เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 144

ตอนที่ 144: กลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬ

เมื่อได้ยินอย่างนั้นทหารรับจ้างทั้งกลุ่มก็ตกใจและมองเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่ระมัดระวัง.

“ชายร่างขนาดกลางอายุประมาณ 20 ปี ใช้กระบี่ยาวเรียวสีเงินด้วยความเร็วสูง หัวหน้า ชายคนนี้มีลักษณะคล้ายกับภาพวาดที่ตระกูลเทียนซ่งติดประกาศไว้ที่สมาคมทหารรับจ้าง ข้ามั่นใจว่าชายคนนี้ใช่เจี้ยนเฉินแน่นอน” ทหารรับจ้างอีกคนบอกกับชายที่สวมชุดเต็มยศ

“ถูกต้องแล้ว หัวหน้า ข้าแน่ใจว่าชายนี้คือเจี้ยนเฉิน ตระกูลเทียนซ่งตั้งค่าหัวไว้ 10,000 เหรียญม่วงเป็นรางวัลให้กับคนที่จับเป็นเขา หากเราจับเขาได้ 10,000 เหรียญม่วงจะเป็นของเรา” ทหารรับจ้างรูปร่างผอมแห้งรีบพูด

ชายอีกคนพูดออกมาเบา ๆ ” ข้าคิดว่าเราคงไม่สามารถจัดการกับเจี้ยนเฉินคนนี้ได้ง่าย ๆ พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าเขาต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับ 3 ได้ดีแค่ไหน ? “

เจ้ากลัวอะไร? ไม่ว่าเขาจะยอดเยี่ยมแค่ไหน เขาก็ตัวคนเดียว ในขณะที่พวกเรามีกันมากมาย อย่าบอกข้าว่าเจ้ากลัวคนตัวคนเดียว หากคำพูดของเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปในเมืองเวค กลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ทหารรับจ้างอีกคนที่สวมชุดหนังพูดด้วยเสียงอู้อี้

“สิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง แม้ว่าเขาจะน่าทึ่งแต่เขาก็อยู่เพียงลำพังคนเดียวเท่านั้น กลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬจะกลัวเด็กอายุ 20 ปีคนเดียวหรือ”

ในขณะนั้นคนที่ดูสงบนิ่งที่สุดก็อ้าปากพูด “เอาล่ะ ทุกคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ฟังความคิดเห็นของหัวหน้าก่อน” หลังจากที่เขาพูดจบ ทุกคนก็หยุดพูดและหันไปมองคนที่อยู่หน้ากลุ่ม จากทุกคนในกลุ่มทหารรับจ้าง มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สวมเสื้อผ้าซึ่งอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์

เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬ

หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬนั้นสูงมาก เขาสูงประมาณ 2.5 เมตรและมีโครงร่างโปร่ง ผมบนศีรษะของเขาถูกตัดสั้นบนใบหน้าขนาดใหญ่ แต่มันมองดูค่อนข้างธรรมดาและอาจจะมีปัญหาถ้าถามจ้องหน้าเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีดำที่มีรอยขีดข่วนเล็กน้อยจากหนามในป่า

หัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬจ้องการต่อสู่ระหว่างเจี้ยนเฉินกับสัตว์อสูรอย่างใกล้ชิด หลังจากที่ใช้ความคิดสะท้อนผ่านดวงตา ในที่สุดเขาก็มาถึงข้อสรุป “ไม่ว่าเขาจะน่าทึ่งขนาดไหน เขาก็พึ่งจะอายุ 20 ปี เขาไม่สามารถสู้กับกลุ่มของเราทั้งหมดได้ นอกจากนี้สัตว์อสูรระดับ 3 ที่ต่อสู้กับเขาก็มีเพียงตัวเดียว เรารอให้เขาใช้พลังเซียนต่อสู้กับสัตว์อสูรจนหมดแรงก่อน แล้วค่อยเราจะจับตัวเขาและพาเขาไปยังตระกูลเทียนซ่งเพื่อรับรางวัล 10,000 เหรียญม่วง”

“หัวหน้า ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก เมื่อเรื่องนี้จบ กลุ่มของเราจะรุ่งเรืองอย่างแน่นอน 10,000 เหรียญม่วง ถึงเราจะต้องแบ่งกัน มันก็ยังเพียงพอที่จะใช้จ่ายไปได้ตลอดชีวิต” ชายคนหนึ่งถอนหายใจอย่างมีความสุข

“หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้นข้าจะไปเมืองโรมานและให้แม่นางหยุนซิวดูแลข้าสักสองสามวัน” ทหารรับจ้างอีกคนหัวเราะ

“ฮ่า ฮ่า เจียลี่ เจ้าน้ำลายไหลทุกครั้งที่มีการกล่าวถึงหอนางโลมเมืองโรมาน มันเป็นความอัปยศที่เจ้าไม่เคยมีเงินพอจะสนุกกับความสุขนั้น รอจนกว่าเรื่องนี้เสร็จสิ้น เจ้าจะสามารถนำหยุนซิวกลับบ้านในฐานะฮูหยินโดยไม่มีปัญหาใด ๆ ” ชายคนที่มีหนวดเคราหัวเราะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารรับจ้างคนก่อนหัวเราะแล้วจ้องมองเจี้ยนเฉินราวกับว่าเขากำลังจ้องมองภูเขาทองคำ

“อ่า ! “

ในขณะนั้นเสียงทะลักของเลือดดังมาแต่ไกล ทหารรับจ้างหันไปดูจึงเห็นเจี้ยนเฉินกำลังแทงเข้าที่คอของเต่าอสูร มีปราณกระบี่จำนวนมากที่ไม่เพียงแต่แทงเข้าไปในลำคอเท่านั้น แต่ยังเข้าสู่ร่างกายด้วยระเบิดก่อนที่จะกระทบกับอวัยวะภายในของมัน

เต่าอสูรตัวนั้นยังคงกรีดร้อง ร่างมหึมาของมันแข็งตัวและล้มลงกับพื้นอย่างช้า ๆ