เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2019

ตอนที่ 2019: หลอมรวมชั้นที่ห้า

ปัจจุบันห้วยอันที่สวมชุดคลุมสีดำนั่งอยู่ข้างสระน้ำในคฤหาสน์ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลของเมือง เขาถือเบ็ดตกปลาในขณะที่เขากำลังรอปลาติดเบ็ดอย่างสบายใจ แต่ปลาได้กัดและดึงเบ็ดทั้งคันไปพร้อมกับเหยื่อ ในทางตรงกันข้าม ห้วยอันไม่ได้ตอบสนองเลย เห็นได้ชัดว่าสติของเขาไม่ได้อยู่กับการตกปลา

“องค์หญิงแห่งจักรวรรดิซี ซีหยูได้กลับไปยังตระกูลเทียนหยวน ด้วยวิธีที่จักรพรรดิซีปฏิบัติต่อลูกสาวของเขา จะต้องมีผู้เชี่ยวชาญเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของนาง ให้ตายสิ การทำลายตระกูลเทียนหยวนยากยิ่งขึ้นไปอีก” ใบหน้าของห้วยอันโกรธแค้นมากเพราะเขารู้สึกโกรธอยู่ข้างใน

เวลาไม่สามารถเจือจางความโกรธและความเกลียดชังของเขาได้เลย แม้ว่าจะผ่านไปสองสามปี แต่ความต้องการที่จะทำลายตระกูลเทียนหยวนของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย มันมีแต่จะรุนแรงขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นจะเข้ามาปกป้องตระกูลเทียนหยวนโดยตลอด ดังนั้นห้วยอันจึงไม่เคยมีโอกาสได้ลงมือ

เป็นผลให้เขายังคงรออย่างอดทนในเมืองหลัก รอคอยที่จะทำลายตระกูลเทียนหยวนหลังจากที่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นได้จากไป

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากรอมานานหลายปี ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นก็ยังคงไม่ไปไหน และองค์หญิงแห่งจักรวรรดิซีก็ยังกลับมาเสียอีก

“ห้วยอัน นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าควรจะอยู่ เจ้าจะออกไปด้วยตัวเอง หรือเจ้าต้องให้ข้าบังคับให้เจ้าออกไป ? ”

ในขณะนี้เสียงที่มีอายุแต่เรียบง่ายดังขึ้นจากด้านหลังห้วยอัน เสียงดังปรากฏโดยไม่มีสัญญาณใด ๆ มันทำให้หัวใจของห้วยอันเต้นระทึก และเขารีบกระโดดขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยิน

อาจารย์ของซีหยู ซุนฟ่าน ปรากฏตัวเงียบ ๆ ข้างหลังห้วยอัน

เนื่องจากซุนฟ่านมีพลังมากกว่าห้วยอัน และเขาปกปิดพลังแห่งการมีอยู่ของเขาไว้อย่างมิดชิด ห้วยอันจึงไม่รู้สึกถึงการมาเยือนของเขาเลย

“เจ้าคือใคร ? ” สีหน้าของห้วยอันถมึงทึง เมื่อมองไปที่ชายชรา เขาก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่คอยดูแลคุ้มกันตระกูลเทียนหยวน เขาน่าจะเป็นคนที่พาองค์หญิงกลับมาที่แคว้นตงอัน

เขารู้สึกขมขื่น จักรพรรดิซีเต็มใจที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อลูกสาวของเขา จริง ๆ แล้วส่งผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นมาอารักษ์ขานาง

แม้แต่ในจักรวรรดินิรันดร์ ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นเป็นผู้ที่มีสถานะสูงส่ง สถานะของพวกเขาพิเศษมาก

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าข้าเป็นใคร สิ่งที่เจ้าต้องรู้คือถ้าเจ้าไม่ออกไปจากที่นี่ ข้าจะทำให้เจ้าออกไปเอง” ซุนฟ่านกล่าวอย่างใจเย็น ด้วยเหตุนี้พลังแห่งการมีอยู่อันน่าสะพรึงกลัวของขั้นอสงไขยชั้นสวรรค์ที่ 5 จึงค่อย ๆ แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา

ห้วยอันรู้สึกโมโหมากเมื่อเขารู้สึกถึงความแข็งแกร่งของซุนฟ่าน แต่ในที่สุดเขาก็เพียงแค่แค่นเสียงออกมาทางจมุกอย่างฉุนเฉียวและมองไปที่ซุนฟ่านอย่างเย็นชาก่อนจะออกเดินทางไป

ซุนฟ่านถอนหายใจอย่างนุ่มนวลหลังจากที่ห้วยอันออกไป เขาพูดกับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ลัทธิปีศาจชั้นฟ้า ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสสูงสุดที่คอยหนุนหลังพวกเจ้า ที่ราบเมฆาคงไม่ปล่อยให้พวกเจ้ามีที่ยืน”

หอคอยที่ชำรุดสีทองลอยอยู่ในรอยแตกของมิติ พายุมิติอันโหดร้ายที่มีขนาดใหญ่มากคร่าชีวิตผู้คนในบริเวณโดยรอบ พายุนี้ก็ทรงพลังมากจนแม้แต่ขั้นอสงไขยก็ยังต้องดิ้นรนเพื่อปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระหากติดเข้าไปข้างใน

ในหอคอยบนชั้นที่หนึ่ง ปรมาจารย์เฉินหลงนั่งอยู่บนพื้นในขณะที่เขาบ่มเพาะ เขาทำความเข้าใจเส้นทางแห่งค่ายกล ขณะที่ไคยะเดินไปรอบ ๆ ชั้นหนึ่งด้วยตัวเอง นางศึกษาสภาพแวดล้อมอย่างต่อเนื่อง นางเฝ้าสังเกตมิติทุก ๆ ตารางนิ้วรอบตัวนางอย่างพิถีพิถัน แววตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน

นางค้นพบว่าทุก ๆ ส่วนของสถานที่นั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก แต่ไม่ว่านางจะพยายามคิดอย่างไร นางก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้มาจากไหน

เจี้ยนเฉินนั่งอยู่ใต้แท่นหินเหมือนรูปปั้นบนชั้นเก้า เขายังคงหลอมรวมหอคอยอนัตตา

อย่างไรก็ตาม หอคอยอนัตตานั้นก็ได้รับความเสียหายอย่างมาก ควบคู่ไปกับการปราบปรามของนิพพานอมตะเที่ยงแท้ การโจมตีจากหอคอยจึงไม่มีพลังมากนัก

เจี้ยนเฉินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปที่แท่นหินที่เขาหลอมไปได้มากกว่าครึ่งแล้ว จากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่ได้หลอมรวมชั้นหกเพราะชั้นห้าคือขีดจำกัดของความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา

เจี้ยนเฉินกลับไปที่ชั้นหนึ่ง และด้วยความคิดเขาก็เชื่อมโยงกับโลกของชั้นแรก เขาเข้าใจสถานการณ์ของปรมาจารย์เฉินหลงและไคยะทันที

ปรมาจารย์เฉินหลงกำลังทำความเข้าใจเส้นทางแห่งค่ายกล ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่รบกวนเขา เขาใช้ความคิดและใช้พลังของชั้นหนึ่งเพื่อย้ายตัวเองไปยังที่ตั้งของไคยะ

ปัจจุบันไคยะยืนอยู่ที่ขอบด้านตะวันออกของชั้นแรก มันถูกเรียกว่าเป็นขอบเพราะพื้นที่ที่เหลืออยู่นั้นถูกทำลายไปจนกลายเป็นความมืด กระบี่ขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า สยบสถานที่แห่งนี้

ปัจจุบันไคยะยืนอยู่ที่นั่น นางเงยหน้าขึ้นขณะที่นางจ้องมองกระบี่ที่นิพพานอมตะเที่ยงแท้ทิ้งไว้ในอดีต

เจี้ยนเฉินเงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน เขาเห็นปราณกระบี่ขนาดใหญ่บนท้องฟ้า และความประหลาดใจและความสงสารปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาพูดว่า “ไคยะ ข้าสามารถควบคุมวัตถุเทพได้แล้วตอนนี้ข้าสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เราจะสามารถออกจากที่นี่ได้ในไม่ช้า”

ไคยะได้สติ นางหับไปมองเจี้ยนเฉินแล้วยิ้ม “เราไม่ควรรอช้า เราต้องออกไปให้เร็วที่สุด ที่นี่ข้าสัมผัสถึงเวลาไม่ได้เลย ข้าจึงไม่รู้เลยว่าเราพักที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว”