เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1700

ตอนที่ 1700 : บรรพชนตระกูลโม่

การโจมตีเพียงครั้งเดียวนี้สามารถตัดแขนของขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงกลางได้ มันถึงกับบอกผู้ชนะได้เลยซึ่งอีกฝ่ายไม่อาจจะต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย คู่ต่อสู้นั้นมีสภาพน่าอดสู นี่คือสิ่งที่คนที่เพิ่งขึ้นเป็นขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงต้นไม่กี่เดือนก่อนทำได้งั้นรึ ?

ไม่ว่าจะเป็นผู้นำตระกูล, ซีหยูหรือแม้แต่ผู้อาวุโสทั้งห้าและทุกคนนอกจากเจี้ยนเฉินต่างก็อึ้งกับฉากนี้ พลังจากการโจมตีของเฉินเจี้ยนนั้นทำให้ทุกคนต่างก็ตะลึง

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เฉินเจี้ยนนั้นเป็นเพียงขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงต้นและเขาก็เพิ่งจะทะลวงผ่านขึ้นมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาจะมีความแข็งแกร่งเช่นนี้ได้ยังไง ? โม่หยุนอยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงกลาง ชัดเจนแล้วว่าเขาเหนือกว่าขั้นต้น ทำไมเขาถึงได้มีสภาพเช่นนี้จากการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ ? มันเป็นไปไม่ได้” โม่ชานเข้าไปประคอง โม่หยุน เขาไม่อาจจะใจเย็นลงได้ เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จะเป็นจริง

“เฉินเจี้ยนแข็งแกร่งแบบนี้ได้ยังไง ? เขาตัดแขนโม่หยุนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว สวรรค์ เขาอยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงต้นได้ยังไง ? แม้แต่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงปลายหรือจุดสูงสุดก็ไม่อาจจะทำเช่นนี้ได้” ผู้อาวุโสตระกูลโม่มองเฉินเจี้ยนใหม่ด้วยความชื่นชม พวกเขาต่างก็พากันกลัว

พลังจากการโจมตีของเฉินเจี้ยนนี้ได้ฝังความกลัวลึกเข้าไปในหัวใจพวกเขา

“เขาเป็นใครกัน ? เขากลับแข็งแกร่งกว่าขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงปลายแม้ว่าจะเพิ่งเป็นขั้นศักดิ์สิทธิ์ ดูเหมือนว่าเฉินเจี้ยนนั้นจะไม่ใช่คนทั่วไป” ซีหยูมองไปที่เฉินเจี้ยน ก่อนจะมองไปที่เจี้ยนเฉิน ใจของนางเต้นรัวเมื่อมองไปที่ เจี้ยนเฉินที่ยังสีหน้านิ่งดังเช่นแต่ก่อน ชัดแล้วว่าความแข็งแกร่งที่เฉินเจี้ยนแสดงออกมานั้นไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจแม้แต่น้อย

“ชัดเจนแล้วว่าเจี้ยนเฉินรู้ถึงความแข็งแกร่งของเฉินเจี้ยน เฉินเจี้ยนนั้นแข็งแกร่งแต่ก็ยังเรียกเจี้ยนเฉินว่าน้อง มันมีแค่สองเหตุผลว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ว่าจะสนิทกันหรือไม่ หรือว่าเจี้ยนเฉินจะแข็งแกร่งเช่นกัน บางทีเขาอาจจะไม่แข็งแกร่งเท่ากันแต่ไม่ได้ด้อยไปกว่ามากนัก ไม่งั้นแล้วมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนิ่งเมื่อเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสนิกายจุลกระบี่ ข้ารู้สึกว่าความมั่นใจของเจี้ยนเฉินนี้ไม่ได้มาจากเฉินเจี้ยน ดูเหมือนถึงแม้ว่าจะไม่มีเฉินเจี้ยนช่วยแต่เขาก็สามารถจัดการกับผู้อาวุโสทั้งสองได้ ”

โม่หยานหยุดร้อง นางเอามือปิดปากและมองไปที่โม่หยุนซึ่งเสียแขนไป นางตะลึง นางไม่คิดว่าผู้อาวุโสจากนิกายจุลกระบี่จะเสียแขนต่อหน้าทุกคนเพราะเรื่องของนาง

เขาเป็นผู้อาวุโสขอบเขตเทพ โม่หยานเชื่อว่าตราบใดที่ขึ้นถึงขอบเขตเทพ พวกเขาได้กลายเป็นตัวตนที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้นำตระกูลก็ยังต้องสุภาพต่อพวกเขา พวกเขาเป็นรองแค่บรรพชนในนิกายหรือตระกูลของตนในด้านฐานะ

เข.. เขาเป็นคนที่ข้าช่วยชีวิตไว้จริง ๆ หรือ ? โม่หยานจ้องที่เฉินเจี้ยนพร้อมกับแววตาแปลก ๆ เพราะความตื่นเต้นค่อย ๆ ลุกโชนขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

โม่หยุน ข้ายืนอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว เจ้าวางแผนจะสั่งสอนบทเรียนให้ข้าอย่างไร ? เฉินเจี้ยนเดินไปหาโม่หยุน เขาไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและไม่ได้ปลดปล่อยพลังของเขาให้รั่วไหลออกมา ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนเป็นคนธรรมดา

แต่พลังของเขาแผ่ออกมานี้กลับกดดันผู้อาวุโสทั้งสองได้ โม่ชานถอยกลับไปพร้อมกับประคองโม่หยุน ตอนนี้ผู้อาวุโสทั้งสองไม่ได้มีความมั่นใจอีกต่อไป กลับกันแล้วพวกเขากลับแสดงความกลัวออกมาบนใบหน้าแทน

“ผู้นำตระกูล…” โม่ชานป้องมือให้กับผู้นำตระกูลโม่ ตอนนี้เขาลืมเรื่องเกียรติที่เขามีในฐานะจอมยุทธขอบเขตเทพไป เขาเหมือนจะขอให้ผู้นำตระกูลสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดมันออกมาตามตรง ๆ แต่เจตนาของเขาก็ถูกมองออกอย่างชัดเจน

นี่เพราะโม่ชานรู้สึกว่าหากเขายังแสดงท่าทีดังเดิม เฉินเจี้ยนคงฆ่าพวกเขาทั้งสองคน มันเพราะเขาไม่เห็นความกลัวในแววตาของเฉินเจี้ยนเลย นิกายจุลกระบี่นั้นไม่ได้มีความหมายใด ๆ ต่อเขา

“ใจเย็น ๆ ก่อน น้องเฉินเจี้ยน แม้ว่าผู้อาวุโสโม่หยุนจะทำเกินไปแต่เขาก็ได้รับการลงโทษที่สมควรแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่หน้าของข้าปล่อยพวกเขาไป” ผู้นำตระกูลป้องมือให้กับเฉินเจี้ยนและพูดออกมาอย่างสุภาพ

เมื่อเห็นว่าผู้นำตระกูลออกปากแทนพวกเขา ผู้อาวุโสทั้งสองก็โล่งใจ ตอนที่พวกเขามองไปที่เฉินเจี้ยนซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ามองดูคนแต่เป็นกระบี่แทน

เฉินเจี้ยนไม่ได้ตอบตกลงทันที เขามองไปที่เจี้ยนเฉินและถามขึ้นมาว่า “คนที่พวกนี้หาเรื่องนั้นคือเจ้า เจ้าจะปล่อยพวกนี้ไปหรือไม่ ? ”