เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1885

ตอนที่ 1885: ราชาเทพอ่อนแอขนาดนั้น

คงจะดีกว่านี้ถ้าเต๋าตี้ไม่พูดออกมาอย่างนั้น มีประกายความชั่วร้ายวาบผ่านดวงตาของนางฟ้าเฮายู่ทันทีจากการตอบสนองของคำพูดของเขา นางจ้องมองไปที่ราชาเทพทั้งเก้าซึ่งค่อย ๆ ถอยกลับภายใต้ความสามารภของนางและเปิดเผยจิตสังหาร

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าก็ได้แต่ฆ่าพวกเจ้าทั้งเก้าเท่านั้น เมื่อเจ้าตายไปแล้ว องค์ชายเก้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”

“แม้ว่าเขาจะรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ เขาก็จะไม่รู้ว่าใครเอาดอกไม้เมฆม่วงและดอกไม้แห่งวิถีไป” นางฟ้าเฮายู่พูดอย่างเยือกเย็น เดิมทีนางไม่ได้มาที่นี่เพื่อที่จะสังหาร นางแค่อยากได้ดอกไม้แห่งวิถีเพราะว่ามันจะช่วยให้นางฟื้นฟูพลังของนาง

จากคำพูดของเต๋าตี้ ทำให้นางต้องฆ่าพวกเขา

แม้ว่าจักรวรรดินิรันดร์ตะวันโลหิตจะเป็นจักรวรรดินิรันดร์ของภาคใต้และมีอำนาจอย่างมาก นางฟ้าเฮายู่ก็ยังไม่ได้ให้ความสำคัญใด ๆ เลย นางเป็นห่วงว่าจะสร้างปัญหาให้กับตระกูลเทียนหยวนของเจี้ยนเฉินหรือไม่เท่านั้น

เป็นเพราะนางเปลี่ยนแผนของนางปุบปับ ทำให้นางไม่สนใจไว้ชีวิตใคร

นางฟ้าเฮายู่จับไปที่อากาศ แก่นแท้ของดวงจันทร์ควบแน่นอยู่บนอากาศ ทันใดนั้นมันก็กลายเป็นคทาหยกขาวในมือของนาง

แม้ว่าคทาจะเป็นการควบแน่นของพลังงาน แต่มันก็เหมือนกับคทาเทพจันทราที่นางให้กับโหยวเยว่ในอดีต

นางฟ้าเฮายู่จับคทาที่ส่องแสงราวกับดวงจันทร์ ด้านหลังของนาง ดวงจันทร์ยิ่งส่องแสงสว่างมากขึ้นเข้าโอบล้อมตัวนาง ทำให้เห็นสภาพของภูเขาและแวดล้อมรอบ ๆ

นางควงคทาเบา ๆ และลำแสงทั้งเก้าก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของราชาเทพทั้งเก้า ทุก ๆ ลำแสงเกิดจากพลังงานที่ทรงพลังและมีพลังของกฎที่เกินกว่าราชาเทพจะทำลายลำแสงเหล่านั้นได้

ราชาเทพทั้งเก้าจากภูเขานั้นเปล่งประกาย พลังจิตที่ทรงพลังนั้นแผ่ออกมาจากร่างกายของพวกเขา พวกเขาไม่อยากจะตายแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้กับนางฟ้าเฮายู่ พวกเขาก็ยังคงต่อต้านด้วยพลังของพวกเขาเต็มที่ โดยการทำลายลำแสงที่อยู่เหนือหัวของพวกเขาเท่าที่พวกเขาจะทำได้

ตูม !

จากเสียงกึกก้อง พลังงานพัดผ่านราวกับพายุ กฎต่าง ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็วุ่นวาย การปะทะกันนั้นได้สร้างความวุ่นวายที่น่าตกใจราวกับว่าจะฉีกมิติที่นั่นได้

เทือกเขาทั้งหมดสั่นอย่างหนัก ราวกับเป็นการโจมตีที่เกิดจากแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ มันเหมือนกับโลกกำลังจะสิ้นสุด ภูเขาพังทลายและผืนดินก็แยกออกจากกันจนกลายเป็นหินขนาดใหญ่ ภูเขาที่อยู่เบื้องหลังทรุดตัวลงและปล่อยฝุ่นฟุ้งขึ้นมาทันที

การโจมตีของราชาเทพทั้งเก้าต่อนางฟ้าเฮายู่นั้นมีพลังมากพอที่จะทำลายโลกอย่างแท้จริง

หากนี่เป็นเมืองหลักซึ่งอยู่ในแคว้นตงอัน การโจมตีเหล่านี้จะทำให้เมืองนั้นหายไป แม้แต่ขั้นเหนือเทพก็ไม่อาจหลบหนีความตายไปได้

“ทรงพลังยิ่งนัก ! ” เจี้ยนเฉินยืนอยู่ด้านหลังนางฟ้าเฮายู่ คลื่นกระแทกที่น่าสะพรึงกลัวได้หยุดที่ด้านหน้าของนางโดยไม่อาจมาถึงเขาได้ เขาจ้องมองด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เขารู้สึกตกใจอยู่ภายใน

เขารู้สึกว่าด้วยพละกำลังของพวกมันก็เพียงพอที่จะฉีกกระชากให้เขาบาดเจ็บสาหัส

นางฟ้าเฮายู่ยืนนิ่งราวกับภูเขา แสงจากกฏปรากฏอยู่ด้านหน้าของนาง ไม่ว่าพลังมันจะรุนแรงแค่ไหน มันก็ไม่อาจทำให้เสื้อผ้าของนางพริ้วไหวได้

อย่างไรก็ตามเลือดได้ไหลออกจากปากของราชาเทพทั้งเก้าพร้อมกับอวัยวะภายในของเขา มันตกลงมาราวกับสายฝน เลือดของราชาเทพได้ย้อมผืนดินเป็นสีแดง

พวกเขาทั้งหมดซีดเซียวอย่างมากในขณะนี้ พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

นางฟ้าเฮายู่นั้นทรงพลังมากในตอนนี้ แม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกันมันก็ยังคงไร้ประโยชน์

“เข้ามาในค่ายกล ! ”

สีหน้าของราชาเทพทั้งเก้าเปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดต่างก้าวถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่เขาจ้องมองนางฟ้าเฮายู่ด้วยความกลัวอย่างมาก

อย่างไรก็ตามวินาทีต่อมาพวกเขาก็มองหน้ากันและกัน ราวกับว่าพวกเขารู้ว่าต่างคนคิดอะไรอยู่ ทุกคนพยายามใช้ทักาะและพยายามหลบหนีอย่างไม่ลังเล

บางคนใช้ทักษะลับเพื่อหลบหนี ในขณะที่คนอื่นใช้แผ่นอาคมเคลื่อนย้าย

“ในเขตแดนของข้า ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าหลบหนีไปได้”นางฟ้าเฮายู่พูดอย่างสงบ

ตามที่คิดเอาไว้ ราชาเทพทั้งเก้าเริ่มหมดหวัง คนที่ใช้ทักษะก็พบว่าพวกเขายังคงอยู่ที่เดิม ในขณะที่คนที่ใช้แผ่นอาคมเคลื่อนย้ายปรากฏขึ้นใกล้ ๆ

“ตอนแรกข้าไม่ต้องการฆ่าพวกเจ้า แต่ข้าจำเป็นต้องฆ่าพวกเจ้า” นางฟ้าเฮายู่พูดอย่างเฉยเมย จิตสังหารเริ่มปรากฏในสายตาของนางและพร้อมกับคลื่นพลังงานแสงจันทร์ได้โอบล้อมทั้งเก้าคนด้วยพลังของกฏขอบเขตตั้งต้น

คราวนี้ราชาเทพทั้งเก้าไม่สามารถต้านทานได้เลย พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและพลังของเขาก็ลดลง วิญญาณของพวกเขาถูกกำจัดโดยตรงจากการโจมตีของนางฟ้าเฮายู่

ตั้งแต่เริ่มจนจบนางฟ้าเฮายู่ไม่ได้ขยับไปไหนเลย นางสามารถจัดการราชาเทพเพียงการโบกมือและสังหารราชาเทพขั้นปลายทั้งเก้าด้วยการโบกมือเพียงไม่กี่ครั้ง นางยังคงใจเย็นตลอดเวลาที่ทำ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ใช้พลังเต็มที่

เจี้ยนเฉินเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นจนลิ้นจุกปาก เขารู้สึกเหมือนเขาฝันไป ตลอดเวลาจนถึงราชาเทพทั้งเก้าได้ตายลง เขาพยายามเชื่อว่านี่มันคือความจริง

เพียงไม่กี่สิบปีก่อน นางฟ้าเฮายู่เป็นเพียงวิญญาณ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตดั้งเดิมก็สามารถกำจัดนางได้ นางเป็นเหมือนมดอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เพียงแค่โบกมือนางก็สังหารราชาเทพทั้งเก้าได้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ราชาเทพอ่อนแอแบบนี้ ?