เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1210

ตอนที่ 1210 – บิดาและบุตรชาย

ใบหน้าเจี้ยนเฉินสว่างขึ้นทันทีด้วยความสุขและความตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยินเสียงเสี่ยวเป่า เขาใช้ทักษะมายาในพริบตาทันที เขาก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วรีบขึ้นไปบนภูเขาโดยทิ้งร่องรอยภาพติดตาไว้เบื้องหลัง

หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ตระหนักในสิ่งที่เขาทำและเฝ้าดูเขาเข้าใกล้เกาะอย่างรวดเร็ว ความขัดแย้งปรากฏในแววตาของนาง นางมั่นใจว่าจะหยุดเจี้ยนเฉินไม่ให้ไปถึงเกาะหรือแม้แต่หยุดเขาไม่ให้เข้าไปใกล้เกาะได้ แต่นั่นจะหมายถึงว่านางจะต้องต่อสู้กับเจี้ยนเฉิน ในเวลาเดียวกันนางไม่สามารถพาตัวเองไปหยุดเจี้ยนเฉิน ในช่วงเวลานั้น หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์รู้สึกว่าค่อนข้างขัดแย้งกัน

เจี้ยนเฉินเคลื่อนตัวเร็วมากโดยข้ามไป 20 กิโลเมตรในทันที ในขณะที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ลังเล เจี้ยนเฉินก็มาถึงเกาะ ดังนั้นตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะหยุดเขาแม้ว่านางต้องการ

“ท่านพ่อ ท่านพ่อในที่สุดท่านก็มา ข้าคิดถึงท่านมาก” เสี่ยวเป่าร้องอุทานอย่างมีความสุข เขากระโดดลงจากก้อนหินอย่างว่องไวและวิ่งไปหาเจี้ยนเฉินพร้อมกับอ้าแขน เขาพูดว่า”กอดกัน ! ”

เศษเสี้ยวของความรักที่ไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน ในขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าที่อวบอ้วนและน่ารักของเสี่ยวเป่า เขาอุ้มเขาขึ้นมาในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนเขาพูดไม่ออก

ฉินฉินจ้องมองเจี้ยนเฉินและเสี่ยวเป่าด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป แม้ว่านางเคยเดาว่าตัวตนของเสี่ยวเป่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ก็เป็นเพียงการเดา นางรู้สึกปวดร้าวที่ก้นบึ้งของหัวใจ ตอนนี้มันกลายเป็นจริง

การมาถึงของเจี้ยนเฉินน่าจะเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การยิ้มของฉินฉินแต่ผลลัพธ์นั้นตรงกันข้าม ฉินฉินไม่สามารถยกระดับจิตวิญญาณของนางได้ในตอนนี้แม้ว่านางจะพยายามมากแค่ไหนและนางก็รู้สึกหดหู่แทน

เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของฉินฉิน พวกนางตะลึงกับสิ่งที่เสี่ยวเป่าพูด ขณะที่พวกนางจ้องมองไปที่เสี่ยวเปาเรียกเจี้ยนเฉินว่า ‘ท่านพ่อ’ อย่างสนิทสนม ความคิดทั้งหมดของพวกนางหยุดลง

เพียงไม่นานเสี่ยวเหยียนก็กลับมาได้สติอีกครั้งในที่สุด นางไม่เคยเชื่อเลยว่าเจี้ยนเฉินเป็นพ่อของเสี่ยวเปา นางคิดว่าเสี่ยวเป่าเรียกชื่อเขาผิด ดังนั้นนางจึงรีบแก้ไขคำพูดของเขา “เสี่ยวเป่า เจ้าควรเรียกคุณชายเจี้ยนเฉินว่าพี่ชายหรือท่านลุง ไม่ใช่ท่านพ่อ เจ้าไม่สามารถเรียกท่านพ่อได้ตามต้องการ”

เสี่ยวเป่ากอดคอของเจี้ยนเฉินแน่น เขารู้สึกว่าอกของท่านพ่อน่าสบายใจยิ่งกว่าของท่านแม่ของเขาราวกับว่าท่านพ่อของเขามีบางสิ่งที่ท่านแม่ของเขาขาด

ท่านโกหก เห็นได้ชัดว่านี่คือท่านพ่อของข้า ดังนั้นข้าจะไม่เรียกเขาว่าพี่ใหญ่หรือท่านลุง ข้าจะเรียกเขาว่าท่านพ่อเท่านั้น มีแต่ท่านพ่อเท่านั้น” เสี่ยวเป่าเบ้ปากและตอบเสี่ยวเหยียนอย่างไม่มีความสุข

ในเวลานี้ เสี่ยวเยี่ยก็กลับมามีสติเช่นกัน นางจ้องมองใบหน้าของเจี้ยนเฉินและเสี่ยวเป่าอย่างช้า ๆ และก็รู้สึกประหลาดใจ นางพูดว่า “เสี่ยวเหยียน ทำไมข้ารู้สึกเหมือนว่ารูปร่างหน้าตาของเสี่ยวเป่าและคุณชายเจี้ยนเฉินนั้นคล้ายคลึงกันบางส่วน”

ด้วยสิ่งนั้น เสี่ยวเหยียนเข้ามามองใกล้ ๆ ทันที ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน นางก็พบว่าพวกเขาจะค่อนข้างคล้ายกันหลังจากเปรียบเทียบหน้าตาของพวกเขา

เสี่ยวเหยียนก็ประหลาดใจในทันที “เสี่ยวเยี่ย ตอนที่เจ้าพูดขึ้นมา ข้าก็รู้สึกว่าพวกเขาดูคล้ายกันมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าข้ารู้ต้นกำเนิดของเสี่ยวเป่า ข้าสงสัย..สงสัย….” ถึงตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกนางสองคนเคยได้ยินเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเสี่ยวเป่าจากอาจารย์ของพวกนางและไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวเป่านั้นแตกต่างจากสิ่งที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์บอก ตอนนี้เสี่ยวเป่าเรียกเจี้ยนเฉินว่าท่านพ่ออย่างต่อเนื่องหลังจากพบเขา และความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งสองดูคล้ายกันมากเกินไปเหมือนพ่อกับลูกชาย นางรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“หืม พี่เสี่ยวเหยียน พี่เสี่ยวเยี่ย ท่านกำลังร่วมมือกับท่านแม่เพื่อหลอกลวงข้าโดยบอกข้าว่าข้าไม่มีท่านพ่อ ข้ามีท่านพ่อจริง ๆ ข้าพบท่านพ่อแล้ว” เสี่ยวเป่ากล่าวด้วยอารมณ์เคือง ๆ ด้วยเสียงที่เป็นเด็กของเขา ความไม่พอใจของเขาต่อเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยนั้นถูกเปิดเผยอย่างชัดเจน แม้กระนั้นแขนของเขาที่กอดรอบคอของเจี้ยนเฉินก็ยังรัดแน่น

“เสี่ยวเป่า มันเป็นความจริงหรือ ? เป็นคุณชายเจี้ยนเฉินจริง ๆ …” เสี่ยวเยี่ยปิดปากของนางขณะที่นางจ้องมองมาที่เสี่ยวเป่าและเจี้ยนเฉินด้วยตาเบิกกว้าง ความไม่เชื่อถูกสะกดไปทั่วใบหน้าขณะที่หัวใจนางปั่นป่วน