เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1717

ตอนที่ 1717 : ข้อตกลง

เจี้ยนเฉินกลายเป็นลำแสงหลังจากที่พูดจบเพื่อตามอันโดฟูที่หนีไปด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ตอนนั้นเจี้ยนเฉินได้ใช้ความเร็วจนถึงขีดสุด ไม่ใช่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแต่วิญญาณของขั้นเทพช่วงต้นก็เห็นได้แค่ภาพพร่ามัว แม้แต่โม่หลิงก็ทำได้แค่ใช้วิญญาณรับรู้ภาพพร่ามัวนั้น

“สวรรค์ ช่างเร็วอะไรอะไรเช่นนี้ ! ” โม่หลิงตะโกนออกมา เขาตะลึงกับความเร็วที่เจี้ยนเฉินใช้เคลื่อนที่

ความเร็วนี้เหมือนกับความเร็วของสายฟ้าฟาดหรืออาจจะเร็วกว่านั้น !

แม้ว่ากฎแห่งลมที่อันโดฟูเข้าใจจะไม่จำเป็นจะต้องเร็วที่สุดในโลก แต่พวกเขาก็รู้ว่ามันมีความเร็วอย่างมาก น้อยคนนักที่จะตามคนที่ใช้กฎแห่งลมได้ทันตอนที่อีกฝ่ายหนี แต่กฎแห่งลมของอันโดฟูนั้นดูช้าราวกับเต่าเมื่อเทียบกับอสนีบาตของเจี้ยนเฉิน

ไม่ถึงวินาทีรึแค่แว่บเดียว เจี้ยนเฉินก็ตามอันโดฟู ทัน

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ! เขาจะเร็วแบบนี้ได้ยังไง ! ” สีหน้าของอันโดฟูเปลี่ยนไปเมื่อวิญญาณของเขารับรู้ว่า เจี้ยนเฉินกำลังพุ่งเข้ามาหา เขาตะลึง ทันทีที่เขาคิดว่าเขาเร็วเพียงใด เจี้ยนเฉินก็ตามทันในพริบตานั้น อันโดฟูก็รับรู้ได้ถึงเจตจำนงกระบี่ที่จากด้านหลังเขาอย่างชัดเจน

เขาเร็ว ! เร็วจนอันดูฟูนั้นไม่ได้มีเวลาที่จะคิดเรื่องหนีอีกต่อไป เจี้ยนเฉินพุ่งผ่านเขาไปตอนที่ความคิดนี้โผล่มาในหัว เจี้ยนเฉินพุ่งผ่านอันโดฟูไปพร้อมกับกระบี่ 2 เล่มในมือ

มันน่ากลัวเกินกว่าจะรับได้ !

อึก ! อันโดฟูกระอักเลือดออกมา เขาหน้าซีดเผือดในทันที เขามีรูขนาดเท่าชามที่อก เนื้อและอวัยวะภายในส่วนนั้นหายไปหมด ปราณกระบี่ก็ห่อหุ้มรอบบาดแผล

เจี้ยนเฉินพุ่งผ่านอกของอันโดฟูไป พูดโดยหลักเหตุผลแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เจี้ยนเฉินจะทิ้งรูขนาดเท่ากับชามไว้ด้วยขนาดร่างกายของเขา แต่เจี้ยนเฉินนั้นเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เขาเคลื่อนที่ได้เร็วจนมิติโดยรอบได้รับผลกระทบจนย่นขนาดตัวของเขาซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมแผลของอันโดฟูนั้นถึงได้มีขนาดเท่ากับชามได้

อันโดฟูตะลึง เขามองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความกลัวและไม่พูดอะไรไม่ออก กฎแห่งลมได้อัดแน่นรอบตัว เขาพยายามจะจัดการกับกฎแห่งกระบี่บนบาดแผลของเขา หากกฎแห่งกระบี่ยังคงอยู่ งั้นสภาพของเขาก็จะย่ำแย่ลงอย่างรวดเร็ว

แสงได้สลายไปและเผยให้เห็นร่างของเจี้ยนเฉิน เสื้อผ้าและผมของเขาปลิวไปตามลม ดาบหิมะบินในมือเองก็ลอยรอบตัวเขาอยู่ช้า ๆ เขามองไปที่อันโดฟูอย่างใจเย็นและพูดขึ้นมาว่า “กฎแห่งลมของเจ้านั้นเร็วแต่ทักษะกระบี่ของข้าเร็วกวา เจ้าคิดว่าเจ้าจะยังหนีได้ต่อหน้าทักษะกระบี่ของข้าหรือ ? ”

“ข้าขอถามได้รึไม่ว่านี่คือทักษะอะไร ? ” อันโดฟูถามด้วยเสียงที่สั่น เขาอยู่ในสภาพปางตาย เขาไม่เคยคิดว่า เจี้ยนเฉินจะน่าประทับใจได้ถึงขนาดนี้ ไม่ใช่แค่มีความแข็งแกร่งที่น่าตกใจจนแม้แต่ลู่เทียนก็ไม่อาจจะรับมือไหว แต่เขายังมีความเร็วระดับนี้ได้ อันโดฟูไม่อาจจะเอาชนะหรือหนีไปได้

เจี้ยนเฉินลดกระบี่ลงและพูดกับอันโดฟูว่า “อันโดฟู ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ส่งหยกที่ตระกูลเจ้ามีมา รวมถึงสมบัติของตระกูลเจ้าด้วย”

อันโดฟูเบิกตากว้างและพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “เจ้าถึงกับต้องการสมบัติของตระกูลข้าด้วยรึ ? ไม่ใช่ว่ามันมากเกินไปหน่อยรึไง ? นั่นคือสิ่งที่ตระกูลข้าสั่งสมมาแต่อดีต ข้าให้หยกกับเจ้าได้รวมถึงการปกปิดความลับด้วย แต่ข้าไม่อาจจะยกสมบัติของตระกูลให้กับเจ้าได้ “

“อันไหนสำคัญกว่ากัน ชีวิตเจ้าและทุกคนในตระกูลหรือสมบัติของตระกูล ? ข้าคิดว่าเจ้ารู้ว่าอันไหนสำคัญกว่ากัน หากเจ้าต้องการให้ตระกูลอันโดของเจ้าคงอยู่ต่อไปก็ส่งสมบัติมา ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นข้าจะไปยังตระกูลเจ้าและเอาทุกอย่างที่เจ้ามี เจ้าได้เตรียมคนให้เผยแพร่ข่าวเรื่องหยกไว้เมื่อเจ้าตาย แต่มันอาจจะรั่วไหลโดยตระกูลลู่ไปแล้ว มันไม่สำคัญว่าเจ้าจะทำให้ข่าวนี้รั่วออกไปหรือไม่” เจี้ยนเฉินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

อันโดฟูอึดอัดขึ้นมา แววตาเขาสั่นไหวด้วยความไม่มั่นใจ ก่อนที่เขาจะกัดฟันแน่นและตัดสินใจ “ ได้ ข้าจะยกสมบัติทั้งหมดในตระกูลให้ แต่เจ้าต้องรับรองว่าเจ้าจะไม่แตะต้องตระกูลของข้า” อันโดฟูไม่มีทางเลือกอื่น เขาสามารถหาสมบัติมาใหม่ได้ แต่เมื่อตระกูลถูกทำลายไป, เขาตาย นั่นเท่ากับว่าเขาสูญเสียทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะยังมีสมบัติมากมายแต่เขาก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อใช้มัน

เจี้ยนเฉินยิ้มออกมา “ตราบใดที่ตระกูลเจ้าไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ข้าก็จะไม่ทำร้ายพวกเขา แต่เจ้าต้องอยู่กับข้าก่อน”

เสียงระเบิดดังขึ้นไกลออกไป หลายแสนกิโลเมตรห่างออกไปจากตระกูลโม่นั้น ดาทูร่าได้เข้าโจมตีค่ายกลอย่างโกรธแค้น

“เจ้าลู่เทียนบัดซบ ข้าไม่ควรจะตกลงกับเจ้าตั้งแต่แรก ค่ายกลที่เจ้าได้ใช้ไปนั้นได้ผนึกที่นี่เอาไว้ เจ้าบอกว่าเจ้าจะใช้มันเพื่อหยุดไม่ให้คนตระกูลโม่หนีไป แต่เจ้ากลับขังข้าไว้ที่นี่ด้วย ข้าไม่อาจจะหนีไปได้หากหลุดจากค่ายกลนี้ไปไม่ได้”