เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1626

ตอนที่ 1626: สายเลือดของโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง

ในหมู่พวกเขายังมีกลุ่มคนที่มีความมุ่งมั่นซึ่งไม่ได้รับผลกระทบจากเสียงของเจี้ยนเฉิน เช่นเดียวกับคนที่จ้องด้ายสีทองที่ปรากฏขึ้นจากระยะไกลด้วยความสับสน อย่างไรก็ตาม เสียงอันไพเราะของพิณดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นานและคนที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยก็เหม่อลอยทันที ในไม่ช้า พวกเขาก็ยื่นมือออกมาและคว้าด้ายสีทองเหมือนหุ่นยนต์ ถ่ายเทพลังเซียนของพวกเขาลงไปโดยไม่เก็บอะไรไว้เลย

สิ่งนี้ไม่เพียงเกิดขึ้นในทวีปเทียนหยวน แม้แต่นักสู้หลายคนจากทวีปแห่งความสูญเปล่า, ทวีปสัตว์เทวะ, อาณาจักรแห่งท้องทะเล, และหมู่เกาะต่าง ๆ ก็มอบพลังของพวกเขา พวกเขามอบมันทั้งหมดลงในเกราะไหมบรรพกาล และมันถูกแปลงเป็นพลังของเกราะไหมบรรพกาลอย่างรวดเร็ว

รอยร้าวในมิตินั้นกว้างขึ้นและกว้างขึ้นเมื่อพลังมารที่ซ่อนอยู่ภายในกลุ่มเมฆสีแดงลอยไปอย่างช้า ๆ มันเดินทางไปสู่แก่นของจิตมารอย่างช้า ๆ จิตมารอาจหลอมรวมพลังที่สองได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีหากยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้

โชคดีที่มีเพียงวิญญาณเพียงเศษเสี้ยวเดียวของจิตมารเท่านั้นที่ควบคุมแหล่งพลังงานที่สอง ชิ้นส่วนของวิญญาณไม่สามารถใช้พลังมหาศาลสำหรับการต่อสู้ได้ ดังนั้นแก่นที่สองของพลังจึงแสดงให้เห็นถึงความสามารถของมันหลังจากหลอมรวมกับแก่นของจิตมาร

เหล่าจอมยุทธขอบเขตเซียนและจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมในสนามรบทั้งหมดหน้าซีดอย่างมาก พวกเขาได้รวบรวมพลังเซียนและพลังงานดั้งเดิมทั้งหมดไว้ในเกราะไหมบรรพกาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ดังนั้นพวกเขาจึงอ่อนแอลงและอ่อนแอลงเนื่องจากการสูญเสียพลังงาน

หลังจากได้รับการสนับสนุนจากพลังอันยิ่งใหญ่ดังกล่าว เกราะไหมบรรพกาลเริ่มเปล่งประกายอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน เมื่อแหล่งพลังงานดั้งเดิมและพลังเซียนถูกแปลงเป็นพลังงานของตัวเองมากขึ้น ด้ายสีทองก็จะสว่างขึ้นเรื่อย ๆ แพรวพราวมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดมันก็ส่องแสงเหมือนดวงอาทิตย์ส่องทั่วทั้งโลก

“ไม่ ไม่ ! พลังชั่วร้ายนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้งได้อย่างไร ? ข้าเกลียดพลังนี้ ข้าเกลียดพลังแห่งการมีอยู่นี้ เร็วเข้าและส่งอีกครึ่งหนึ่งของข้าลงมา ! หลอมรวมเข้าด้วยกัน” เสียงทางจิตที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความเร่งด่วนแพร่กระจายออกจากแก่นของจิตมาร แม้ว่าแก่นนั้นไม่สามารถทำลายได้ แต่มันก็เป็นรูปแบบที่อ่อนแอที่สุดของจิตมาร ในสถานะปัจจุบัน มันสามารถเพิกเฉยทุกสิ่งทุกอย่างจากเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ แต่มันก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อพลังของเกราะไหมบรรพกาลได้ พลังของเกราะไหมบรรพกาลสามารถทำอันตรายต่อแก่นที่ไม่สามารถทำลายได้

แก่นของจิตมารสั่นไหวรุนแรงยิ่งขึ้น. ในที่สุดมันก็ได้รับความทุกข์ทรมานจากบาดแผลหนักหนาสาหัสจากเกราะไหมบรรพกาล มันเลือนหายไปในความเร็วที่มองเห็นได้ อย่างไรก็ตาม อัตราการกระจายตัวนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับแก่น การทำให้แก่นทั้งหมดละลายหายไปอาจใช้เวลาอย่างน้อยที่สุด 10 วัน

อย่างไรก็ตาม อีกครึ่งหนึ่งของจิตมารได้เริ่มต้นที่จะลงมาจากอวกาศแล้ว มันห่อหุ้มทวีปเทียนหยวนเป็นก้อนเมฆสีแดงเลือด มำให้ท้องฟ้าเป็นสีแดง ดูเหมือนว่าเลือดจะสาดกระเซ็นไปทั่วโลก อีกครึ่งหนึ่งจะหลอมรวมกับจิตมารในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีในอัตรานี้

เจี้ยนเฉิน, จิตวิญญาณราชันย์, จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิม, และจอมยุทธขอบเขตเซียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในขณะนี้ พวกเขาจ้องก้อนเมฆที่กำลังลงมา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริง แต่ผู้คนจำนวนมากจ้องมองด้วยความสิ้นหวัง

พวกเขาทุกคนเข้าใจว่าพวกเขาจะต้องตายเมื่อจิตมารหลอมรวมกับพลังครึ่งหลังของมัน

เจียนเฉินยิ้มอย่างน่าสังเวช เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องสูญเสียชีวิตเนื่องจากวิกฤติครั้งนี้ มันทำให้เขาเต็มไปด้วยการปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง

มีจอมยุทธขั้นรับมอบบางคนจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งซึ่งพิจารณาหลบหนีจากโลกนี้ไปสู่โลกเซียน อย่างไรก็ตาม การเปิดอุโมงค์ไม่สามารถทำได้ในระยะเวลาอันสั้น และเป็นไปไม่ได้ที่จิตมารจะปล่อยพวกเขาไป

นางฟ้าเฮายู่ยืนขึ้นในโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม ดวงตาของนางเปล่งประกายและใบหน้าของนางก็เข้มงวด นางพูดกับเจี้ยนเฉินว่า “เจี้ยนเฉิน ยอมแพ้กับโลกนี้ซะ ข้าจะเปิดทางไปสู่โลกเซียนโดยการเผาวิญญาณของข้า เจ้าสามารถพาคนใกล้ชิดไปกับเจ้าได้พร้อมกับข้า หากเจ้าไม่ไปตอนนี้ มันจะสายเกินไป” นางฟ้าเฮายู่ตัดสินใจที่จะออกเดินทางไปด้วยตัวเองตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม นางจำเป็นต้องใช้ทักษะลับหากนางต้องการออกไปคนเดียว และนางก็ไม่เต็มใจที่จะจ่ายราคาสูงอย่างง่ายดาย นางก็จะต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่จะทำให้วิญญาณของตัวเองสลายไป ท้ายที่สุดนางไม่ได้มีพลังสูงสุดอีกต่อไป ตอนนี้นางเป็นแค่วิญญาณที่เปราะบาง

หากนางสามารถชักชวนเจี้ยนเฉินได้ นางก็จะพาเจี้ยนเฉินไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มและออกจากที่นี่แม้ว่านางจะต้องเผาวิญญาณของนางเองเพื่อเปิดทาง ราคาที่นางต้องจ่ายจะลดลงอย่างมากเช่นกัน

“ถ้าเจี้ยนเฉินยังคงดื้อรั้น ข้าอาจต้องออกไปเองแม้ว่าจะต้องเสี่ยงกับชีวิตของข้ามาก” นางฟ้าเฮายู่คิด