เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1510

ตอนที่ 1510: โชวชูหยุนเกือบไปแล้ว

ซาร์ไคหยุนซึ่งอยู่ในหมดสติมาหลายปีตื่นขึ้นเพราะเสียงเพลงของซ่างกวนมู่เอ๋อ ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ออกเดินทางกลับสู่เมืองอัคนี เขาออกไปเพราะต้องการให้เวลากับซ่างกวนมู่เอ๋อ, เฮาหวู่และซาร์ไคหยุนได้อยู่ด้วยกัน เขาไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับวิธีที่จัดการของพวกเขา นี่คือทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้

ยังมีเวลาอีกสองวันก่อนงานแต่งงานของเจี้ยนเฉิน เมื่อเขากลับมาถึงเมืองอัคนี ทั้งเมืองก็มีรูปลักษณ์ใหม่ ไม่ว่าจะเป็นร้านค้าต่าง ๆ ในเมืองหรือเขตที่อยู่อาศัยสำหรับสมาชิกกลุ่มทหารรับจ้าง ทั้งหมดถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ทั้งเมืองกำลังท่วมท้นด้วยความปิติยินดี

อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เป็นที่เลื่องลือในอาณาจักรแห่งท้องทะเล ไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงเพราะอันตรายที่แม้แต่จอมยุทธระดับ 17 ดาวก็อาจตายได้ แต่มันยังซ่อนการเผชิญหน้ากับโชคชะตาจำนวนมาก รวมถึงขุมทรัพย์ที่ทำให้จอมยุทธญระดับ 15 ดาวและ 16 ดาวลังเล

น้ำศักดิ์สิทธิ์ของโลกเป็นตัวอย่างหนึ่งที่พิเศษ ไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนสภาพของคนเท่านั้น ทำให้คนพิการกลายเป็นอัจฉริยะทางการบ่มเพาะ แต่ยังสามารถควบแน่นวิญญาณและทำให้แข็งแกร่งขึ้นมา นอกจากนี้ยังเพิ่มโอกาสในการที่เซียนผู้คุมกฎจะตัดผ่านเป็นเซียนราชา

ถึงแม้ว่าอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์จะเป็นสถานที่ที่น่าหวาดกลัวที่สามารถปลิดชีพเซียนจักรพรรดิ แต่อันตรายก็ยังไม่เพียงพอที่จะหยุดนักผจญภัยนับไม่ถ้วนจากการรวมตัวกันและจัดตั้งกลุ่มเพื่อค้นหาสมบัติ

ในขณะนี้หลายคนพุ่งไปที่ทางออกของอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ คนที่อยู่ด้านหน้าดูกระเซิงและหน้าซีด เขาบาดเจ็บสาหัสและปกคลุมไปด้วยบาดแผล ข้างหลังเขามีอีกห้าคนที่เปล่งประกายด้วยพลังแห่งการมีอยู่ที่อ่อนแอกว่าเขา พวกเขากำลังไล่ตามเขา

ทั้งหกคนเป็นเซียนผู้คุมกฎ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่หลบหนีเพื่อเอาชนะศัตรูของเขาหากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เป็นผลให้เซียนผู้คุมกฎ 5 คนเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ในท้ายที่สุด คนทั้งห้าก็ใกล้เข้ามาเพียงสองสามกิโลเมตรและการต่อสู้ที่รุนแรงก็ปะทุขึ้นในทันที

แม้ว่าคนที่หลบหนีจะแข็งแกร่งที่สุด แน่นอนเขาจะไม่สามารถต้านทานอีก 5 คนได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงการป้องกันตัวเองในขณะที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ผลก็คือ ทันทีที่พวกเขาเริ่มต่อสู้ เขาก็ถูกเหวี่ยงออกไปและกระอักเลือดเต็มปาก อาการบาดเจ็บของเขาหนักขึ้นและเขาก็ไม่มีแรงในการหลบหนี

ราวกับว่าเซียนผู้คุมกฎทั้งห้ารู้ว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาไร้ความสามารถ พวกเขาค่อย ๆ ล้อมเซียนผู้คุมกฎที่เปื้อนเลือดบนพื้นอย่างช้า ๆ หนึ่งในพวกเขาเย้ยหยัน “โชวชูหยุน เจ้ามีค่าพอที่จะครอบครองหินฟ้าสะเทือน 16 ดาวได้อย่างไร ? หากเจ้ารู้ว่าตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำไมเจ้าไม่มันมาให้พวกเรา ? ด้วยวิธีนี้ อย่างน้อยที่สุดเจ้าจะสามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ เป็นเรื่องน่าอับอายที่เจ้าทำให้พวกเราทั้งห้าคนไล่ตามพวกเจ้ามาไกลตั้งแต่จากอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ลึกมาถึงที่นี่สำหรับหินฟ้าสะเทือน แม้ว่าเจ้าจะมอบมันด้วยความเต็มใจตอนนี้ เราก็จะไม่ให้อภัยเจ้า” ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ยกหอกในมือของเขาอย่างช้า ๆ โดยพุ่งเป้าไปที่หัวของโชวชูหยุน

โชวชูหยุนนอนราบกับพื้นในขณะที่เขาจ้องมองที่ห้าคน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่เขาดูเหมือนจะเข้าใจว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายไม่ว่าจะอย่างไร เขาถอนหายใจข้างในและค่อย ๆ หลับตา ในช่วงเวลาที่เขาหลับตา เขาอดคิดถึงลูกสาวของเขาโชวหลินไม่ได้

“หลินเอ๋อ ข้าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกในอนาคต เจ้าต้องดูแลตัวเอง” ณ ประตูแห่งความตาย สิ่งหนึ่งที่โชวชูหยุนพบว่าเป็นเรื่องยากที่สุดคือลูกสาวของเขาซึ่งเขาทิ้งไว้ในเมืองศักดิ์สิทธิ์

การจู่โจมอย่างอ่อนโยนจากผู้หญิงได้ขจัดวิญญาณของพวกเขาออกไป

พื้นที่กลับสู่ภาวะปกติและเซียนผู้คุมกฎทั้งห้าก็ทรุดตัวลงอย่างไร้พลัง ผู้หญิงคนนั้นเดินผ่านซากศพของพวกเขาและเดินไปที่ทางออกของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ นางไม่ให้ความสนใจกับโชวชูหยุน ราวกับว่านางไม่ได้ช่วยโชวชูหยุนเพื่อไว้ชีวิตและช่วยเขาเพียงเพราะนางมองว่าคนที่ฆ่าเพื่อสมบัติเป็นคนที่น่ารำคาญ

โชวชูหยุนยืนขึ้นด้วยความยากลำบากอย่างยิ่งและยกมือขอบคุณผู้หญิงที่กำลังเดินไกลออกไป “ข้าเป็นหัวหน้าของนักผจญภัยฟ้าคราม ข้าชื่อว่าโชวชูหยุน ขอบคุณความใจดีของเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจโชวชูหยุน นางก้าวเข้าสู่ทางออกและเพียงไม่กี่ก้าวก็หายไปจากสายตาของเขา

โชวชูหยุนถอนหายใจลึกหลังจากรอดชีวิต เขาดึงยาออกมาจากแหวนมิติและกินมัน จากนั้นเขาก็รวบรวมแหวนมิติของเซียนผู้คุมกฎทั้งห้าก่อนที่จะรีบออกไป เขาเข้าใกล้ความตายหลายครั้งในอดีต แต่นี่เป็นครั้งที่ใกล้เคียงที่สุดที่เขาเคยเจอ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เข้าไปผจญภัยในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์อีก เขาต้องการกลับไปยังทวีปเทียนหยวนพร้อมกับลูกสาวของเขา แม้ว่ามันจะหมายถึงความตายที่จะกลับไป แต่เขาก็อยากจะตายในบ้านเกิดของเขา

ในช่วงเวลานี้ผู้หญิงที่ช่วยโชวชูหยุนยืนอยู่นอกอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ นางมองโลกที่คุ้นเคยอย่างเศร้าโศกและแสดงความปวดร้าวลึก ๆ อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้ามันก็หายวับไป เจตนาฆ่าเย็นชาแผ่ออกมาจากร่างกายของนาง นางมองไปในทิศทางนั้นและทะยานออกไป