เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1467

ตอนที่ 1467 : การเปลี่ยนแปลงของอุโมงค์

“เจี้ยนเฉิน เจ้าต้องตรวจสอบพลังวิญญาณด้วยตัวเอง เจ้าขาดวิธีในการใช้มันให้ถูกต้อง ปกติแล้วถ้าเจ้าใช้มันด้วยวิญญาณในขั้นย้อนกลับ เจ้าสามารถทำให้จอมยุทธขั้นย้อนกลับบาดเจ็บหนักและฆ่าจอมยุทธขั้นรับมอบได้ แต่พลังวิญญาณที่เจ้าใช้ก่อนหน้านี้เป็นภัยแค่กับเซียนจักรพรรดิ แม้ว่ามันจะผ่านการป้องกันมาได้ก็ตาม เจ้าไม่อาจจะทำให้จอมยุทธขั้นรับมอบบาดเจ็บสาหัสได้” เฮายู่เตือนเจี้ยนเฉินอย่างจริงจัง

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะตรวจสอบพลังวิญญาณและหวังว่าจะหาวิธีการใช้มันเพื่อจะเพิ่มพลังของมันได้” เจี้ยนเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น จากโลกตอนนี้แม้ว่าเผ่าพันธุ์ทั้งสี่จะร่วมมือกัน แต่ก็มีแค่ เถี่ยต้า เทพเจ้าแห่งท้องทะเล, เสี่ยวจิน และเสี่ยวหลิง ที่ครอบครองพลังเทียบเท่ากับขอบเขตดั้งเดิม แต่พวกเขาได้ลดระดับเป็นเซียนจักรพรรดิกันหมด แม้ว่าพวกเขาจะยังเพิ่มพลังขึ้นมาเป็นจอมยุทธขั้นรับมอบเพราะอาวุธเซียนได้ แต่พลังนั้นก็อยู่แค่ระดับล่างของขั้นรับมอบ พลังนั้นเพียงพอแค่จัดการกับเซียนจักรพรรดิ แต่มันยากที่จะใช้สู้กับจอมยุทธขั้นรับมอบได้

สำหรับเสือขาวแล้ว มันยังคงรับการสืบทอดของมันอยู่ มันจะตัดผ่านขอบเขตดั้งเดิมผ่านการสืบทอดได้หรือไม่นั้นยังเป็นเรื่องไม่แน่นอน แม้ว่ามันจะทะลวงผ่านได้แต่ก็มีแค่พวกเขา 9 คนที่ครอบครองพลังในขอบเขตดั้งเดิม มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกนั้นจะชนะจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมหลายสิบคนจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งได้

แต่ตอนนี้อำนาจของพลังวิญญาณนักรบได้ให้ความหวังใหม่กับเจี้ยนเฉิน ตามที่เฮายู่บอกมา ถ้าเขาเข้าใจวิธีและทักษะในการใช้มันด้วยการเพิ่มพลังพลังวิญญาณจนถึงขีดสุด เขาก็สามารถทำให้จอมยุทธขั้นย้อนกลับบาดเจ็บสาหัสด้วยพลังวิญญาณที่เขามีตอนนี้และฆ่าพวกที่อยู่ขั้นรับมอบได้ ตอนนั้นความได้เปรียบของพวกต่างโลกภายนอกก็จะหมดไป

“หากข้าไม่อาจจะทำให้พลังวิญญาณนักรบถึงขีดจำกัดได้ในครั้งหน้าที่มีคนต่างโลกมาบุกรุก โอกาสเดียวที่ข้าจะชนะอยู่ที่ศิลาเซียนหยินหยาง ข้าได้เข้าถึงร่างบรรพกาลขั้น 5 แล้ว ดังนั้นข้าจึงสามารถดูดซับพลังของหินเซียนหยินหยางได้ มันก็แค่ข้าต้องให้ซ่างกวนมู่เอ๋อมาดูดซับมันกับข้าด้วย มัน…เฮ้อ…” เจี้ยนเฉินถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อคิดถึงศิลาเซียนหยินหยาง เขาต้องการไล่ตามหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ซึ่งอาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดที่ใครจะทำได้ในโลกแม้ว่าเขาจะมีลูกกับนางแล้วก็ตาม

“พลังวิญญาณนักรบสำคัญกว่า นอกเสียจากว่าข้าไม่มีทางเลือก ข้าไม่ต้องการแตะต้องศิลาเซียนหยินหยางนั่น” เจี้ยนเฉินคิดก่อนที่จะอำลาเฮายู่และออกจากโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มไป

โถงศักดิ์สิทธิ์อยู่สวนด้านหลังของจวนเจ้าเมืองในเมืองอัคนี มันคือเขตหวงห้ามและไม่มียามคอยลาดตระเวน ตอนที่เขายืนอยู่นอกโถงศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว รอบข้างนั้นเงียบสนิท

เจี้ยนเฉินสูดหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมสงบสติอารมณ์ เขาไม่ได้ไปหาโหยวเยว่, ไป๋เหลียน หรือใครอื่น เขากลับไปที่ห้องลับของเขาแทน