เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 165

ตอนที่ 165 – บุคคลลึกลับ

เมื่อมองดูกองคาราวาน เจี้ยนเฉินสามารถแยกแยะจำนวนของพวกเขาได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร

นั่นเป็นเพราะกองคาราวานมีรถม้าเพียง 10 คันและมีคนอยู่ประมาณ 40 คน พวกเขาแต่ละคนกำลังนั่งอยู่บนม้าตัวสูงที่มีรถม้าที่ดูหรูหราอยู่ตรงกลางของกลุ่ม

ด้วยการเดินตามปกติของเจี้ยนเฉิน เขาได้พบกับกองคาราวานอย่างรวดเร็ว ทหารรับจ้างแต่ละคนที่นั่งอยู่บนหลังม้ามองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาอันแหลมคม หลังจากสองสามคนมองร่างของเจี้ยนเฉิน พวกเขาต่างหันหน้าออกไปจากเขาราวกับว่าพวกเขาไม่สนใจเขา

เจี้ยนเฉินอยู่ห่างจากกองคาราวานประมาณ 5 เมตร ทั้งสองฝ่ายหยุดกะทันหันเนื่องจากเส้นทางของเจี้ยนเฉินขวางทางไม่ให้กลุ่มเดินหน้าต่อไป

ที่นี้ทหารรับจ้างที่จ้องมอง เจี้ยนเฉินก่อนหน้านี้ไม่ได้ดูเป็นมิตรอีกต่อไป พวกเขาบางคนเริ่มมีแววตากระหายเลือดในสายตาเล็กน้อย

” เจ้าเป็นใครและทำไมเจ้าถึงขวางทางเรา!” ชายสูงอายุตะโกนมาที่เจี้ยนเฉิน

โดยไม่สนใจอารมณ์ของชายคนอื่น เจี้ยนเฉินโบกมือแล้วพูดว่า” สหายนักเดินทาง ข้านี้หลงทาง ดังนั้นข้าจึงมีข้อสงสัยที่จะถามคำถามซักครู่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ **ทหารรับจ้างจำนวนมากก็ขมวดคิ้ว สำหรับทหารรับจ้างที่เดินทางไปทั่วทั้งทวีป ถ้าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศหลายคนจะนำแผนที่มาด้วย ผู้คนอย่างเจี้ยนเฉินไม่เห็นได้บ่อยนัก ดังนั้นคำพูดของเจี้ยนเฉินจึงไม่สามารถรับได้อย่างง่ายดาย

“เจ้าบัดซบตัวน้อย รีบหลีกทางไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าท่านลุงคนนี้ไม่สุภาพ ! ” ทหารรับจ้างคนที่มีอารมณ์ร้อนหนึ่งคนตะโกนออกมา ชายสูงอายุคนนี้เดินไปข้างหน้าพร้อมกับกล้ามเนื้อกระเพื่อมในลักษณะที่จะระเบิดออกมาในมุมมองของทุกคนในขณะที่เห็นกางเกงขาสั้นที่เขาใส่

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเอียงลงเล็กน้อยขณะที่เขามองทหารรับจ้างที่พูดอย่างเย็นชา ” เจ้าควรระวังปากของเจ้าให้ดี มิฉะนั้นเจ้าอาจพบว่ามันจะทำให้เจ้าเสียชีวิตของเจ้าเป็นเพราะคำพูดคำเดียว” เมื่อได้ยินคำพูดของทหารรับจ้าง มันสร้างความรำคาญให้กับเจี้ยนเฉินอย่างชัดเจน

คำพูดของเจี้ยนเฉินที่กล่าวทำให้สีหน้าของทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ซีดลงไปเล็กน้อย บางคนมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างอดไม่ได้ แต่รู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นสะเทือนราวกับว่ามีอาการหนาวสั่นมาจากบริเวณนั้น ในตอนแรกชายคนนั้นรู้สึกขลาดกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อเขารู้ตัวว่าคนที่กำลังคุกคามเขานั้นอายุเพียง 20 ปีความขลาดกลัวในตัวเขาก็เริ่มโกรธก่อนที่จะได้ยินเสียงเบา ๆ จากข้างหลังเขา

“สหายน้อย คำที่เจ้าพูดนั้นใหญ่โตเกินไป” จากเสียงนี้ทุกคนหันไปเห็นชายวัยกลางคนขี่ม้าดำเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาดูมืดมนเล็กน้อย แต่มีแววเย็นยะเยือกในดวงตาของเขาเมื่อเขามองดูเจี้ยนเฉิน

“หัวหน้าหลาน ! “

“หัวหน้าหลาน ! “

ทันทีที่ชายคนนี้โผล่ออกมาพร้อมกับม้าสีดำ ทหารรับจ้างทุกคนเริ่มเรียกชื่อเขา

เจี้ยนเฉินมองไปที่ชายคนนั้นและพูดว่า” ก่อนที่จะพูดอะไรทำนองนั้น เจ้าควรอบรมลูกน้องของเจ้าก่อน”

ทหารรับจ้างตัวใหญ่แค่นเสียงและจ้องมองอย่างมุ่งร้ายไปที่เจี้ยนเฉิน “ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน เจ้าไม่มีอะไรมากไปกว่าเด็กน้อยที่มารดาไม่สั่งสอน ช่างกล้ามาดูหมิ่นหัวหน้าของเรา ทำไมข้าไม่พามารดาของเจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยอบรมเจ้า ? ” กระโจนลงจากม้าของเขา เขาเริ่มเดินไปหาเจี้ยนเฉิน ด้วยกำปั้นของเขาที่กางออก

เมื่อได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับมารดาของเขา ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็พลันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อมีจิตสังหารไหลออกมาจากดวงตาของเขา ยกมือซ้ายขึ้น เขาป้องกันการฟาดที่มาจากชายชราจากนั้นก็ฟาดฝ่ามือขวาของเขาลงบนท้องของเขาทันที

“กร๊อบ”

ในทันใดนั้นเสียงของกระดูกแตกก็ดังขึ้นเมื่อพลังเซียนที่ห่อหุ้มกำปั้นปะทะเข้ากับท้องของชายคนนั้น ทันใดนั้นก็มีรอยยุบที่หน้าอกของเขา

“อ๊าก!”

ด้วยเสียงร้องโหยหวนที่น่าสมเพท ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยสีหน้าเจ็บปวดอย่างรุนแรงขณะที่ใบหน้าที่สีน้ำตาลไหม้ของเขาเริ่มซีดเซียว

หลังจากนั้นร่างของเจี้ยนเฉินก็หายตัวไปอย่างพร่ามัว เมื่อขาของเขาประทับแนบกับหน้าอกของชายคนนั้นอีกครั้งด้วยกระแสลมที่หนาวเย็น ทหารรับจ้างถูกส่งตัวบินขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะตกลงมาในระยะห่างออกไป 10 เมตรบนพื้นพร้อมกับเสียง “ปัง ! ” ฝุ่นถูกกระแทกขึ้นไปในอากาศขณะที่เลือดพุ่งออกมาจากปากของชายคนนั้น ใบหน้าของเขาซีดมากซึ่งเริ่มซีดลงไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าทหารรับจ้างที่อาวุโสกว่ากระเสือกกระสนคลานขึ้นมาจากพื้นดิน ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ มองอย่างไม่เชื่อ ด้วยท่าทางตะลึงเป็นปฏิกิริยาเพียงอย่างเดียวของพวกเขา พวกเขาก็เริ่มตะโกนและดึงอาวุธของพวกเขาออกมาและพุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน

“หยุดมือ ! ” ทันใดนั้นหัวหน้าที่ชื่อหลานก็ตะโกนออกมาจากม้าดำของเขา ในไม่ช้าเขาก็หยุดทหารรับจ้างทุกคนไม่ให้พุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน