เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1695

ตอนที่ 1695 : นายน้อยแห่งนิกายจุลกระบี่

เจี้ยนเฉินส่ายหน้าตอบกลับด้วยความขมขื่น ความคิดของสาวน้อยผู้นี้เกินคาดจริง ๆ

“หยานเอ๋อ อย่าหยาบคาย” ผู้นำพูดขึ้นมา เขาเคร่งขรึมและทำตัวเหมือนกับเครียด

โม่หยานแลบลิ้นออกมาและพูดขึ้น “ท่านพ่อโกรธ งั้นข้าก็จะไม่พูดต่อแต่ เจี้ยนเฉิน เจ้าน่ะต้องพยายามให้มากกว่านี้และทะลวงผ่านขึ้นไปขอบเขตเทพให้เร็วที่สุด เมื่อเจ้าขึ้นถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์แล้ว เจ้าถึงจะมีสิทธิไล่ตาม พี่ซีหยู” โม่หยานพูดจบก็ได้เดินตามผู้นำไปหาซีหยู

เจี้ยนเฉินยิ้มออกมาและมองไปที่แผ่นหลังของโม่หยาน ก่อนจะเดินเอามือไพล่หลังไปยังที่พักของเฉินเจี้ยน เขาไม่ได้สนใจคำพูดของโม่หยานเลย

ตอนนั้นเจี้ยนเฉินได้หรี่ตาลงและหันกลับมามองไปยังทางเข้าตระกูลโม่

ตอนนั้นมีเกวียนทองบินเข้ามายังตระกูลโม่จากไกล ๆ มันมีสัตว์อสูรที่เหมือนกับม้า 6 ตัวลากเกวียนนี้ พวกมันกระพือปีกและบินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าสัตว์อสูรพวกนี้จะแข็งแกร่งพอกับเซียนจักรพรรดิ แต่พวกมันก็ไม่ได้ช้ากว่าจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมเลย

มันมีผู้คุ้มกันในชุดขาวกว่า 20 คนที่อยู่ขอบเขตดั้งเดิมซึ่งประจำอยู่ทั้งสองฝั่งของเกวียน ชุดของพวกเขาสลักเครื่องหมายเหมือนกับกระบี่ทองเล็ก ๆ เอาไว้

เกวียนสีทองนี้พุ่งเขามาอย่างรวดเร็วและลงมาจอดที่ทางเข้าของตระกูลโม่แทบจะทันที ทหารที่นำมาได้พูดกับยามของตระกูลโม่ “นายน้อยนิกายจุลกระบี่ได้มาเยี่ยม ทำไมเจ้ายังไม่ไปรายงานอีก ? ”

ยามผู้นั้นไม่กล้าที่จะชักช้าและรีบวิ่งเข้ามาในบ้านเพื่อรายงานข่าว

ผู้นำและผู้อาวุโสตระกูลโม่ยังคงยินดีกับซีหยูที่ได้ทะลวงผ่าน ตอนที่เกวียนสีทองมาที่บ้านตระกูลโม่ ซีหยูก็คิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “ท่านพ่อ นายน้อยจากนิกายจุลกระบี่มาอีกแล้ว”

สีหน้าของโม่หยานเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินแบบนั้น นางได้ถามขึ้นมาทันที ” อะไรกัน ? ยู่ฟานผู้นั้นมาอีกแล้วหรือ ? ไม่ เราให้เขาเข้ามาในบ้านไม่ได้ ข้าเกลียดเขา ไล่เขาไปที ”

ผู้นำถอนหายใจออกมาและพูดขึ้นว่า ” ให้นายน้อยเข้ามา” แม้ว่าผู้นำจะไม่ได้พูดออกมาดังนักแต่มันก็ดังก้องไปทั่วหลายกิโลเมตรและยามที่ดูแลประตูก็ได้ยินมัน

การมาถึงของนายน้อยนิกายจุลกระบี่นั้นไม่จำเป็นที่จะต้องทำการรายงาน จอมยุทธขอบเขตเทพทุกคนในตระกูลโม่รับรู้ได้ทันทีที่นายน้อยผู้นี้มาถึง

ไม่นานชายหนุ่มที่อายุประมาณ 20 ปีก็ได้เข้ามาในตระกูลโม่ เขาใส่ชุดหรูหราสีขาวและหน้าตาก่อนข้างหล่อเหล่ายกเว้นแค่เขาเหมือนจะป่วยเล็กน้อย สายตาเขาดูไม่แวววาว สายตาของเขาเหมือนกับแฝงไปด้วยความคิดแย่ ๆ บางอย่าง

ข้าง ๆ นายน้อยนั้นมีชายวัยกลางคน 2 คนเดินมาข้าง ๆ ทั้งสองคนแผ่พลังกดดันออกมาจากตัว พวกเขามีแรงกดดันที่มีแค่จอมยุทธขอบเขตเทพจะมีได้

ด้านหลังนั้นคือผู้คุ้มกันขั้นแลกเปลี่ยน 20 คน พวกนั้นต่างก็ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมาและมีท่าทีเย็นชา

ผู้อาวุโสต่างก็มองคนกลุ่มนี้เดินเข้ามาอย่างใจเย็น มีแค่ซีหยูที่ขมวดคิ้วและมองไปที่ชายคนนั้นด้วยท่าทีรังเกียจ สำหรับโม่หยานแล้ว ใบหน้าของนางนั้นสลดอย่างมาก

“ได้ ลุงชาน” ยู่ฟานตอบกลับด้วยความสุภาพ เขาตื่นเต้นอย่างมาก

“หยูเอ๋อ มากับข้า หยานเอ๋อ ต้อนรับนายน้อยด้วย เจ้าเข้าใจรึไม่ ? ” ผู้นำพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับ ซีหยู, โม่ชานและโม่หยุน เพื่อพูดคุยกัน

ผู้อาวุโสตระกูลโม่ทุกคนต่างก็กลับไปยังที่พักของตัวเอง

“นั่นคือนายน้อยของนิกายจุลกระบี่หรือ ? ” เจี้ยนเฉินมองจากไกล ๆ จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าและเดินไปยังที่พักของเฉินเจี้ยนต่อ

หลังจากที่ผู้นำและผู้อาวุโส 2 คนจากนิกายจุลกระบี่จากไป นายน้อยก็ได้เอ่ยกับโม่หยานว่า “น้องโม่หยาน ไปกันเถอะ ครั้งที่แล้วข้ารีบมาที่นี่และต้องรีบกลับไปด้วย เจ้ายังไม่พาข้าไปเดินเล่นรอบบ้านเลย ข้าได้ยินมาว่าทะเลดอกไม้ในสวนของเจ้านั้นงดงามอย่างมาก เจ้าต้องพาข้าไปดูให้ได้ในครั้งนี้”

โม่หยาน ก้มหน้าและดูเหมือนจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย นายน้อยคนนี้หล่อเหลาแต่โม่หยานไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย กลับกันแล้วนางรังเกียจเขาอย่างมาก อันที่จริงแล้วนางรู้สึกรังเกียจทุกครั้งไม่ว่าจะเจอเขาตอนไหนก็ตาม

แต่พ่อของนางได้บอกให้นางต้อนรับนายน้อยผู้นี้ นางไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของพ่อและทิ้งยู่ฟาน ไป ยังไงซะนางก็ต้องไว้หน้าพ่อตัวเอง

ตอนนั้นโม่หยานเห็นเจี้ยนเฉินที่กำลังเดินหนีไป ตาของนางเป็นประกายขึ้นมาทันทีและได้ตะโกนขึ้นมา “เจี้ยนเฉิน ! ”