เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1666

ตอนที่ 1666 – โลกแห่งเซียน

สายตาของผู้เชี่ยวชาญทุกคนในขอบเขตดั้งเดิมจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งหรี่ลงทันทีที่พวกเขาได้ยินว่านางฟ้าเฮายู่เป็นจอมยุทธผู้กลับมาเกิดใหม่จากโลกแห่งเซียน สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปในขณะที่ เฉียงซ่งที่ไม่พอใจนางไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

สายตาของเฉินเจี้ยนมองไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขาสามารถเดาได้ว่าวิธีที่นางฟ้าเฮายู่พูดว่านางเป็นจอมยุทธที่ทรงพลังในโลกแห่งเซียนในอดีต มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถพูดเช่นนั้นได้

หลังจากเหตุการณ์นั้นเล็กน้อย ไม่มีใครตอบโต้คำพูดของนางฟ้าเฮายู่อีกต่อไป จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมของทั้งสองโลกที่วางแผนจะไปยังโลกแห่งเซียนทุกคนเข้าสู่โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม แม้แต่เฉียงซ่งและซ่างกวนมู่เอ๋อซึ่งทั้งคู่อยู่ที่ขั้นแลกเปลี่ยนก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกซึ่งเหลือ แต่เจี้ยนเฉินและเฉินเจี้ยนอยู่ข้างนอก

นอกเท่านั้นมีจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมหลายคนจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง แต่มีไม่มากนักที่เลือกไปสู่โลกแห่งเซียน นอกเหนือจากเฉียงซ่ง ยังมีผู้อาวุโสขั้นย้อนกลับเพียง 4 คนเท่านั้น จอมยุทธขั้นรับมอบคนอื่น ๆ ทั้งหมดตัดสินใจที่จะรั้งอยู่ที่โลก

“เมื่อเราทั้งหมดพร้อมก็ไปกันเถอะ” เสียงของนางฟ้าเฮายู่ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่านางค่อนข้างกระตือรือร้น นางเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของพ่อเป็นอย่างมาก ดังนั้นนางจึงต้องการกลับไปยังโลกแห่งเซียนโดยเร็วที่สุด

“ช้าก่อน ! ” เจี้ยนเฉินก็พูดขึ้นก่อนที่จะนำวัตถุระดับเซียนที่เปล่งประกายออกมา เขาดึงโลงศพคริสตัลของไคย่าออกจากมันและไม่แปลกใจเลยที่สัตว์อสูรขนาดเท่ากำปั้นนอนอยู่บนโลงศพ

“นางฟ้าเฮายู่ โปรดพาสหายของข้าไปด้วย นางควรจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับท่านมากกว่าข้า” เจี้ยนเฉินกล่าว

การปรากฏตัวของโลงคริสตัลนั้นดึงดูดความสนใจของจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งหมดทันที อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้มองไปที่โลงศพ แต่เป็นสัตว์อสูรขนาดเท่ากำปั้นที่นอนอยู่บนมัน พวกเขาทั้งหมดสั่นสะท้านอยู่ภายในเพราะพวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันทรงพลังของจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมจากสัตว์อสูร

เจี้ยนเฉินไม่ได้ทิ้งโลงศพคริสตัลไว้ในวัตถุมิติ ส่วนใหญ่เป็นเพราะสัตว์อสูรกลืนสวรรค์เจ็ดสีมันมาถึงขอบเขตดั้งเดิมแล้ว ดังนั้นมันจะทำลายวัตถุมิติได้เพียงแค่ความประมาทเพียงเล็กน้อย

เจี้ยนเฉินไม่กล้าวางไคยะและสัตว์อสูรกลืนสวรรค์เจ็ดสีในหอคอยอนัตตา แม้ว่าเขาจะไม่เคยเปิดเผยหอคอยอนัตตามาก่อน หลังจากไปที่โลกแห่งเซียน อย่าลืมว่าเขายังไม่ได้หลอมรวมหอคอยอนัตตาอย่างเต็มที่ เมื่อเขาสัมผัสมันในโลกแห่งเซียน จอมยุทธชั้นยอดอาจรับรู้ถึงตัวตนของหอคอยในที่สุด

หลังจากโบกมือลาทุกคน เจี้ยนเฉินก็บินออกจากทวีปเทียนหยวนพร้อมกับเฉินเจี้ยน เขาพุ่งเข้าหาอุโมงค์มิติที่นำไปสู่โลกแห่งเซียน ในขณะที่โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มลอยตามหลังพวกเขา

โหยวเยว่และไป๋เหลียนโบกมือลาอยู่บนทวีปเทียนหยวนอย่างเสียใจ พวกนางอ่อนแอเกินไป ดังนั้นพวกนางจึงไม่ได้ไปสู่โลกที่สูงกว่ากับเจี้ยนเฉิน

อีกด้านหนึ่งฉินฉิน เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยยืนอยู่ด้วยกัน ฉินฉินดูเจี้ยนเฉินค่อย ๆ หายไปอย่างเศร้าโศก

“ท่านอาจารย์ เจี้ยนเฉิน ขอให้โชคดี ข้าคงไม่ได้พบท่านอีกแล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ฉินฉินคิด น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่สามารถควบคุมได้เพราะจิตใจนางเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อย่างไรก็ตาม ภาพมีความพร่ามัวอย่างมากและเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเป็นพิเศษ แต่ละภาพจะปรากฏขึ้นและหายไปในเสี้ยววินาทีทำให้ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าจริงหรือไม่

“สิ่งที่เจ้าเห็นเป็นจริงทั้งหมดเพราะเรากำลังเคลื่อนที่ผ่านมิติด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ทุก ๆ โลกที่เราผ่านฉายเป็นเงา” เสียงของนางฟ้าเฮายู่ดังขึ้นในหัวของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น เขาได้เห็นภาพของโลกที่นับไม่ถ้วนแล้ว หากภาพแต่ละภาพเป็นตัวแทนของโลกทั้งใบ เขาไม่รู้จริง ๆ เลยว่าเขาผ่านไปแล้วกี่ภาพ

“แม้ว่าข้าจะรู้แล้วว่ามีโลกระดับต่ำมากมาย แต่ตอนนี้ข้าได้เห็นจริง ๆ แล้วว่ามีกี่โลก แต่มันก็อธิบายไม่ได้ ทวีปเทียนหยวนที่ข้าอาศัยอยู่ในอดีตเป็นเพียงภาพเดียวในบรรดาภาพเหล่านี้” เจี้ยนเฉินคิด

เจี้ยนเฉินและเฉินเจี้ยนสูญเสียการรับรู้เรื่องเวลาไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อพวกเขาเคลื่อนตัวผ่านอุโมงค์ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาเดินทางมานานเท่าไหร่ ตลอดทางพวกเขาจะเจอกระแสมิติที่วุ่นวาย แต่พวกเขาจะหลีกเลี่ยงได้อย่างปลอดภัย ในที่สุด พวกเขาเห็นทางออกของอุโมงค์

มีที่ราบแห้งแล้งแผ่ออกไปไกลจนสุดสายตา นอกเหนือจากนกขนาดใหญ่บางตัวที่พุ่งทะลุฟ้าด้วยความเร็วสูงแล้วยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดให้เห็น

แต่ในขณะนี้ มิติบนท้องฟ้าก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง ทันใดนั้นประตูมิติขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นและมีร่างสองร่างหล่นลงมา จากนั้นกระแทกเข้าหาพื้นดินอย่างรุนแรงและทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย