เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1612

ตอนที่ 1612: การต่อสู้นองเลือดกับจิตมาร (2)

ละอองเลือดสีแดงนั้นชั่วร้ายอย่างมากและเต็มไปด้วยพลังแห่งการมีอยู่ที่สามารถทำให้ผู้คนสั่นสะท้านได้โดยที่ร่างกายไม่ได้หนาวเย็น ภายในหมอกสีแดงเลือด ความเยือกเย็นที่หนาวเหน็บเข้ากระดูกดูเหมือนจะโจมตีเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ มันแทรกซึมแสงการป้องกันของพวกเขาและเข้าหาผิวของพวกเขาก่อนที่จะเข้าสู่ร่างกายของพวกเขา เลือดหยุดไหลและสัญญาณแห่งชีวิตถูกแช่แข็งทุกที่ที่ความเยือกเย็นผ่านไป แม้แต่แขนขาก็แข็งทื่อ

ในขณะนั้น ทั้งคู่รู้สึกแข็งทื่อไปหมด การเคลื่อนไหวของพวกเขาเริ่มติดขัด พลังในการต่อสู้ของพวกเขาขอบเขตเทพนั้นอ่อนแอลงก่อนที่ความเย็นจะมาถึง

อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง พวกเขาสามารถรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่กลืนกินสัญญาณแห่งชีวิตในร่างกายของพวกเขาเช่นเดียวกับพลังงานที่สำคัญของพวกเขา

พวกเขาประสบความรู้สึกอ่อนแอเนื่องจากพลังและพลังงานที่สำคัญของพวกเขาถูกกลืนกินซึ่งทำให้จิตใจของพวกเขาอ่อนล้า พวกเขารู้ว่าพลังมารนั้นทรงพลังมากเหลือเกินจนมันยากที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากับมัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะน่ากลัวเช่นนี้ พวกเขากำลังตกอยู่ในสถานะที่ย่ำแย่ทันทีที่พวกเขาปะทะกับมัน

ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินก็คำรามและพลังบรรพกาลขั้นที่ 8 ก็พวยพุ่งขึ้นมาจากเม็ดพลังบรรพกาล เขาใช้พลังบรรพกาลเพื่อขับไล่ความเยือกเย็น ในเวลาเดียวกัน กระบี่คู่นั้นระเบิดด้วยแสงส่องประกาย ราวกับดวงอาทิตย์ทั้งสองดวง กระบี่ฉิงโซวขยายตัวในขณะที่มันบินขึ้นไปยาว 3,000 เมตรในเวลาเดียวกัน ภายใต้การควบคุมของวิญญาณของเจี้ยนเฉิน มันถูกยิงออกมาเป็นแนวของแสงรุ่งโรจน์ มุ่งหน้าไปยังหมอกด้วยแรงที่ดูเหมือนจะไม่หยุดยั้ง

การโจมตีจากกระบี่ฉิงโซวก็เพียงพอที่จะทำลายโลก แต่ชั้นหมอกบาง ๆ นั้นส่ายเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะทำการปรับสภาพใหม่ การโจมตีล้มเหลวในการเจาะหมอกรอบ ๆ เจี้ยนเฉิน มันไม่สามารถสร้างความเสียหายได้มากนัก

ในขณะนี้ ดวงตาของเจี้ยนเฉินจู่ ๆ ก็หรี่แคบลง เขาก้มศีรษะลงมองที่เกราะไหมบรรพกาลซึ่งเขาถืออยู่ในมือซ้ายตลอดเวลา มันยังไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ความมุ่งมั่นท่วมท้นดวงตาของเขา เขาจับกระบี่จือหยิงไว้แน่น พลังแห่งการมีอยู่ของเขาก็ปะทุขึ้นในขณะที่เขาร้องออกมาว่า กระบี่ต้าหลัว !

จากนั้นปราณกระบี่สีทองก็ควบแน่นอย่างรวดเร็ว ปราณกระบี่มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก ทำให้มิติโดยรอบพังทลายจากแรงกดดันที่น่ากลัวทันทีที่มันควบแน่น จากนั้นปราณกระบี่ก็พุ่งออกมาด้วยแสงสว่างสีทอง มันเคลื่อนที่เร็วมาก ดูเหมือนจะหลุดพ้นจากข้อจำกัดของมิติ มันปรากฏตัวต่อหน้าชั้นหมอกสีแดงในชั่วขณะเดียวและปะทะอย่างแรง

ปัง !

ปรานกระบี่สีทองหายไปทันทีหลังจากการปะทะกัน มันกลายเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่พยายามจะตัดผ่านหมอกสีแดง อย่างไรก็ตามหมอกนั้นมีพลังที่ไม่สามารถจินตนาการได้ มันอดทนต่อการโจมตีและแม้จะถูกโจมตีอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่มีสัญญาณของการแพร่กระจาย

เจี้ยนเฉินจ้องมองหมอกที่ปั่นป่วน เขาชูสองนิ้วเหมือนกระบี่ เขาใช้กระบี่ต้าหลัวอีกครั้ง ทันใดนั้นปราณกระบี่สีทองเส้นที่สองก็ควบแน่นต่อหน้าหน้าอกของเขา มันพุ่งเข้าหาหมอกสีแดงราวกับสายฟ้าฟาดเช่นกัน

จิตมารยกมือเมื่อเห็นการโจมตีของพวกเขา ทันทีที่มันยกมือขึ้นทันใดนั้นหมอกก็กลายเป็นมืออันใหญ่โตที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดง แม้ว่ามืออันใหญ่โตจะรวมตัวมาจากหมอกสีแดงและไม่ใช่เป็นรูปธรรม แต่มือก็รวมตัวอย่างมั่นคงกลายเป็นสิ่งที่มีตัวตนจับต้องได้ จิตมารยื่นมือไปยังเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์

ปัง ! ปัง !

เมื่อปะทะกับมือสีแดงเลือด เจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ก็รู้สึกหนักอึ้งทันที ทั้งเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์รู้สึกราวกับว่าพวกเขาโจมตีพื้นหิน ส่งผลให้เกิดการกระแทกอันทรงพลัง ไม่เพียงแค่การโจมตีของพวกเขาล้มเหลวที่จะทำลายมือ แต่มือก็กระแทกพวกเขาอย่างโหดร้าย ทำให้พวกเขาอาเจียนเป็นเลือดและบินกระเด็นออกไปอย่างน่ากลัว

เมื่อพวกเขาเข้ามาในมือ พลังมารทะลุทะลวงร่างกายของพวกเขาและเริ่มกลืนกินพลังสำคัญในร่างกายของพวกเขา ในขณะเดียวกัน พลังมารก็เข้ามาปะทะกับเกราะไหมบรรพกาลในมือซ้ายของเจี้ยนเฉิน เมื่อมันบุกเข้าไปในร่างของเจี้ยนเฉิน มันก็บุกผ่านเกราะไหมเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่พลังมารบุกเข้ายึดเกราะไหมบรรพกาล เกราะไหมก็เปล่งประกายแวววาวสีทอง การสั่นไหวดูเหมือนจะบ่งบอกถึงการตื่นขึ้นของสัตว์ร้าย เกราะไหมบรรพกาลค่อย ๆ เริ่มส่องแสงสีทองมากขึ้นเรื่อย ๆ เกราะไหมบรรพกาลนั้นถูกห่อหุ้มด้วยแสงอ่อน ๆ ในที่สุดพลังวิญญาณของมันก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น