เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1880

ตอนที่ 1880: ดอกไม้หัวใจศิลาสมุด

เพียงสะบัดมือ เจี้ยนเฉินก็เอาแกนอสูร 3 แกนออกมาจากแหวนมิติ

แกนอสูรทั้งสามมีขนาดเท่ากันกับแกนจากต้นไม้ พวกมันภายนอกดูไม่แตกต่างจากแกนต้นไม้มากนัก พวกมันยังเขียวขจีและมีพิษที่ทรงพลัง

นี่คือแกนอสูรที่มีพลังเท่ากับขั้นเหนือเทพ พวกมันยังเป็นแกนอสูรที่มีพลังมากที่สุดที่เจียนเฉินเคยเห็นในชีวิตของเขา

อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินไม่อาจทำอะไรได้ เมื่อเขาจ้องมองไปที่แกนอสูรทั้งสาม เขาถึงขั้นพูดอะไรไม่ออก

หลังจากไปถึงขั้น 10 ของร่างบรรพกาล เขาได้กินโสมทองคำจากแหวนมิติของราชาเทพต้วนมู่ เช่นเดียวกับสมบัติสวรรค์ระดับสูงและยังเป็นยาพลังงานดั้งเดิมขั้นเทพหมื่นปี สิ่งของเหล่านี้ทำให้ตันเถียนของเขาเติบโต ตอนนี้เขาใกล้จะอยู่ขั้นที่ 11 แล้ว

บางทีเขาอาจจะต้องการปรับแต่งแกนอสูรขั้นเหนือเทพทั้งสามเพื่อที่จะให้ทะลวงสำเร็จ

แม้ว่าแกนอสูรทั้งสามนั้นยังไม่เพียงพอ เขายังมีแกนต้นไม้อีก 3 แกน มันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาที่จะทะลวงไปยังขั้นที่ 11

อย่างไรก็ตามส่วนที่ทำให้เจี้ยนเฉินรู้สึกอับจนหนทางอย่างมาก นั่นก็คือแกนอสูรและแกนต้นไม้ต่างก็มีพิษที่ทรงพลังอย่างยิ่ง มันอยู่ห่างเกินว่าที่พลังบรรพกาลของเขาจะสามารถปรับแต่งได้

ด้วยเหตุนี้แม้ว่าเขาจะมีทรัพยากรที่ทำให้เขาทะลวงร่างบรรพกาลไปถึงขั้นที่ 11 แต่เขาก็ไม่อาจทำได้ มันทำให้เขารู้สึกย้อนแย้งอย่างมาก

“ข้าจำเป็นต้องอยู่ในขั้นเหนือเทพเพื่อที่จะปรับแต่งพิษในแกนต้นไม้และแกนอสูร” เจี้ยนเฉินถอนหายใจเบา ๆ และปล่อยวาง ก่อนที่จะเดินทางต่อไป

เป้าหมายหลักของเขาในการมาที่นี่ภูเขาหยินเจ็ดทลายนั้น เขาไม่ได้มาเพื่อหาแกนต้นไม้หรือแกนอสูร เขามาที่นี่เพื่อเอาสมบัติสวรรค์ที่สามารถรักษาวิญญาณ

ระหว่างทางเขาพบสมบัติสวรรค์ไม่กี่อย่างที่เติบโตที่นี่ แต่น่าเสียดายที่พวกมันทั้งหมดปนเปื้อนจากหมอกพิษ ทำให้พวกมันกลายพันธุ์และพิษก็รุนแรงมาก พวกมันร้ายแรงเกินกว่าจะกินได้

เจี้ยนเฉินไม่พบสมบัติสวรรค์ใด ๆ ที่มีประโยชน์ในการรักษาวิญญาณ

หลังจากเดินทางไปอีก 10 กิโลเมตร ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็หรี่ลง เมื่อเห็นดอกไม้สีขาวห่างจากเขาไป 100 เมตร มันมีขนาดเท่าฝ่ามือ มันถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าหมอกพิษจะล้อมรอบมันแต่ก็ยังไม่อาจเจาะเข้าไปในแสงของดอกไม้สีขาวได้ทำให้มันเติบโตได้แม้ว่าจะมีหมอกพิษล้อมรอบตัวมัน

“นั่นมันดอกไม้หัวใจศิลาสมุด”ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างและตื่นเต้นอย่างมาก

ดอกไม้หัวใจศิลาสมุดเป็นสมบัติสวรรค์ที่สามารถรักษาวิญญาณได้ มันมีระดับใกล้เคียงกับบัวดึงวิญญาณ ซึ่งมีระดับสูงมากและเป็นสมบัติสวรรค์ที่หายาก

ในเวลานี้มีเสียงคำรามของสัตว์อสูร พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างแรงราวกับสัตว์วิเศษมีความสูง 6 เมตรพุ่งจากระยะไกล ดูเหมือนว่าจะเป็นหมูป่าตัวอ้วนแต่มันก็มีปีกอยู่ข้างหลังคู่หนึ่ง เนื่องจากมันมีขนาดใหญ่มาก ปีกเล็ก ๆ ของมันจึงไม่อาจพามันบินขึ้นไปได้

อย่างไรก็ตามจากการปรากฏตัวของมัน มันทรงพลังอย่างมากจนภาพลักษณ์ของมันทำให้ทั้งภูเขา แม้แต่เจี้ยนเฉินก็ขมวดคิ้ว

“สัตว์อสูรขั้นเหนือเทพช่วงปลาย ! ” เจี้ยนเฉินยืนนิ่งราวกับก้อนหิน นี่คือการคงอยู่ที่ทรงพลังที่สุดที่เขาพบในภูเขา แต่เขาก็ไม่มีอาการหวาดกลัวใด ๆ

สัตว์อสูรพิษวิ่งเข้ามาจากระยะไกล มันใช้ร่างอ้วน ๆ ของมันขวางดอกไม้ ขณะที่จ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างคึกคนอง มันอ้าปากใหญ่ ๆ ของมันพร้อมกับคำราม

ในเวลาเดียวกันมันก็พ่นพิษสีเขียวออกมาจากปาก พิษพุ่งออกมาราวกับลูกศรตรงมายังเจี้ยนเฉิน

พรวด !

ในเวลานี้เจี้ยนเฉินได้แทงกระบี่สายรุ้งออกไป เกิดแสงแว่บเข้าไปที่หัวของสัตว์อสูรและกำจัดวิญญาณของมันออกไป

ร่างที่ใหญ่โตของสัตว์อสูรล้มลงทันทีที่สูญเสียวิญญาณ แม้แต่แกนอสูรก็ถูกทำลายโดยเจี้ยนเฉิน

กระบี่สายรุ้งหายไปจากมือของเจี้ยนเฉิน เขามองเข้าไปในแหวนมิติของเขาเพื่อดูดอกไม้ที่เขาพึ่งเก็บและมีรอยยิ้มจาง ๆ เขากล่าวว่า “ท้ายที่สุดข้าก็ได้พบสมบัติสวรรค์ที่สามารถฟื้นฟูวิญญาณได้ ข้าสงสัยว่าดอกหัวใจศิลาสมุดเพียงดอกเดียวจะเพียงพอที่จะปลุกไคยะได้หรือไม่ ? ”

“ข้าน่าจะหาเส้นทางที่ปลอดภัยมากกว่านี้”

เจี้ยนเฉินวิเคราะห์กับตัวเอง เขามีความมั่นใจว่าตราบใดที่เขาไม่ได้เข้าไปในส่วนลึกของภูเขา สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามเขาด้วยความแข็งแกร่งของเขา

ทันใดนั้นกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ก็ลอยมา เจี้ยนเฉินสูดลมหายใจเข้าเพียงครั้งเดียว เขาก็รู้สึกว่าวิญญาณสั่นอย่างรุนแรง เขารู้สึกเหมือนว่าวิญญาณทั้งหมดของเขาสูญเสียแรงรั้งเอาไว้ ช่วงเวลาที่เขาอยู่บนภูเขาได้รับการเติมเต็มในช่วงเวลาเดียวกัน ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าวิญญาณของเขานั้นแข็งแกร่งและมีพลังมากยิ่งกว่าเมื่อก่อน

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่เกิดจากกลิ่นหอม

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เจี้ยนเฉินก็ยังคงรวบรวมความสนใจของเขา มีแสงวาบผ่านดวงตาของเขา วิญญาณของเขามีพลังมากกว่าแต่ก่อน เพียงแค่สูดดมครั้งเดียวก็ทำให้เขารู้สึกเช่นนั้นได้ เขาตัดสินใจว่าสมบัติสวรรค์ที่ส่งกลิ่นหอมนี้ต้องอยู่ในระดับที่น่ากลัว

“นี่ควรจะเป็นสมบัติสวรรค์ที่รักษาวิญญาณ แม้ว่าข้าจะไม่เห็นมัน แต่ข้ารู้ได้จากกลิ่นของมัน มันเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างมากที่จะถึงระดับอมตะ 9 มันอยู่ในระดับสูงกว่าเมื่อเทียบกับบัวดึงวิญญาณหรือดอกไม้หัวใจศิลาสมุด” เพียงดมครั้งเดียวก็ทำให้เจี้ยนเฉินมอมเมา เขามองไปยังทิศทางที่กลิ่นหอมลอยออกมาจากหมอกพิษที่แน่นหนา