เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1697

ตอนที่ 1697 : การประลองกระบี่

“ประมือ ? ข้าไม่สนใจ” โม่หยานตอบปฏิเสธโดยไม่คิดเลยเสียด้วยซ้ำ นางไม่ชอบอาวุธ

“มันมักมีข่าวลือจากภายนอกว่าเพลงกระบี่ของตระกูลโม่นั้นสู้เพลงกระบี่ของนิกายจุลกระบี่ไม่ได้ ในอดีตนั้นพ่อของเจ้าสามารถก้าวมาถึงจุดสูงสุดเทียบเท่ากับพ่อข้าได้ไม่ใช่เพราะพลังของเพลงกระบี่ แต่เป็นเพราะพ่อเจ้ารู้ขั้นที่สี่ของทักษะต่อสู้ระดับสัจจะ” ยู่ฟานพูดต่อ สายตาเขาค่อนข้างเย็นชา เขาไม่ได้สนใจท่าทีเย็นชาที่โม่หยาน มีต่อเขาเพราะนางมีท่าทีต่อเขาเช่นนี้ทุกครั้ง เขาเคยชินกับมันแล้วเมื่อคิดถึงฐานะของโม่หยาน แต่เขาไม่อาจจะทนกับการที่นางไปทำตัวสนิทสนมกับชายอื่นที่รูปงามกว่าเขาได้ ซึ่งนั่นเท่ากับการมองข้ามเขาไป

โม่หยานมองไปที่ยู่ฟาน หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น นางได้ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา “ใครกันที่บอกว่าเพลงกระบี่ของเราสู้เพลงกระบี่ของนิกายเจ้าไม่ได้ ? ยู่ฟาน ไม่ใช่ว่าแค่ประมือรึไง ? ได้ ข้าตกลง มาดูกันว่าเพลงกระบี่ของใครกันที่ดีกว่า”

เจี้ยนเฉินส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงเมื่อเห็นว่าโม่หยานถูกยั่วยุได้ง่ายดายขนาดนี้

“โม่หยานคงต้องแพ้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่สำหรับนาง” เจี้ยนเฉินไม่เข้าไปยุ่ง นิสัยของโม่หยานนั้นจำเป็นต้องแก้ไข มันไม่เป็นไรหากนางยังอยู่ในตระกูลโม่ แต่หากนางออกไปยังโลกภายนอก ไม่เช่นนั้นนางคงต้องลำบากอย่างมาก

เมื่อเห็นว่าโม่หยานตอบตกลง ยู่ฟานก็แอบดีใจ จากนั้นเขาก็หันไปหาเจี้ยนเฉินและพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “น้องโม่หยานกับข้าจะประมือกัน เจ้าออกไปห่าง ๆ จะดีกว่า หากเจ้าแอบเรียนรู้เพลงกระบี่ของข้า นิกายข้าคงไม่อาจจะปล่อยเจ้าไปได้”

เจี้ยนเฉินเอามือถูจมูก หลังจากที่บอกให้โม่หยานระวังตัว เขาก็เดินหลบออกไปข้าง ๆ

ผู้คุ้มกันกว่า 20 คนที่มักจะตามนายน้อยมาเองก็ถอยออกไปเช่นกัน สุดท้ายพวกนั้นก็เดินไปหาเจี้ยนเฉินและยืนอยู่ด้วยกันกับเขา

เจี้ยนเฉินบอกให้สาวใช้และผู้คุ้มกันในสวนออกจากที่นั่น พวกเขาไม่อาจจะให้ใครดูการต่อสู้นี้ใกล้นัก เผื่อว่าจะโดนลูกหลง

“น้องชาย ให้ข้าเรียกเจ้าว่ายังไงดี ? ” ศิษย์นิกายจุลกระบี่ทักทายเจี้ยนเฉิน เขาไม่ได้แก่มากนักและดูภายนอกแล้วอายุเพียง 30 ปีแต่นั่นก็แค่รูปลักษณ์ภายนอก ความจริงที่ว่าเขาบ่มเพาะมานานแค่ไหนไม่อาจจะมีใครรู้ได้

“เจี้ยนเฉิน” เจี้ยนเฉินป้องมือและตอบกลับ

“ข้าชื่อซูบิง เจ้าเรียกข้าว่าพี่ซูบิงก็ได้ แต่เจี้ยนเฉิน ข้าต้องเตือนเจ้าด้วยความหวังดีว่าระหว่างที่นายน้อยกับคุณหนูต่อสู้กัน มันจะดีที่สุดหากเราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็ต้องทำราวกับไม่รู้เรื่องอันใด เข้าใจรึไม่ ? ” ซูบิงพูดขึ้นมา

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินดังนั้น เขาแค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา “หากแค่การประมือและไม่มีการบาดเจ็บหรือตายเกิดขึ้น ข้าก็คงไม่เข้าไปยุ่งอันใด ยังไงซะการประมือทั่วไปก็ดีต่อตัวของโม่หยานเช่นกัน แต่ข้าก็ต้องเข้าไปยุ่งหากมันมีอะไรเกินเลยกว่าการประมือ ”

สีหน้าของซูบิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยและศิษย์ 19 คนที่เหลือต่างก็พากันเคลื่อนไหว พวกเขาได้ล้อมเจี้ยนเฉินเอาไว้และเหมือนจะมีอคติ

“เจี้ยนเฉิน นั่นคือนายน้อยของนิกายจุลกระบี่และคุณหนูของตระกูลโม่ เจ้ามั่นใจหรือว่ามีพลังมากพอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ ด้วยการที่เป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ? เจ้าน่าจะฟังข้าและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นจริงแต่มันก็จะเป็นปัญหาระหว่างนิกายจุลกระบี่และตระกูลโม่ มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเลย” ซูบิงพูดราวกับเป็นห่วงเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินมองไปที่ศิษย์ซึ่งรายล้อมเขาอยู่และยิ้มออกมาอย่างเย็นชาพร้อมกับกอดอก “ข้าขอให้เจ้าเตือนนายน้อยของตัวเองว่าอย่าทำเกินเลยกับการประมือ ข้าเป็นห่วงเจ้าถึงได้บอกแบบนี้ ยังไงซะเจ้าก็คงไม่ได้มีสภาพดีไปกว่ากัน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยของพวกเจ้าในฐานะผู้คุ้มกันของเขา ”

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก เจี้ยนเฉิน แม้ว่าจะอยู่ในตระกูลโม่ แต่มันก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องนายน้อย”ซูบิง ฝืนยิ้มออกมา