เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 121

ตอนที่ 121 – หนีอย่างลนลาน

เมื่อได้ยินเสียงคำราม เทือกเขาสัตว์อสูรที่เคยเงียบสงบก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง สัตว์อสูรทุกตัวถูกปลุกขึ้นมาและเสียงของพวกมันก็เริ่มร้องออกมาในทุกทิศทาง สัตว์อสูรทุกตัวส่งเสียงขึ้นมา แต่ไม่มีสักตัวเดียวที่กล้าสู้กับเสือ

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเสือ ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจังอีกครั้ง ” โอ้ไม่ นี่เป็นเสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทอง ! ” เสียงของมันนั้นดังอย่างผิดปกติ ตั้งแต่ราชาพยัคฆ์ขนทองเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 สัตว์อสูรนี้มีความพิเศษเมื่อมันถึงจุดเปลี่ยน มันสามารถเปลี่ยนร่างของมันและหลังจากนั้นเป็นต้นมา มันจะเข้าสู่โลกใหม่ สัตว์อสูรระดับ 5 นั้นแตกต่างจากสัตว์อสูรระดับ 4 เป็นอย่างมากและด้วยความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินในปัจจุบัน การรับมือกับสัตว์อสูรระดับ 4 ก็เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว แต่นี่กลับเป็นสัตว์อสูรระดับ 5

” ไม่ดีแล้ว มันเป็นเสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทอง ! วิ่ง วิ่งเร็ว ทุกคนแยกย้ายกันไป ไม่งั้นเราทั้งหมดจะตายกันอยู่ที่นี่ ! ” กัปตันครอสตะโกนพร้อมกับเสียงอันสั่นเครือด้วยความกลัว แม้กระทั่งก่อนที่เขาจะสามารถเตือนได้ เขาก็เข้าไปในป่าพร้อมกับลูกราชาพยัคฆ์ขนทอง แม้แต่ทหารรับจ้างที่ต่อสู้กับทหารรับจ้างอัคนีก็ยอมแพ้ในการต่อสู้ทันทีและก็พลันตามเขาเข้าไปในป่า

ทันใดนั้นก่อนที่กัปตันครอสจะสามารถเข้าไปในป่าได้ เจี้ยนเฉินก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหมือนปีศาจ ในขณะที่กระบี่วายุโปรยของเขาส่องประกายสีเงินและพุ่งตรงไปที่คอของชายคนนั้น แม้ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้ เจี้ยนเฉินก็ยังไม่มีแผนที่จะปล่อยเขาไป

สีหน้าของครอสเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาแกว่งกระบี่ของตัวเอง ในขณะที่กระบี่ของเขาปะทะกับเจี้ยนเฉิน เขาคำรามว่า”เจ้าบ้าไปแล้ว ? ราชาพยัคฆ์ขนทองระดับ 5 กำลังจะมา หากเจ้ายังพยายามหยุดข้าต่อไป เจ้าจะเสียโอกาสหลบหนี”

เจี้ยนเฉินเมินเฉยต่อคำพูดของครอสราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินครอสพูดเลย กระบี่วายุโปรยเปลี่ยนเป็นลำแสงสีเงินเมื่อพุ่งไปยังครอสอีกครั้ง

ครอสยกกระบี่ของเขาเพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีที่เร็วดุจสายฟ้า ไม่มีเวลาหลบ เขาถูกแทงเข้าที่ไหล่โดยเจี้ยนเฉินซึ่งในเวลาเดียวกันก็คว้าขาของลูกราชาพยัคฆ์ขนทองด้วยมือซ้าย

อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เขายังคงหลบหนีไปกับลูกราชาพยัคฆ์ขนทองที่ยังคงอยู่ในมือของเขา ” ทุกคนมารวมกันเพื่อป้องกันลูกราชาพยัคฆ์ขนทองตัวนี้ ลูกราชาพยัคฆ์ขนทองตัวนี้มันสำคัญเกินไปสำหรับทหารรับจ้างจ้าวของเราที่จะยอมแพ้!”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทหารรับจ้างจ้าวเริ่มลังเล แต่ก็ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของครอส ชายห้าคนพุ่งเข้าหาที่เจี้ยนเฉินพร้อมกับอาวุธเซียนของพวกเขาเพื่อพยายามถ่วงเวลาเขา จากนั้นครอสก็หนีเข้าไปในป่าโดยรอบ ในขณะที่ทหารรับจ้างไม่เต็มใจได้อยู่ข้างหลังในตอนแรกจะรีบตามเข้าไปในป่า

เพราะเซียนระดับสูงไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเจี้ยนเฉินเลย ทำให้เขาล้ม 5 คนลงอย่างรวดเร็ว กลุ่มทหารรับจ้างที่ติดตามครอสมาจึงร่วงเหมือนแมลงวัน

“โฮก ! “

เสียงคำรามที่ห่างไกลก่อนหน้านี้ของราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังใกล้เข้ามามากขึ้น เมื่อราชาพยัคฆ์ขนทองใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง สีหน้าของเจี้ยนเฉินเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น เมื่อเขามองเคนดัลและพูดว่า “ราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังเข้ามาใกล้บริเวณนี้อย่างรวดเร็ว อีกไม่นานก่อนที่มันจะมาถึงที่นี่ กัปตันเคนดัล ไม่ดีที่จะอยู่ที่นี่ รีบไปให้เร็ว

เคนดัลมองไปที่ร่างชุ่มเลือดของสมาชิกทหารรับจ้างอัคนีและบาดแผลหลายแห่งบนตัวพวกเขา มันเป็นสิ่งที่ดีที่การต่อสู้ไม่ได้ดำเนินต่อไปนาน มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการบาดเจ็บล้มตาย

“ทุกคนเร็วเข้า รีบหนีไป”

ไม่สามารถรักษาบาดแผลของพวกเขา ทุกคนเริ่มพุ่งเข้าป่าอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยม แต่เนื่องจากบาดแผลต่าง ๆ ที่พวกเขามี ทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่ได้รวดเร็วนัก

“โฮก ! “

เสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทองดังขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้มันใกล้มาก ในทันใดนั้นทุกคนสามารถได้ยินเสียงราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังวิ่งเข้าหาพวกเขา แรงลมที่เกิดขึ้นเพียงพอที่จะทำให้ต้นไม้แบนราบไปกับพื้น

สมาชิกทุกคนของทหารรับจ้างอัคนีต่างก็หน้าซีด เมื่อเคนดัลหนีเพื่อเอาชีวิตรอด เขามองไปที่เจี้ยนเฉินแล้วขว้างเข็มขัดมิติของเขาไปให้เขา “เจี้ยนเฉิน เจ้ามีพละกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราทุกคน ดังนั้นโอกาสในการหลบหนีของเจ้าจึงสูงที่สุด ข้ามอบเข็มขัดมิติให้กับเจ้า เจ้าต้องนำสิ่งนี้ออกไปให้ได้”

เมื่อเห็นกัปตันเคนดัลโยนเข็มขัดมิติให้เขา เจี้ยนเฉินต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เคนดัลก็อ้าปากพูดอีกครั้ง” เจี้ยนเฉินอย่าปฏิเสธ ถ้าบังเอิญเราไม่สามารถออกจากป่านี้ได้ ข้าขอร้องให้เจ้าดูแลครอบครัวของพวกเรา ! ถ้าข้าตายที่นี่ชีวิตของพวกเขาจะแย่ลง พ่อแม่ของข้า ภรรยาของข้าและลูกของข้า พวกเขาจะไม่สามารถมีชีวิตที่ดีในอนาคต ดังนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า” เคนดัลอ้อนวอนกับเจี้ยนเฉิน

มองไปที่เคนดัลด้วยสายตาที่ซับซ้อน เจี้ยนเฉินพยักหน้าอย่างแน่วแน่ หยิบเข็มขัดมิติ เจี้ยนเฉินจ้องมองเล็กน้อยและพูดว่า” ลุงเคนดัล เราจะออกจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน ที่ราชาพยัคฆ์ขนทองมองหาไม่ใช่เรา”

“อ๊าก ช่วยข้าด้วย ! ” ทันใดนั้นเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ดังมาจากด้านหลัง

“คาโบลด์ มันเป็นคาโบลด์ ตอนนี้เขาตกลงในหนองน้ำ เร็วคว้ามือของข้าไว้ คาโบลด์..” เสียงร้องออกมา เสี่ยวเต๋าวิตกกังวลอย่างมาก

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทุกคนยังคงยืนนิ่งอยู่ขณะที่ เจี้ยนเฉินมองดูเขาจากด้านหลังของเสี่ยวเต๋า ซึ่งเห็นได้เพียงท้องของเขาพร้อมด้วยมือของเขาที่ยื่นออกมาจากในหนองน้ำ ในบึงร่างของคาโบลด์จมอยู่ใต้น้ำอย่างสมบูรณ์แล้ว