เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1316

ตอนที่ 1316 – ความขัดแย้งในตระกูล (2)

” ฮึ่ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้ามีสิทธิ์เข้ามายุ่งกับเรื่องของเจ้านายของเจ้า ? เจียงหวูจี่ เจ้าคิดว่าจริง ๆ แล้วเจ้ายืนอยู่ในระดับเดียวกับเราเพียงเพราะเจ้าเป็นเซียนผู้คุมกฎในตอนนี้หรือ ? ” เซียนผู้คุมกฎคนหนึ่งจากสาขาหยวนพูดกับเจียงหวู่จีอย่างเฉยเมย

“เจียงหวู่จี อย่าลืมสถานะของเจ้า เจ้าเป็นเพียงสุนัขที่ได้รับการอุปถัมภ์จากตระกูลผู้พิทักษ์ หากสุนัขกัดนายของมัน นายสามารถฆ่ามันได้ทุกเมื่อ” เซียนผู้คุมกฎคนอื่นจากสาขาชิงร้องออกมา เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาจ้องมองเจียงหวู่จีเหมือนมองผู้รับใช้ พวกเขาเป็นลูกหลานของตระกูลผู้พิทักษ์ ดังนั้นพวกเขาจึงมีความรู้สึกมีอำนาจสูงสุดเป็นธรรมดาและมีความเย่อหยิ่ง ในขณะเดียวกัน เจียงหวู่จีก็เกิดในระดับต่ำ ดังนั้นแม้หลังจากกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ เขาก็ยังไม่อยู่ในสายตาของเซียนผู้คุมกฎจากตระกูลผู้พิทักษ์

เซียนผู้คุมกฎหลายสิบคนหรือมากกว่านั้นจากสาขาซูยังคงมีความรู้สึกที่เป็นกลาง ไม่มีใครพูดอะไรเลย พวกเขาไม่สนิทกับเจียงหวูจี่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พูดอะไรเพื่อเขา

ด้านล่างเจียงหยางป้าและผู้อาวุโสของตระกูลทั้งหมดโกรธมากเมื่อเห็นว่าลุงเจียงถูกทำร้าย หากพวกเขามีกำลังพวกเขาจะพุ่งขึ้นไปอย่างแน่นอนและหั่นคนที่สาปแช่งลุงเจียงออกเป็นชิ้น ๆ

แม้ว่าลุงเจียงเป็นเพียงผู้ดูแลตระกูลเจียงหยาง แต่สถานะของเขาในตระกูลนั้นยอดเยี่ยมมากไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าตอนนี้เขาเป็นเซียนผู้คุมกฎและไม่ได้เป็นเซียนสวรรค์อีกต่อไป สถานะของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้งเพราะสิ่งนั้น

“คนเหล่านี้ทำมากเกินไปแล้วกับการดูถูกลุงเจียงแบบนี้ เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เซียงเอ๋อไม่ได้อยู่ด้วย คนเหล่านี้จะได้รับมากกว่าที่พวกเขาพูดในวันนี้” เจียงหยางป้ากัดฟันพูด เขาโกรธจนหน้าซีด

ข้าง ๆ เขา ไป๋หยุนเทียน, หยูเฟิงหยาน, หลิงหลง และไป๋ยู่ซวงก็เหมือนกันกับเขา ลุงเจียงเป็นผู้ดูแลตระกูลมาหลายศตวรรษแล้ว เขาดูแลสมาชิกทุกคนในตระกูลเป็นอย่างมาก เขาจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ของตระกูลอย่างขยันขันแข็งในฐานะพ่อบ้านและไม่เคยบ่น ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมไม่มีใครสามารถเทียบเคียงศักดิ์ศรีของเขาภายในตระกูลได้ ทุกคนรักเขา

และหลังจากที่ได้เป็นเซียนผู้คุมกฎ เขายังคงดำรงตำแหน่งของเขาในฐานะพ่อบ้านโดยทั่ว ๆ ไปโดยเป็นพ่อบ้านที่เป็นเซียนผู้คุมกฎคนแรกของทวีป เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลยเมื่อเขามีพลังเพิ่มขึ้น ดังนั้นผู้คนจากตระกูลจึงมีความเคารพและรักเขามากยิ่งขึ้น

เป็นผลให้ทุกคนในตระกูลโกรธคำพูดของสาขาหยวนและฉิง มีเพียงคนในสาขาซูเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิมเพราะพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับลุงเจียง

“บรรพชนของเซียนผู้คุมกฎสาขาซูไม่ยอมช่วยพูดให้กับลุงเจียง เรามีจำนวนคนมากกว่า ดังนั้นข้าหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลุงเจียง” ไป๋หยุนเทียนกล่าวด้วยความกังวล นางเป็นห่วงความปลอดภัยของลุงเจียงมาก แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นเซียนผู้คุมกฎ แต่เขาก็อยู่ที่ชั้นสวรรค์ที่ 1 เท่านั้น

เศษเสี้ยวของความมุ่งมั่นปรากฏขึ้นทันทีในสายตาของเจียงหยางป้าด้วยสิ่งนั้น ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา เขาดึงหินขนาดเท่ากับกำปั้นสองก้อนออกมาจากแหวนมิติของเขาและกัดฟันพูด “ข้ามีฟ้าสะเทือนที่เซียงเอ๋อทิ้งไว้ เซียงเอ๋อกล่าวว่าฟ้าสะเทือนเหล่านี้ได้รับการประจุพลังไว้โดยเซียนราชา แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถทำอันตรายต่อเซียนราชา แต่ก็มากเกินพอที่จะจัดการกับเซียนผู้คุมกฎ หากพวกเขากล้าแตะต้องลุงเจียง ข้าก็จะใช้มัน”

บนท้องฟ้า เจียงหวู่จีคงดูสง่างามราวกับไม่ได้ยินคำสบประมาทเลย เขากล่าวว่า” ถูกต้องแล้ว จริง ๆ แล้วข้าถูกเก็บมาจากท้องถนนโดยนายท่านและข้าถูกนำไปยังตระกูลผู้พิทักษ์ หากเจ้าต้องการที่จะเรียกข้าว่าสุนัขแล้ว ข้ามีเจ้านายเพียงหนึ่งเดียวและนั่นคือเจียงหยางซูหยุนคง นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคนที่อยู่ในสาขาหยวนและชิง”

เซียนผู้คุมกฎจากสาขาชิงเริ่มโกรธอย่างที่สุด เขาตะโกนออกมา” เจ้ากล้าพูดอย่างนั้นกับเราในขณะที่เจ้าเป็นสุนัขได้อย่างไร ? ข้า เจียงหยางชิงชาน พูดว่าหากสุนัขกล้ากัดเจ้านายของมัน เจ้านายก็สามารถทำให้สุนัขหายไปได้ตลอดกาล” เจียงหยางชิงชานโจมตีเจียงหวู่จีทันที เขาใช้ความสามารถของเขาในฐานะเซียนผู้คุมกฎและหลอมรวมกับมิติโดยรอบและไปปรากฏตัวต่อหน้าเจียงหวู่จีทันทีด้วยการใช้พลังจิตวิญญาณ พลังที่เพิ่มขึ้นในมือของเขาขณะที่เขาใช้ทักษะลับในการรวมภูเขาขนาดเล็กสีเขียวและส่งมันไปยังเจียงหวูจี่