เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1933

ตอนที่ 1933 : ซิงเอ๋อกับหลานเอ๋อ

“ท่าน ….” เจี้ยนเฉินมองไปที่นางฟ้าเฮายู่ด้วยความหงุดหงิด ตอนที่เขาต้องการจะพูดบางอย่างออกมา เขาก็คิดเรื่องอื่นขึ้นมาได้และความโกรธที่มีก็หายไปในทันตา เขาได้พูดขึ้น“ถึงอย่างไรท่านก็ช่วยข้าไว้ถึง 2 ครั้ง ข้าไม่คิดจะเอาผิดกับท่านในเรื่องนี้” เจี้ยนเฉินหมดหนทาง เขาได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ยังไงซะ นางฟ้าเฮายู่ก็เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งพอที่เขาคิดจะพึ่งพาหลังจากที่ฟื้นฟูร่างกายได้

“แต่ท่านต้องอธิบายกับองค์หญิงทั้งสองคนให้ชัดเจนว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้าเลย ท่านอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” เจี้ยนเฉินพูดต่อ

นาฟง้าเฮายู่มองไปที่เจี้ยนเฉินและพยายามหุบยิ้ม นางแกล้งทำเป็นแปลกใจและถามขึ้นมา “ข้าอยู่เบื้องหลังเรื่องไหนกัน ? เจี้ยนเฉิน เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ ? องค์หญิง เจ้าเห็นข้าโยนชายผู้นี้มาหรือเปล่า ? ”

“ระ เรา…”

คำถามของนางฟ้าเฮายู่นั้นทำให้องค์หญิงทั้งสองตะลึงไป พวกนางรู้สึกผิดและอยากร้องไห้ออกมา พวกนางไม่รู้เลยว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง

คนตรงหน้าพวกนางมีฐานะเทียบเท่ากับบรรพชน ฐานะของเฮายู่นั้นยิ่งใหญ่ซะจนเจ้าหญิงไม่อาจจะเทียบได้

แม้แต่จักรพรรดิก็ยากที่จะได้พบกับบรรพชนที่อยู่ขอบเขตตั้งต้น นี่ไม่ต้องนับพวกนางเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าการที่บรรพชนออกมาจากพื้นที่หวงห้ามเพื่อพบกับพี่สาวที่นางไม่ได้เจอมาหลายปี มิเช่นนั้นนางคงไม่ปรากฎตัวออกมาไปอีกหลายหมื่นปี

พวกนี้คือตัวตนที่ยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิเสิ่นเตา องค์หญิงทั้งสองถึงต้องรู้สึกกังวลเมื่ออยู่ต่อหน้าคนแบบนี้

องค์หญิงทั้งสองอดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองไปที่เจี้ยนเฉิน ชัดแล้วว่าสายตาพวกนางยังคงมีความหงุดหงิดอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้พวกนางตะลึงคือเจี้ยนเฉินทำตัวแตกต่างจากพวกนางอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเผชิญหน้าคนที่อยู่ขอบเขตตั้งต้น เจี้ยนเฉินกลับไม่ได้แสดงความเคารพออกมาแม้แต่น้อย เขายืนนิ่งพร้อมกับความหงุดหงิดที่เผยออกมาผ่านใบหน้า เขามองไปที่นางฟ้าเฮายู่ซึ่งแม้แต่บรรพชนของพวกนางก็ยังต้องสุภาพด้วย

องค์หญิงทั้งสองพากันสงสัยขึ้นมาว่าเจี้ยนเฉินเป็นคนยังไง

แต่ความหงุดหงิดที่มีก็เอาชนะความสงสัยได้ พวกนางกัดฟันแน่นพร้อมกับความเครียดแค้นที่แสดงออกมาผ่านสายตา

“พี่สาวเฮายู่ หยุดหยอกล้อเด็กน้อยได้แล้ว ดูสิว่าเจ้าทำให้พวกนางกลัวกันแค่ไหน” เทียนซวงกุมขมับและหมดคำพูด นางไม่อาจจะเห็นประโยชน์จากการกระทำของนางฟ้าเฮายู่ได้เลย

พวกนางต่างก็อยู่ขอบเขตตั้งต้น เด็กน้อยที่อ่อนแอตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากมด พวกนางเบื่อจนต้องมาเล่นกับพวกนี้แล้วรึไง ?

ยิ่งกว่านั้น เฮายู่ ที่มักจะดูเย็นชาและเย่อหยิ่งกลับทำตัวขี้เล่นเช่นนี้ มันทำให้เทียนซวงยากจะยอมรับได้

“ซิงเอ๋อ หลานเอ๋อ พวกเจ้ากลับไปก่อน” จักรพรรดิพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“เพคะ เสด็จพ่อ ! ”

องค์หญิงทั้งสองโค้งให้กับจักรพรรดิ, เทียนซวงและเฮายู่ น้ำตาของพวกนางไหลอาบแก้มตอนที่พวกนางมองมาที่เจี้ยนเฉิน พวกนางถึงกับกัดปากด้วยความไม่พอใจ

พวกนางเดาว่าเจี้ยนเฉินอาจจะเกี่ยวข้องกับผู้อาวุโสจนแม้แต่บรรพชนเองก็ต้องสุภาพด้วย ด้วยการที่มีคนแข็งแกร่งเช่นนั้นคอยหนุนหลัง มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกนางจะทวงคืนความยุติธรรมที่พวกนางควรได้รับ แม้แต่เสด็จพ่อของพวกนางก็ไม่อาจจะช่วยได้

นางฟ้าเฮายู่อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าองค์หญิงทั้งสองคนต้องกลับไปราวกับเป็นคนผิด นางได้พูดขึ้นมาว่า “อย่าทำเป็นว่าเสียหายอะไรมากนักเลย สาวน้อย หากเจ้าทั้งสองคนได้เป็นภรรยาของเขา แน่นอนว่าอาณาจักรนี้ต้องรุ่งเรืองในอนาคต ลูกหลานของพวกเจ้าทั้งสองจะได้รับประโยชน์ ข้าแค่ทำให้เกิดการเริ่มต้นที่ดี พวกเจ้าจะคว้าโอกาสนี้ได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการเลือกของพวกเจ้าเอง”