เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1709

ตอนที่ 1709 : เทพพิษดาทูร่า

ด้วยคำสั่งจากบรรพชนตระกูลลู่ ทั้งตระกูลลู่ก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที จอมยุทธขั้นศักดิ์สิทธิ์ 7 จาก 9 คนซึ่งมีหัวหน้าตระกูลและผู้อาวุโสทั้ง 8 ต่างก็เคลื่อนไหว มันเหลือแค่หัวหน้าตระกูลและ ผู้อาวุโสลู่หยุนที่บาดเจ็บ ยามและคนเกือบพันคนต่างก็เคลื่อนไหวด้วยการใช้กองกำลังกว่า 90% พวกที่เหลือมีแค่ร้อยคนเพื่อใช้ปกป้องตระกูล

ในเวลาเดียวกันสมบัติมีค่าต่าง ๆ ที่ตระกูลลู่ได้สั่งสมมาหลายปีได้ถูกนำออกมาใช้ พวกได้แจกจ่ายค่ายกล, ยาฟื้นฟูอื่น ๆ ให้กับหมู่ผู้คนของตน

ตระกูลลู่ได้เตรียมตัวมาสักพักแล้วเพื่อสู้กับตระกูลโม่ ดังนั้นพวกเขาจึงเคลื่อนไหวกันอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับคำสั่ง ไม่นานจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมกลุ่มใหญ่ก็ได้รวมตัวกันภายใต้การนำของเหล่าผู้อาวุโส ทุกคนต่างก็เตรียมตัวกันมาอย่างดีพร้อมกับแผ่จิตสังหารออกมาจากร่าง

ลู่เทียนสวมชุดเทาลอยอยู่บนท้องฟ้าอยู่ด้านหน้าสุด เขาแผ่พลังเทพออกมาจากตัว มันทำให้เมฆและลมกระจายออกไป สายตาเขาเคียดแค้นและจ้องไปทางตะวันออก มันคือที่ตั้งเมืองหลวงของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ผิงเทียน

ไม่นานก็มีร่างหนึ่งโผล่มาจากเส้นขอบฟ้า มันได้บินเข้ามาด้วยความเร็วสูง

การปรากฏตัวของร่างนี้ทำให้ลู่เทียนยิ้มออกมาราวกับว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ แม้ว่าตระกูลโม่จะมีขั้นเทพลึกลับแต่เขาก็ยังมั่นใจว่าเขาจะชนะและทำลายตระกูลโม่ได้สำเร็จ

ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างนั้นก็ได้มาถึงตรงหน้าลู่เทียน มันคือหญิงสาวในชุดเขียว นางดูอายุประมาณ 27-28 ปี นางดูเป็นผู้ใหญ่ยกเว้นแค่รอยสักแปลก ๆ บนหน้าที่บดบังความงดงามของนางซึ่งทำให้นางดูแปลกประหลาด

“ฮิฮิ ลู่เทียน ข้าไม่ได้มาสายใช่หรือไม่” หญิงสาวหัวเราะ นางเรียกลู่เทียนด้วยชื่อ นางเหมือนไม่กลัวกับการทำเช่นนั้นซึ่งชัดแล้วว่านางเองก็เป็นขั้นเทพเช่นกัน

“เทพพิษดาทูร่า เจ้ามาทันเวลา เมื่อทุกคนมาแล้วก็ออกเดินทางกันเถอะ” ลู่เทียนพูดขึ้น เขาโบกมือและออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังตระกูลโม่

“ลู่เทียน อย่าลืมที่เจ้ารับปากเอาไว้ ข้าจะช่วยเจ้ายื้อขั้นเทพที่ตระกูลโม่รับมาและเมื่อเรื่องนี้จบสิ้นแล้ว ข้าจะเอาสมบัติของตระกูลโม่ครึ่งหนึ่ง” หญิงสาวที่มีนามว่าเทพพิษดาทูร่าเอ่ยขึ้นมา

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำตามที่รับปากเอาไว้ ให้ข้าเลือกสิ่งที่ข้าต้องการก่อน ส่วนที่เหลือเจ้าเอาไปได้เลย” ลู่เทียนตอบออกมา

เทพพิษดาทูร่าหัวเราะและมองไปที่ลู่เทียน และพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ลู่เทียน เจ้าดีกับข้าจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าจะขอบคุณเจ้ายังไง มันน่าเสียดายที่เจ้าแก่แล้ว หากเจ้ายังหล่อเหลาดังเช่นแต่ก่อน ข้าอาจจะให้เจ้าร่วมเตียงกับข้าอีกรอบ เฮ้อ น่าเสียดายจริง ๆ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ? ดูโม่หลิงสิ เขายังหนุ่มอยู่เลย “

“ฮึ่ม” ลู่เทียนฮึดฮัดออกมาอย่างเย็นชาพร้อมใบหน้าที่หม่นลง

เทพพิษทาดูร่ายิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าทีของลู่เทียน จากนั้นนางก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงเสน่ห์ “เทียนน้อย เจ้ายังฝังใจอยู่กับอดีตอยู่อีกหรือ ? เจ้าโทษข้าไม่ได้ ตอนนั้นเจ้าเองที่เป็นฝ่ายขืนใจข้า ข้าไม่ได้ล่อลวงเจ้าเลย”

อันโดฟูไม่ได้มีท่าทีอันใดกับบทสนทนานี้ หลังจากที่ทักทายดาทูร่า เขาก็เดินทางต่อ พวกเขาหยุดโดยห่างจากตระกูลโม่หลายหมื่นกิโลเมตร ลู่เทียนนำบางอย่างออกมาและมันก็มีธงสีเหลืองปรากฏขึ้นมาในมือเขาทันที

“ข้าซื้อมันมาได้หลังจากที่เสียเงินก้อนโตไปที่เมืองหลวง มันสามาถผนึกมิติภายในระยะล้านกิโลเมตรได้โดยสร้างค่ายกลขนาดใหญ่ปิดพื้นที่เอาไว้ แม้แต่ขั้นเทพก็ยังต้องดิ้นรนหากจะฝ่าออกมา ตระกูลโม่จะต้องจบสิ้นเพราะสมบัติชิ้นนี้” ลู่เทียนฮึดฮัดก่อนจะยกมือขึ้น ธงสีเหลืองได้หลอมรวมกับมิติโดยรอบและเริ่มมีคลื่นกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว นี่กินเวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่จะหยุด ตอนนั้นเขตในระยะล้านกิโลเมตรก็ถูกผนึก ไม่ใช่แค่กันไม่ให้ใครเข้ามาหรือออกไป แต่ยังยับยั้งทักษะการสื่อสารทั่วไปอีกด้วย

ในส่วนลึกของตระกูลโม่ โม่หลิงกำลังทำการบ่มเพาะเพื่อทำความเข้าใจกฎของโลกเพื่อที่ความแข็งแกร่งจะได้พัฒนาขึ้นซึ่งจะทำให้เขาได้ขึ้นเป็นขั้นเทพช่วงกลาง

จู่ ๆ สีหน้าของโม่หลิงก็เปลี่ยนไป เขาลืมตาขึ้นคและมองออกไปภายนอก เขาสีหน้าเคร่งเครียดและพูดขึ้นมา “ข้าไม่คิดว่าตระกูลลู่จะลงมือเร็วแบบนี้ ข้าคิดว่าพวกเขาจะรออีกสักร้อยปีกว่าจะเคลื่อนไหว”

คนอื่น ๆ ในตระกูลเองก็รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงนี้หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินเจี้ยนลืมตาขึ้นช้า ๆ หลังจากที่ดูดซับเหรียญผลึกอยู่ในห้องโถง ด้านหลังเขามีกระบี่ดำลอยอยู่คอยส่งเสียงฮึมฮัมออกมาอยู่ตลอด

เฉินเจี้ยนหยุดการบ่มเพาะและออกมาจากห้องก่อนจะไปถึงหน้าห้องที่เจี้ยนเฉินบ่มเพาะอยู่ แต่เขาก็ต้องตะลึงเมื่อไปถึงห้องของเจี้ยนเฉิน “เจ้าช่างเลือกเวลาได้เหมาะจริง ๆ เจ้ากลับมาทะลวงผ่านตอนนี้”

เจี้ยนเฉินนั่งขัดสมาธิลอยอยู่ในห้อง แสงวนเวียนรอบตัวเขา เขาแผ่เจตจำนงกระบี่ออกมาจากตัว เขาได้เข้าสู่สภาวะที่ไม่อาจจะรับรู้ถึงสิ่งภายนอกได้