เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1600

ตอนที่ 1600 : การต่อสู้ของขอบเขตเทพ (2)

ทักษะกระบี่นี้ต้องให้กระบี่ทั้งสองใช้พลังออกมาอย่างเต็มที่ กระบี่คู่ของเจี้ยนเฉินกระเด็นออกมาไกลพอที่เขาจะไม่อาจเรียกมันกลับได้ทัน ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะใช้พลังของตัดนภาได้อย่างเต็มที่ แม้ว่าจะขยายเขตแดนกระบี่ออกไป แต่การโจมตีก็ยังอ่อนแอกว่าการโจมตีของจิตวิญญาณราชันย์

ปราณกระบี่ของจิตวิญญาณราชันย์ได้ปะทะกับทักษะกระบี่ของเจี้ยนเฉินและเกิดการระเบิดขึ้นมา มันได้สลายการโจมตีของเจี้ยนเฉินก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาต่อ

แต่การโจมตีนี้อ่อนแอลงอย่างมากหลังจากที่โดนขัดขวาง

อึก !

ปราณกระบี่พุ่งแทงเกราะป้องกันของเจี้ยนเฉินและปักเข้าที่อกของเขา

เจี้ยนเฉินตัวสั่นแต่ไม่นานหลังจากนั้นพลังบรรพกาลในตัวก็พุ่งปะทุ ในพริบตาพลังบรรพกาลก็ได้ไปรวมตัวกันที่อกซึ่งทำให้ร่างกายเขาแข็งจนน่าตกใจ

เจี้ยนเฉินผลักดันร่างบรรพกาลจนถึงขีดสุด ร่างกายของเขาแข็งแกร่งจนแม้แต่ขั้นย้อนกลับนั้นต้องดิ้นรนเพื่อทำให้เขาบาดเจ็บ

ปราณกระบี่จากจิตวิญญาณราชันย์อ่อนแอลงหลังจากที่แทงทะลุชั้นแสงป้องกัน ดังนั้นตอนที่มันปักเข้าที่อกมันจึงไม่ได้พุ่งทะลุตัวเขา มันแค่ปักเนื้อเขาและถูกหยุดไว้โดยซี่โครง

เจี้ยนเฉินถูกผลักถอยกลับไปเพราะปราณกระบี่ ทุก ๆ ก้าวนั้นทำให้โลกสั่นไหวและทิ้งรอยแตกขนาดใหญ่ไว้ที่พื้น มันเหมือนกับทุกก้าวที่เขาถอยกลับมากระเทือนไปถึงหัวใจโลก

ภูเขาโลกไม่ได้ถล่มลง นอกจากหินที่กระจายและรอยแตกไม่กี่แห่งแล้ว พวกมันไม่ได้เสียหายนัก แม้ว่าหลังจากที่คลื่นกระแทกจากากรต่อสู้ระหว่างเจี้ยนเฉินกับจิตวิญญาณราชันย์ก็ตาม

ตอนนั้นกระบี่คู่บินออกไปไกล พวกมันส่องแสงสีครามและม่วงออกมาก่อนจะพุ่งเข้าใส่ปราณกระบี่ที่อกของเขาเพื่อสลายมันซึ่งทำให้มันปล่อยพลังงานอันน่ากลัวออกมา

จิตวิญญาณราชันย์มองไปที่ศพของโอวหยางหยิงเว่ย เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เขาก้าวออกไปพร้อมกับกระบี่ดำและโผล่มาตรงหน้าเจี้ยนเฉินราวกับหายตัวได้ กระบี่นั้นส่องแสงก่อนที่เขาจะแทงออกไป

การโจมตีนี้มีเส้นทางกระบี่, พลังกฎของโลก กรโจมตีนี้เหมือนมีพลังของโลกที่เพียงพอจะทำให้โลกดูด้อยไปราวกับว่าการโจมตีนี้เป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้

ในเวลาเดียวกันกระบี่จือหยิงก็กลับมาที่มือเจี้ยนเฉิน พลังของเขาปะทุขึ้นมาเมื่อเขามีกระบี่ในมือ ถ้าก่อนหน้านี้เขาเป็นสัตว์อสูรที่หลับใหล พลังในตอนนี้จากตัวเขาก็เหมือนกับว่าเขาได้ตื่นขึ้นมา เขามีพลังทำลายล้างอันแรงกล้า

มือของเจี้ยนเฉินสั่นไหวจนพร่ามัว มันขยับอย่างรวดเร็ว กระบี่จือหยิงส่องแสงยิ่งกว่าเดิมจนย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีม่วง

“เจี้ยนเฉิน หากเรายังสู้กันด้วยพลังขอบเขตเทพ ความเสียหายก็คงหนัก ชีวิตนับไม่ถ้วนจะตายในโลกนี้ ทำไมเราไม่สู้กันในโลกอื่นแทน ? ” จิตวิญญาณราชันย์พูดขึ้น เขาไม่ต้องการสู้กับเจี้ยนเฉินในโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งเพราะมันจะส่งผลเสียอย่างหนัก ทุกคนต่ำกว่าขอบเขตดั้งเดิมอาจจะตาย

ยังไงซะการต่อสู้ระหว่างสองคนนี้ก็เท่ากับการต่อสู้ของขอบเขตเทพ ความเสียหายนั้นมากจนมันเกินกว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่ของขอบเขตดั้งเดิม

แต่มิติด้านนอกของอีกโลกนั้นที่พูดถึงนี้ชัดแล้วว่าคือโลกของทวีปเทียนหยวน

เจี้ยนเฉินไม่ได้ตอบกลับ เขามองขึ้นไปนท้องฟ้าพร้อมตาที่เป็นประกาย เขามองเห็นดวงอาทิตย์ทสีแดงเลือดและดวงจันทร์ที่อยู่ทางตะวันออกและตก มันไม่มีอย่างอื่นเคียงข้างเลย

“เจ้าเห็นใช่รึไม่ว่าโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งนี้ไม่สมบูรณ์ มันไม่ใช่โลกจริงด้วยซ้ำ เราไม่ได้มีมิติภายนอกที่นี่” จิตวิญญาณราชันย์พูดขึ้น

เจี้ยนเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ย้อนกลับไปตอนที่โลกเจ้าเข้าโจมตีทวีปเทียนหยวน เจ้าสร้างความเสียหายให้กับโลกเราอย่างมาก ทวีปเทียนหยวนแตกเป็น 7 ส่วนและคนนับไม่ถ้วนก็ตายเพราะการต่อสู้นั้น ข้ามายังโลกเจ้าเพื่อเอาที่นี่เป็นสนามรบ เมื่อโลกเจ้าเผชิญกับภัยเหมือนกับเรา ข้าจะตกลงที่จะกลับไปได้ยังไง ? ”

“เจี้ยนเฉิน เจ้าควรคิดถึงข้อเสนอข้าดี ๆ เมื่อเราเริ่มการต่อสู้ ความเสียหายจะมากกว่าการต่อสู้ระหว่างขอบเขตดั้งเดิม ตอนนั้นชีวิตคนนับหมื่นรึแสนจะต้องตาย โลกข้ามีคนเยอะนับถึงนับล้านล้านคน ทุกคนคงตายเพราะคลื่นกระแทกจากการต่อสู้ โลกนี้ทนรับความเสียหายแบบนั้นไม่ไหว ทัณฑ์สวรรค์จะลงมาและมันจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม เราอาจจะมีพลังเทียบเท่ากับขอบเขตเทพแต่เราก็ยังไม่ถึงขอบเขตนั้นในด้านการบ่มเพาะ เราไม่อาจจะขัดกับพลังของโลกได้ เมื่อมันมาถึง เราคงไม่อาจจะหลีกหนีการลงโทษจากทัณฑ์สวรรค์ได้” จิตวิญญาณราชันย์พูดขึ้น สายตาของเขาคมกริบราวกับกระบี่และมองไปที่เจี้ยนเฉิน