เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1960

ตอนที่ 1960 : อันดับสามของบัลลังก์ราชาเทพ

ในมิติที่ห่างออกไปจากที่ราบเมฆ มันมีห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีพลังอันแข็งแกร่งตั้งอยู่ มันแผ่แรงกดดันที่น่ากลัวที่เพียงพอทำให้โลกต้องสั่นกลัวได้

โถงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เหมือนจะเป็นที่ปกครองของทั้งเขต แม้แต่มิติอื่นก็ยังต้องยอมก้มหัวให้กับมัน

ตอนนั้นมีบอลแสงสองลูกได้ปรากฏขึ้นในห้องลับที่มืดมิดด้านบนห้องโถง พวกนั้นฉีกผ่านความมืดมาราวกับสายฟ้าและให้แสงกับห้องที่มืดมิดนั้น

“หินปีศาจชั้นฟ้า นี่คือพลังของหินปีศาจชั้นฟ้า หนิงซวง เจ้ามายังโลกเซียนรึ ? ”

น้ำเสียงที่ตื่นเต้นดังขึ้นในห้องที่มืดมิด มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้า

บอลแสงทั้งสองที่ปรากฏขึ้นมาแท้จริงแล้วคือนัยน์ตาที่เป็นประกาย

มันเป็นไปได้ที่จะทำให้เห็นร่างของคนผู้นั้นด้วยแสงจากตาทั้งสองข้าง

ร่างขนาดใหญ่แผ่พลังอันน่ากลัวออกมาที่เพียงพอจะทำให้ท้องฟ้าถล่มลงมาได้

“กี่ปีแล้ว มันผ่านมากี่ปีแล้ว ? ในที่สุดข้าก็รอจนมาถึงวันนี้ได้ ข้าได้เตรียมทุกอย่างไว้ในโลกเซียน หนิงซวง เราจะได้พบกันอีกในไม่ช้า”

เสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เตรียมตัวมากว่าล้านปี ล้านปีกับความพยายามมากมายและล้านปีกับการรอคอยอันขมขื่น ในที่สุดมันก็มาถึง

แม้เจ้าของเสียงจะบังคับไม่ให้ใจตัวเองสั่นแต่สุดท้ายก็ยังทำให้ที่นั่นต้องสั่นไหวไปตาม

เขารอคอยวันนี้มานานแล้ว

“ นายท่าน ข้ามีเรื่องสำคัญต้องรายงาน ! ”

ตอนนั้นเองเสียงแก่ ๆ ก็ดังขึ้นมาจากนอกห้องลับ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเคารพ

ชายชุดดำได้ปรากฏตัวขึ้นด้านนอกห้องลับ

ตาของชายแก่ผู้นี้ดูไร้ขอบเขตราวกับว่ามีอีกมิติซ่อนยู่ด้านใน กฎที่ไร้ขอบเขตนั้นทับซ้อนอยู่ในตาของเขาราวกับว่ามันคือเส้นทางของโลก มันราวกับจักรวาลที่น่ากลัวกำลังหมุนวนอยู่ด้านใน

ยิ่งกว่านั้นพลังที่ชายแก่แผ่ออกมาก็เพียงพอทำให้โลกต้องตะลึงได้

ชายแก่ผู้นี้แข็งแกร่งอย่างมาก !

แต่เขาได้ยินอยู่หน้าห้องลับด้วยท่าทีสุภาพพร้อมกับก้มหัวให้ ใบหน้าของเขาได้แสดงความเคารพออกมา

“เกี่ยวกับสาขาที่ราบเมฆาหรือ ? ” เสียงในห้องลับดังขึ้นมา

“ถูกต้อง นายท่าน ข้าเพิ่งจะได้รับข่าวมากว่าลูกประคำวิญญาณและลูกประคำโลหิตของสาขาที่ราบเมฆาที่ใช้เวลาอัดแน่นพลังมาหลายปีถูกชิงไปโดยผู้ที่อยู่ขั้นบรรพกาลที่เราไม่รู้ตัวตน” ชายแก่พูดขึ้นมาด้วยความสุภาพ

ผู้อาวุโสสูงสุดยืนนิ่งซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ไม่จำเป็น ภารกิจของที่นั่นเสร็จสิ้นแล้ว เราไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนักเผื่อว่ามันจะทำให้แผนของนายท่านพัง”

ผู้อาวุโสทั้งหมดมองหน้ากันก่อนจะรับคำสั่ง

แรงกดดันอันน่ากลัวที่กลืนพวกเขาอยู่ได้หายไปเมื่อผู้อาวุโสสูงสุดพูดจบ

…….

องค์หญิงไทอันนั่งอยู่ในที่พักของตนในตำหนักของจักรวรรดิซีทางเหนือของที่ราบเมฆา ในมือนางนั้นมีกล่องที่นางพลิกดูไปมา นางสงสัยเกี่ยวกับมันอย่างมาก

“นี่คือสิ่งที่เจี้ยนเฉินจะมอบให้กับเสด็จลุงและเสด็จป้าหรือ ? เขาทำตัวลึกลับ เขาถึงกับบอกว่าเสด็จลุงอาจจะชอบมัน” องค์หญิงไทอันพึมพำอกอมาเบา ๆ แต่นางไม่ได้เปิดกล่องออกดู นางพูดด้วยท่าทีรำคาญ “น่าเสียดายที่มันผ่านมาหลายวันแล้วและทั้งเสด็จลุงและเสด็จป้าก็ยังไม่กลับมา ข้าสงสัยว่าข้าจะเอากล่องนี้ให้เสด็จป้าได้ตอนไหนกันและเสด็จป้าก็อารมณ์ไม่ดีด้วย เจี้ยนเฉินเป็นขั้นเหนือเทพ ดังนั้นเสด็จป้าและเสด็จลุงก็น่าจะรับของขวัญจากเขาอยู่ไม่ใช่หรือ ? ” องค์หญิงไทอันเริ่มรู้สึกอึดอัดใจ เมื่อมองไปที่กล่องนางไม่ได้รู้สึกมั่นใจอะไรเลย

“องค์หญิง จักรพรรดิและจักรพรรดินีกลับมาแล้ว” ตอนนั้นเสียงคนรับใช้สาวได้ดังขึ้นมาจากด้านนอก เมื่อได้ยินแบบนั้นตาขององค์หญิงไทอันก็เป็นประกายขึ้นมา นางรีบเก็บกล่องลงไปในแหวนมิติและรีบวิ่งออกไปทันที

ในจักรวรรดิซี มันเป็นเรื่องยากสำหรับองค์หญิงและองค์ชายที่จะได้เข้าพบจักรพรรดิและจักรพรรดินี มันถึงกับมีองค์หญิงและองค์ชายที่ไม่เคยได้พูดคุยกับจักรพรรดิหรือจักรพรรดินีเลย

แต่องค์หญิงไทอันเป็นข้อยกเว้น ฐานะของนางในจักรวรรดิซีนั้นพิเศษอย่างมาก นางเข้าไปหาจักรพรรดิและจักรพรรดินีได้ตามใจต้องการ

“ เซียนเอ๋อ คารวะเสด็จป้า ! ”