำอำลา เขาได้รับน้ำศักดิ์สิทธิ์น้อยเกินไป มันอาจจะเพียงพอสำหรับหงเหลียนที่จะฟื้นพละกำลัง แต่กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีหลายสิบคนยังต้องการน้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกเพื่อเพิ่มคุณภาพวิญญาณและความสามารถของพวกเขา เพื่อที่พวกเขาจะได้เป็นเซียนผู้คุมกฎ

เป็นผลให้เจี้ยนเฉินต้องไปหาน้ำให้ได้มากกว่านี้

โชวชูหยุน, ลุยจุน, และเซียนสวรรค์คนอื่น ๆ แยกทางกับเจี้ยนเฉินอย่างฝืนใจ พวกเขาใช้เรือในการเดินทางกลับ ในช่วงไม่กี่วันที่พวกเขาอยู่กับเจี้ยนเฉิน พวกเขามีความสุขอย่างที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อนในขณะที่ข้ามผ่านอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ มันทำให้พวกเขามีช่วงเวลาที่ตื่นเต้นและน่าจดจำ ประสบการณ์ทั้งหมดจะกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาจะยึดมั่น อย่างไรก็ตามพวกเขาก็รู้ว่าความรู้สึกนี้ไม่ถาวรเพราะความสัมพันธ์ของพวกเขากับเจี้ยนเฉินนั้นไม่ได้ลึกซึ้ง พวกเขาแค่ให้ความร่วมมือ

“ผู้อาวุโสหยางยู่เทียน ข้าจะจดจำท่านตลอดไป” ก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน โชวหลินจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความชื่นชมและเคารพ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกฝืนใจ

เจี้ยนเฉินมองดูพวกเขาหายไปในระยะไกล เขาช่วยโชวชูหยุนอย่างเงียบ ๆ หลายครั้ง เพียงเพราะพวกเขาทั้งสองมาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน

เจี้ยนเฉินดูเหมือนจะเห็นภาพตนเองในอดีตในกลุ่มคนที่ทำงานอย่างลำบากเพื่อที่จะกลายเป็นคนที่มีอำนาจมากขึ้นในต่างแดน

เจี้ยนเฉินสลัดความคิด ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “พวกท่านสี่คนเดินตามข้ามานานแล้ว ถึงเวลาที่ต้องแสดงตัว”

เมื่อนั้นชายอาวุโสสี่คนก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆ พวกเขาไม่ได้ส่งเสียงดัง พวกเขาเงียบสนิทเหมือนดั่งผี

เจี้ยนเฉินหันกลับมามองทั้งสี่อย่างสงบ เขาถามอย่างเยือกเย็น “ทำไมถึงตามข้ามา ? “

ชายอาวุโสทั้งสี่ไม่ตอบสนอง พวกเขาจ้องมองเขาอย่างสงบและหลังจากนั้นสักครู่ก็มีคนพูดว่า “ท่าน ดูเหมือนว่าท่านเพิ่งมาถึงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เพื่อการค้นหาน้ำ”

“แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจะมีอะไรหรือ ? ” เจี้ยนเฉินยังคงมีสีหน้าเฉยเมย

“ท่าน เราอาจร่วมมือกันได้หากท่านต้องการน้ำมากกว่านี้” ชายอาวุโสกล่าวต่อ

“ร่วมมือกันรึ ? เจ้าเห็นร่องรอยของน้ำอีกหรือ ? ” ดวงตาของเจี้ยนเฉินเป็นประกายและความสนใจของเขาก็พองโตในทันที.

“เราไม่ได้เห็นร่องรอยอื่น แต่เรารู้แหล่งน้ำ” ชายอาวุโสกล่าว

อะไรนะ ? แหล่งที่มาของน้ำศักดิ์สิทธิ์รึ ? ” เจี้ยนเฉินตกใจ เขาไม่สามารถรักษาความสงบไว้ได้อีกต่อไป “บอกข้าหน่อยว่าแหล่งที่มานั้นเป็นอย่างไร”

“เมื่อหลายปีก่อน เราเคยเข้าไปในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ชั้นลึกและได้เห็นทะเลสาบที่อาบแสงรุ้งจากระยะไกล น้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกหลั่งไหลออกมาอย่างไม่สิ้นสุดจากส่วนกลางและส่วนใหญ่ก็ตกลงสู่ทะเลสาบ มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ลอยอยู่เหนือทะเลสาบ ลอยไปอย่างไร้จุดหมายผ่านไปทั่วอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์” ชายอาวุโสกล่าว เขาไม่ได้ให้ข้อมูลว่าทะเลสาบอยู่ที่ไหน

“ทะเลสาบที่ส่องแสงสีรุ้ง นั่น – นั่นคือทะเลวิญญาณ ? ” เจี้ยนเฉินสั่นสะเทือนอย่างมาก ตามที่พวกเขาพูดมันเป็นไปได้อย่างยิ่งที่พวกเขาได้เห็นทะเลแห่งวิญญาณ เมื่อเขาพบทะเลวิญญาณ น้ำจะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป

“เราสามารถร่วมมือกันได้ พวกเจ้ามีเงื่อนไขอะไรบ้าง ? ” เจี้ยนเฉินตกลงโดยไม่ลังเล ข้อมูลที่พวกเขาเปิดเผยนั้นเป็นสิ่งล่อใจเขามาก

“เราไม่มีเงื่อนไข เราเพียงต้องการที่จะเดินทางไปด้วยกันเพราะมีค่ายกลที่ทรงพลังอย่างมากที่ปกป้องแหล่งน้ำ มันยากมากที่เราสี่คนจะฝ่าฟันไปได้ เราจึงต้องการผู้ช่วย เมื่อเราผ่านค่ายกล ท่านก็สามารถเอาน้ำศักดิ์สิทธิ์ไปได้ และเราจะเอาสิ่งที่เราต้องการ ชายอาวุโสกล่าว

เจี้ยนเฉินหยุดชั่วคราว เขามองดูทั้งสี่ในขณะที่ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขายิ้มอย่างนุ่มนวล “สิ่งของที่เจ้าทั้งสี่ต้องการนั้นต้องมีค่ามากใช่หรือไม่ ? “