เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1947

ตอนที่ 1947 : การจากไปของมู่เอ๋อ

“เด็กน้อย เจ้าไม่อาจจะยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ของลัทธิปิศาจชั้นฟ้าได้ แม้ว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าก็คงพลิกสถานการณ์ไม่ได้ แน่นอนว่าเจ้าอาจจะพอควบคุมได้ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของลัทธิปิศาจชั้นฟ้าแล้ว การจะผ่านเรื่องนี้ไม่ได้ยากลำบากเลย มากับเราเถอะ” ผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับซ่างกวนมู่เอ๋อ

“ขอบคุณที่เป็นห่วง ผู้อาวุโส แต่ข้าไม่ต้องการจะออกไปตอนนี้ สามีข้าโดนจับไปโดยแม่ทัพกองทัพที่เจ็ดและตอนนี้เป็นยังไงก็ไม่รู้ ถ้าข้าหาตัวสามีข้าไม่พบ ข้าก็จะไม่ออกจากที่นี่” ซ่างกวนมู่เอ๋อตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

“ เด็กโง่ เจ้าได้รับสมบัติของบรรพชนสามมา เมื่อเจ้าเข้าร่วมกับลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ ฐานะของเจ้าจะต้องโดดเด่น มันไม่เหมือนกับการรับศิษย์ทั่วไป หากเจ้ามีแวว นิกายของเราต้องใช้ทรัพยากรเพื่อบ่มเพาะเจ้าซึ่งมอบโอกาสในการเติบโตกับเจ้า สำหรับสามีของเจ้าแล้ว เขาไม่อาจจะจัดการแม่ทัพของลัทธิปิศาจชั้นฟ้าได้ด้วยซ้ำ ศิษย์ของลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์จะไปเป็นภรรยาของคนแบบนั้นได้ยังไง ? ”

“เด็กน้อย ลืมสามีเจ้าเสีย เจ้าต้องเติบโตขึ้น ในอนาคตเจ้าจะยิ่งใหญ่ซะจนสามีของเจ้าได้แต่แหงนหน้ามอง เขาไม่เหมาะกับเจ้า” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นมาอย่างจริงใจ

ด้วยระดับการบ่มเพาะของทั้งคู่ที่อยู่ขอบเขตตั้งต้นแล้ว มันไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องมาพูดอย่างสุภาพกับขั้นเหนือเทพ แต่ด้วยฐานะของบรรพชนสามในอดีตแล้วจึงทำให้ไม่อาจจะมองข้ามเรื่องนี้ได้ นางเคยเป็นคนที่ทั้งสองเคารพอย่างมาก

เนื่องจากซ่างกวนมู่เอ๋อได้รับพิณปิศาจร่ำไห้มา ท่าทีที่ทั้งสองมีต่อนางจึงเปลี่ยนไป

“ลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ของเราตั้งอยู่ที่ภาคกลางของที่ราบอัคคีฟ้า ในอนาคตหากมีคนจากตระกูลเจ้าต้องการไปหาเจ้า ก็ให้ไปหาเราที่นั่น เด็กน้อย ได้เวลาแล้ว เมื่อเจ้าเข้าร่วมกับลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์และรับรู้ถึงการสนับสนุนจากลัทธิใหญ่ เจ้าจะพบว่าสามีที่เจ้าคิดถึงหนักหนานั้นไม่ได้มีค่าอันใดเลย” เมื่อพูดจบทั้งสองก็โบกมือและเอาตัวซ่างกวนมู่เอ๋อไปกับพวกนางด้วย

“พี่มู่เอ๋อ ! ”

จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์ร้องออกมา สายตาเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและเขาก็ได้ไล่ตามไปทันทีแต่ด้วยความแข็งแกร่งที่เขามีนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตามผู้ที่อยู่ขอบเขตตั้งต้นทั้งสองได้ ในพริบตาทั้งสองก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ฮุสตัน, รุยจิน และคนอื่น ๆ ในป้อมต่างก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวไป ซ่างกวนมู่เอ๋อโดนพาตัวไปต่อหน้าพวกเขา แต่พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย มันทำให้พวกเขารู้สึกเศร้าใจและหมดหนทาง

ตอนแรกเจี้ยนเฉินโดนแม่ทัพที่เจ็ดพาตัวไปและตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้ซ่างกวนมู่เอ๋อก็โดนพาตัวไปด้วย คนจากตระกูลเทียนหยวนต่างก็รู้สึกสลดในเรื่องนี้

การจากไปของซ่างกวนมู่เอ๋อย่อมจะส่งผลต่อสนามรบ เมื่อไม่มีดนตรีของนาง ทหารของลัทธิปิศาจชั้นฟ้าก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้น พวกนั้นสามารถใช้พลังได้เต็มที่อีกครั้ง

ในอีกด้านกองทัพของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์กลับไม่สามารถรักษาสมดุลเอาไว้ได้เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพที่โหดร้ายเช่นนี้ พวกเขาต้องเสียเปรียบในทันที

แม้ว่าจะได้เปรียบเรื่องจำนวน แต่ความแข็งแกร่งนั้นกลับต่างกันคนละระดับ

“ตาย ! ”

รุยจินตะโกนออกมาและพุ่งเข้าไปในสนามรบด้วยความหนักใจ