เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1688

ตอนที่ 1688 – เหมืองล้ำค่า

” ข้าเข้าใจแล้ว” เจี้ยนเฉินพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่แปลกใจเลยกับสถานการณ์ของเย่ซิง ไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งเซียนหรือทวีปเทียนหยวน คนที่อ่อนแอมักจะเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่า จะมีคนอื่นอีกนับไม่ถ้วนที่อยู่ในสภาวะลำบากใจคล้ายกันดั่งเช่นเย่ซิงทั่วโลก

เย่ซิงสุภาพมาก จอมยุทธตรงหน้าเขาคือคนที่ไม่กลัวบรรพชนของตระกูลลู่ ด้วยความแข็งแกร่งของเย่ซิงที่ขอบเขตเซียน เขามักจะไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดังต่อหน้าใครซักคน อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขาอดไม่ได้ที่จะรวบรวมความกล้าที่จะสังเกตปฏิกิริยาของผู้อาวุโสอย่างระมัดระวัง

เขาใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องของเหรียญผลึกระดับสูงเพื่อสร้างปัญหาให้ตระกูลลู่ ในเวลาเดียวกันเขามีความตั้งใจอีกประการหนึ่งซึ่งก็คือเรื่องที่ผู้อาวุโสต้องพาเขาออกไปจากที่นี่ มิฉะนั้นตระกูลลู่จะไม่มีวันยกโทษให้เขาเพราะเปิดเผยเรื่องเหรียญผลึกระดับสูง พวกเขาจะทรมานอย่างรุนแรงเท่าที่จะทำได้จนเขาตายในที่สุด

อย่างไรก็ตาม สำหรับความผิดหวังของเย่ซิง ผู้ ‘อาวุโส’ ซึ่งสวมหน้ากาก ตรงหน้าเขาไม่ได้ทำอะไรหลังจากรู้ข้อมูลนี้

นอกเหนือจากเย่ซิงแล้ว คนงานเหมืองทั้งหมดรวมตัวกันที่นั่นมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความหวัง โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาทุกคนหวังว่าเจี้ยนเฉินจะต่อสู้กับตระกูลลู่จนกว่าพวกเขาทั้งสองฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บเพื่อที่พวกเขาจะได้ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์และหนีไปปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระ

เจี้ยนเฉินยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เมื่อแสงรอบตัวเขาส่องความลึกของหุบเหว เขาดูเหมือนมีแสงแพรวพราวราวกับดวงอาทิตย์ คนงานเหมืองและทหารยามหลายคนมารวมตัวกันล้อมรอบ พวกเขาทุกคนหายใจไม่สะดวก

เจี้ยนเฉินขยายวิญญาณของเขาออกไป แม้ว่าความสามารถทางประสาทสัมผัสนี้ถูกจำกัดในโลกแห่งเซียนจนไม่สามารถครอบคลุมพื้นที่ที่ยิ่งใหญ่ดั่งเช่นทวีปเทียนหยวนได้ แต่ก็ยังเพียงพอที่จะครอบคลุมทั่วทั้งภูเขา

ความลึกของหุบเหวก็เต็มไปด้วยอุโมงค์ พวกมันไขว้กันไปมาและพุ่งไปทุกทิศทุกทางโดยทั่วไปกลายเป็นเขาวงกตขนาดมหึมาที่พุ่งทะลุระดับความลึกของโลก

อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันไม่ให้คนงานเหมืองหลบหนีผ่านอุโมงค์ ตระกูลลู่ก็มีการเตรียมการที่เพียงพออย่างชัดเจนเช่นกัน โดยทั่วไปอุโมงค์ทั้งหมดที่ไปเกินกว่าเทือกเขาเมฆดำถูกปิดกั้นโดยค่ายกลที่ทรงพลัง แม้ว่าจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมที่ต้องการที่จะทำลายพวกมัน พวกเขาจะต้องใช้เวลาสักครู่ เป็นการปิดกั้นคนงานเหมืองอย่างสมบูรณ์เพื่อให้หมดทางเลือกในการหลบหนี

ในขณะเดียวกัน จิตวิญญาณของเจี้ยนเฉินก็ผ่านอุโมงค์ขนาดต่าง ๆ ในพื้นดิน อย่างไรก็ตามส่วนที่ทำให้เขาขมวดคิ้วก็คือว่าวิญญาณของเขาดิ้นรนเพื่อตรวจสอบว่าสถานที่ใดที่มีเหรียญผลึก แม้จะเป็นหินธรรมดาวิญญาณของเขาก็สามารถตรวจสอบเข้าไปได้ลึกอย่างจำกัด ทำให้เขาไม่สามารถสัมผัสเหรียญผลึกที่ซ่อนอยู่ภายในหิน

อย่าลืมว่านี่คือโลกแห่งเซียน สารใด ๆ ที่มีอยู่ที่นี่ไม่สามารถนำไปเปรียบเทียบกับสารที่พบในทวีปเทียนหยวน

“เย่ซิง พาข้าไปที่ที่พบเหรียญผลึกระดับสูง” เจี้ยนเฉินกล่าว

สีหน้าของเย่ซิงดีขึ้นและเขาก็เห็นด้วยอย่างต่อเนื่อง เขากลัวว่าการตอบกลับอย่างลังเลจะทำให้เจี้ยนเฉินโกรธ ในไม่ช้าเขาก็พาเจี้ยนเฉินออกไปที่อุโมงค์ด้วยการพยักหน้าและคำนับ

หลังจากเจี้ยนเฉินเข้าไปในอุโมงค์ ชายชราและทหารยามหลายคนก็ดีใจ เมื่อเจี้ยนเฉินปรากฏตัว พวกเขาไม่กล้าหลบหนี บังคับให้พวกเขาอยู่เงียบ ๆ เท่าที่จะทำได้และพร้อมที่จะเสียชีวิตตลอดเวลา อย่างไรก็ตามเมื่อเจี้ยนเฉินเข้าไปในอุโมงค์ โอกาสที่พวกเขาจะหลบหนีก็มาถึง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจี้ยนเฉินกำลังจะเข้าสู่เหมือง เท้าของเขาก็หยุดชะงัก ด้วยการโบกมือของเขา กระบี่หิมะบินออกมาเหมือนสายฟ้าที่ทำด้วยเงิน มันลอยอยู่บนท้องฟ้าด้วยแสงเย็น ๆ ซึ่งสะท้อนแสงเป็นครั้งคราวเพราะมันทำให้หิมะตกลงมาจากท้องฟ้า

“เช่นนั้นเจ้าควรกลับมาเร็วกว่าเดิมและใช้เหรียญผลึกที่เจ้าได้รับจากที่นี่เพื่อช่วยให้เฉินเจี้ยนทะลวงผ่านด่าน จากนั้นเจ้าจะสามารถกำจัดบรรพชนของตระกูลลู่และเข้าครอบครองเหมืองที่นี่ได้” เสียงของนางฟ้าเฮายู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกเร่งด่วน แม้ว่านางจะต้องการเพียงพลังงานดั้งเดิมเพื่อสร้างร่างกายของนางใหม่ แต่มันก็เป็นร่างกายที่บอบบางที่สุดในโลก มันอาจจะไม่ยิ่งใหญ่เท่ามวลมนุษย์ที่แข็งแกร่งสักสองสามคนและจะมีอิทธิพลต่อความก้าวหน้าของความแข็งแกร่งของนางในอนาคต นั่นคือร่างที่แย่ที่สุดที่นางสามารถสร้างได้เช่นเดียวกับที่นางไม่เต็มใจที่จะสร้าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินก็รีบคว้าเย่ซิงออกจากอุโมงค์ทันที เพียงกะพริบตาสองสามครั้งเขาก็ออกมาข้างนอกอีกครั้ง

กระบี่หิมะบินยังคงอยู่บนท้องฟ้าป้องกันไม่ให้ใครก็ตามที่คิดจะหนี เป็นผลให้ไม่มีคนงานเหมืองหรือทหารยามแม้แต่คนเดียวที่หายไป

เจี้ยนเฉินมองดูคนงานเหมืองที่มีความหวัง หลังจากลังเลสักครู่เขาก็พูดว่า ” ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็รีบลุกขึ้นและจากไป ตระกูลลู่จะมาในไม่ช้า ดังนั้นการรับใช้พวกเขาต่อไปจึงไร้จุดหมาย” จากนั้นเจี้ยนเฉินก็ขี่กระบี่หิมะของเขาแล้วพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในขณะที่หิ้วเย่ซิงด้วยมือข้างเดียว

เจี้ยนเฉินคุยกับคนงานเหมือง สิ่งที่เขาพูดเพิ่มเข้ามาในตอนท้ายนั้นถูกบอกต่อไปยังทหารยาม ไม่ใช่ทหารยามทั้งหมดที่เป็นคนของตระกูลลู่ พวกเขาส่วนใหญ่ได้รับการสรรหาจากตระกูลลู่หรือเข้าร่วมตระกูลลู่ด้วยความสมัครใจในการค้นหาองค์กรเพื่อพึ่งพา

ตามที่คาดไว้สิ่งที่เจี้ยนเฉินพูดต่อท้ายทำให้สีหน้าของทหารยามหลายคนเปลี่ยนไป พวกเขาแปลกใจและสงสัย หากตระกูลลู่ล่มสลายจริง ๆ พวกเขาก็ไม่ต้องการตายด้วย จะรับใช้ตระกูลลู่ต่อไปหรือไม่?

ในขณะเดียวกันราวกับว่าพวกเขาได้รับการไว้ชีวิตแล้ว คนงานเหมืองทั้งหมดก็จากไปด้วยความตื่นเต้นและรีบออกไปให้เร็วที่สุด