เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1245

ตอนที่ 1245: เจ้าศาลาวิญญาณสวรรค์

ผู้พิทักษ์ซุยยังคงอยู่ที่เดิมหลังจากที่โมเทียนหยุนจากไป มีแสงในดวงตาของนางขณะที่นางกำลังไตร่ตรองตัวเลือกของนางอย่างลึกซึ้ง ครู่ต่อมานางก็ถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่นางพึมพำออกมาอย่างหดหู่ หวู่ฮ่าน เจ้าเป็นอย่างที่โมเทียนหยุนพูดจริง ๆ หรือ ? เจ้าทรยศฝ่าบาทจริงหรือ ? แต่ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนั้น ? ความเศร้าปรากฏอยู่เต็มสายตาของนาง นางพยายามที่จะยอมรับความจริงจากสิ่งที่ได้ยิน

โมเทียนหยุนกล่าวว่า หนานป้อเทียนได้ควบคุมโถงเทพจันทราแล้ว ลูกสาวของเทพดวงจันทรา เฮายู่ ได้ปรากฏตัวที่ทวีปเทียนหยวนเมื่อหลายหมื่นปีก่อน หนานป้อเทียนเคลื่อนไหวทันทีที่ลูกสาวของเทพจันทราล้มเลวที่จะตัดผ่านไปยังจอมคน และใช้เวลานั้นเพื่อควบคุมโถงเทพจันทราหรือไม่ ? ผู้พิทักษ์ซุยพูดพึมพำ นางรู้สึกลาง ๆ ว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด

ข้าไม่คิดว่าศาลาเทพธิดาน้ำแข็งจะเผชิญหน้ากับหายนะหลังจากผ่านมาสามล้านปี เดิมทีข้าวางแผนที่จะทำให้ฝ่าบาทกลับไปยังโลกเซียนหลังจากที่ร่างน้ำแข็งดูดซับปราณจากจิตวิญญาณน้ำแข็ง แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าต้องพิจารณาถึงความเป็นไปได้ ถ้ามีเพียงข้า แม้ว่าข้าจะตายข้าก็ไม่เสียดาย แต่ฝ่าบาทต้องไม่ได้รับอันตราย

..

โมเทียนหยุนเดินทางไปยังเกาะมังกรหลังจากที่ออกจากศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง เขาลอยอยู่สูงขึ้นไปหลายร้อยเมตร ขณะที่เขามองลงมาเขาก็เห็นเกาะขนาดใหญ่อย่างมาก มันมีความสูงถึง 10 เมตรล้อมรอบเกาะทำให้มันดูเหมือนกับแยกตัวเองออกมา

มีซากศพของสิ่งมีชีวิตเดินไปเดินมาอย่างไร้จุดหมาย พวกมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตและพวกมันก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร แต่ในเวลาเดียวกันพวกมันก็สามารถอยู่ได้อย่างยาวนาน พวกมันเป็นได้แค่ซากของสิ่งมีชีวิตเมื่อนานมาแล้วและบางส่วนก็ยังอยู่มาตั้งแต่โบราณ

โมเทียนหยุนลอยอยู่บนอากาศขณะที่เขาเฝ้ามองทุกอย่างด้านล่างอย่างเงียบ ๆ เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะกลายเป็นลำแสงสีขาวพุ่งไปยังหลุมดาราด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เขามุ่งลึกลงไปในหลุมราวกับว่าเขาสามารถเดินเล่นเรื่อยเปื่อยทั้งโลกเบื้องล่างและเบื้องบนได้ง่าย ๆ

โมเทียนหยุนเดินผ่านค่ายกลและมาถึงโลกรกร้างในที่สุด สถานที่เหล่านี้เต็มไปด้วยความตายที่เงียบงัน มันรกร้างจนสุดลูกหูลูกตาและไม่อาจเห็นสิ่งมีชีวิตใด ๆ แม้กระทั่งท้องฟ้าก็ยังเป็นสีเทาที่แม้แต่แสงแดดก็ไม่อาจส่องผ่านลงมาได้

มิติเหล่านี้มันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ โมเทียนหยุนมองไปรอบๆและถอนหายใจ จากนั้นเขาก็ก้าวออกไปหนึ่งก้าวก่อนที่จะหายวับไป เพียงก้าวเดียวเขาก็มาถึงขอบปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่

ด้านหน้าของเขามีบอลแสง 2 ดวง ดวงหนึ่งสีดำ ดวงหนึ่งสีขาว มันเป็นศิลาเซียนหยินหยางที่มาจากปราณหยินหยาง แต่ตรงกลางนั้นมีหินที่มีจุดสีแดงสด มันดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก

โมเทียนหยุนจ้องมองไปที่บอลแสงอย่างใกล้ชิด ขณะที่เขาขมวดคิ้วแน่น การแสดงออกของเขาดูจริงจังมากขึ้นขณะที่เขาพูดอย่างหนักหน่วง ข้าไม่คิดเลยว่าความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในศิลาเซียนหยินหยางจะมีพลังเพิ่มมากขึ้น แม้กระทั่งปราณหยินหยางก็ไม่อาจควบคุมมันได้ มันดูดซับพลังงานเหล่านั้นและเสริมพลังของตัวเองอย่างรวดเร็ว หากมันเติบโตได้สำเร็จ มันก็คงมีผลลัพธ์เดียวนั้นก็คือภัยพิบัติ”

และข้าไม่รู้ว่าสิ่งชั่วร้ายนี้เกิดขึ้นเพราะมันได้ซ่อนตัวอยู่ในศิลาเซียนหยินหยาง ถ้าข้าไม่ใช้พลังระเบิดหิน ข้าก็ไม่อาจเอามันออกได้ อย่างไรก็ตามจิตวิญญาณม่วง-ฟ้าต้องมาที่นี่ ดังนั้นพวกเขาควรจะมีวิธีจัดการกับสิ่งชั่วร้ายนี้ ข้าแค่ต้องให้เวลาพวกเขาสักหน่อย จากนั้นโมเทียนหยุนก็ไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง มีประกายของการตัดสินใจผ่านดวงตาของเขา ขณะที่เขาพูดว่า ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะปล่อยร่างแยกและให้มันเข้าไประงับพลังของมันภายในหิน

ด้วยอย่างนี้ ร่างกายของโมเทียนหยุนจึงพร่ามัว เขากลายเป็นพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวและแบ่งออกเป็น 2 ร่าง และอีกร่างก็เข้าไปในหินอย่างระมัดระวังเพื่อควบคุมสิ่งชั่วร้ายภายใน

อย่างไรก็ตามพลังของโมเทียนหยุนก็เหลือเพียงหนึ่งในสามเมื่อมันเข้าไปในหิน สองในสามถูกพลังของหินกำจัดออกไป