เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2030

ตอนที่ 2030 – ภายในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์

“ท่านแม่!” เสี่ยวม่านอดไม่ได้ที่จะคิดถึงท่านแม่ ร่างที่พร่ามัวซึ่งแก่ชรามากซึ่งคงอยู่ในความทรงจำของนาง เมื่อนางได้ยินคำพูดของจื่อหยุน ดวงตาของนางแดงเล็กน้อยเมื่อนางแสดงความเสียใจอย่างลึกซึ้ง

แม่ของนางจากไปเร็วเกินไป เมื่อนางอายุสามขวบ ร่างชราที่อุ้มนางทุกวันและมอบความรักอันลึกซึ้งของแม่ที่มีต่อนางได้จากนางไป

แม้ว่าเสี่ยวม่านจะมีอายุเพียง 3 ขวบ เมื่อนางเห็นแม่ของนางเป็นครั้งสุดท้าย แต่นางก็ยังไม่ลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อนางยังเด็ก มันเพียงแค่พร่ามัวเล็กน้อย

สำหรับพ่อของนาง เสี่ยวม่านไม่เคยพบเขามาก่อนเพราะเขาล่วงลับไปแล้วก่อนที่นางจะเกิดมา

ไม่มีภาพหรือความทรงจำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เสี่ยวม่านเพิ่งเรียนรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับพ่อของนางจากพี่สาวของนาง จื่อหยุน

เป็นเพราะพี่สาวของนาง จื่อหยุนได้เห็นพ่อของนาง ทุกสิ่งที่นางรู้เกี่ยวกับเขามาจากจื่อหยุน

เสี่ยวม่านรู้เพียงแค่ว่าพ่อของนางเป็นชายชราที่มีผมหงอกเต็มหัวจากจื่อหยุน แม่ของนางเป็นหญิงชราหลังค่อม ทำให้รู้ว่าทั้งพ่อและแม่ของนางชรามาก

“ พี่จื่อหยุน ท่านรู้ไหมว่าพ่อแม่ของข้าเสียชีวิตได้อย่างไร ? ในเมื่อพ่อของข้าสอนท่านทุกอย่าง นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาหรือ ? และแม่ของข้าก็ไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนกันใช่ไหม? เนื่องจากพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถล่วงลับไปเนื่องจากอายุขัยได้” เสี่ยวม่านถามด้วยดวงตาแดง ๆ และเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมื่อนางโตขึ้น นางเข้าใจสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนางนึกถึงอดีตแล้วนางก็ตระหนักว่ามีปัจจัยที่ไร้เหตุผลมากมายที่ทำให้พ่อแม่ของนางเสียชีวิต

จื่อหยุนส่ายหน้าของนาง นางไม่สามารถตอบคำถามเหล่านี้ได้เนื่องจากนางไม่รู้คำตอบเลย

นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของเสี่ยวม่าน

สิ่งเดียวที่นางมั่นใจเกี่ยวกับคือพ่อแม่ของเสี่ยวม่านไม่ใช่คนธรรมดา แม้ว่านางจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพ่อแม่ของเสี่ยวม่านไม่ได้บ่มเพาะและบางครั้งร่างกายของพวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าคนธรรมดาทุกอย่างที่นางเรียนรู้รวมทั้งเคล็ดวิชาลับที่ทรงพลังและสมบัติล้ำค่ามากมายที่ป้อนให้นางก็มาจากอาจารย์ของนาง พ่อของเสี่ยวม่าน

นอกเหนือจากอาจารย์ของนางแล้ว แม้แต่แม่ของเสี่ยวม่าน ภรรยาของอาจารย์นางก็ยังมอบสิ่งต่าง ๆ มากมายให้กับนาง ไม่เพียงแต่สิ่งเหล่านี้แต่ยังรวมถึงความเข้าใจและความรู้เกี่ยวกับการบ่มเพาะ และยังรวมถึงแง่มุมที่โหดเหี้ยมมากมายในโลกแห่งเซียนและที่อื่น ๆ ด้วยเหตุนี้นางจึงมีความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับโลกภายนอกก่อนที่นางจะย่างเท้าไปที่นั่น

เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะรู้เรื่องเหล่านี้

ที่สำคัญที่สุดคือจื่อหยุนใช้เวลามากกว่าหมื่นปีกับผู้ปกครองของเสี่ยวม่าน

หากพวกเขาเป็นคนธรรมดาอย่างแท้จริง คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้นาน

อย่างไรก็ตาม เมื่อพ่อแม่ของเสี่ยวม่านได้เสียชีวิตลง พวกเขาไม่มีบาดแผลอะไรเลย ไม่ว่าจะมองในแง่ใดก็ตามดูเหมือนว่าเป็นความตายตามธรรมชาติดั่งเช่นคนธรรมดาที่ถึงจุดจบของชีวิต มันไม่มีเหตุผลอื่น

“เสี่ยวม่าน เข้าสู่พระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนกันเถอะ” จื่อหยุนกล่าวเบา ๆ และพุ่งเข้าหาพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนกับเสี่ยวม่าน นางหายไปโดยใช้เหรียญเนปจูนที่นางได้รับจากพ่อแม่ของเสี่ยวม่าน

…

นับตั้งแต่ลัทธิเต๋าแห่งเนปจูนถูกทำลาย พระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนถูกเปิดออกหลายร้อยครั้ง เพื่อประโยชน์ของมรดกในนั้น มันเป็นไปไม่ได้ตามธรรมชาติที่จะหลีกเลี่ยงความขัดแย้งเลือดซึ่งทิ้งศพไว้ข้างหลังจำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกันมรดกทั้งหมดในชั้นแรกก็ถูกกวาดจนเกลี้ยง ไม่มีของมีค่าเหลืออยู่ที่นี่

มันเป็นเพราะศิษย์ที่อยู่ในชั้นแรกของพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนตามธรรมชาติไม่ได้มีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับบุคคลภายนอกที่จะได้รับมรดกของพวกเขาซึ่งแตกต่างจากบรรพชน 4 คนที่จัดการรับมือเพื่อหยุดคนจำนวนนับไม่ถ้วน

ในพริบตากลุ่มของเจี้ยนเฉินยังคงอยู่บนชั้นหนึ่งเป็นเวลาหลายวัน พวกเขาเดินไปทั่วพื้น แต่พวกเขาล้มเหลวที่จะหาคนอื่น

เจี้ยนเฉินพบว่าสิ่งนี้ไม่น่าแปลกเลย โดยพื้นฐานแล้วทุกคนที่เข้าสู่พระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนรู้ดีว่าไม่มีอะไรอยู่ในชั้นแรก ดังนั้นพวกเขาจึงเดินตรงไปที่ชั้นสองทันทีที่เข้ามา

อาจเป็นเพราะหยุนซินไม่ได้มีอารมณ์ที่ดีซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงยังคงอยู่บนชั้นแรกที่ถูกทิ้งไว้เกลื่อนไปด้วยซากศพมานาน

“แม่นางหยุนซิน ถ้าเจ้าเสียเวลาอันมีค่าของเจ้าที่นี่ เจ้าจะไม่ได้รับผลประโยชน์เลยเมื่อสัญญาระยะยาวของเราสิ้นสุดลงในปีนี้” เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะพูด พระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนเปิดเพียง 10 ปีเท่านั้น ดูเหมือนจะยาวมาก แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ มันเป็นเหมือนการสูญเสียครั้งใหญ่ของเจี้ยนเฉินที่หยุนซินสิ้นเปลืองเวลาเช่นนี้

“ทำไมเจ้าถึงจะต้องสนใจ ข้าแค่ชอบที่นี่ เจ้าทำอะไรได้ ? ” หยุนซินจ้องมองที่เจี้ยนเฉินขณะที่ริมฝีปากของนางขดตัวเย้ยหยัน นางกล่าวว่า “ สำหรับประโยชน์ใด ๆ เจ้าคิดว่าเจ้าจะได้รับมรดกจากผู้เชี่ยวชาญในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนด้วยความแข็งแกร่งของเจ้าหรือ ? ”

“ฮิฮิฮิ จริง ๆ แล้วข้าต้องบอกว่าเจ้ากำลังคิดเรื่องนี้ง่ายเกินไป ไม่ใช่ว่าข้าจะดูถูกเจ้า แม้ว่าเจ้าจะมีราชาเทพช่วงต้นอยู่กับเจ้า แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนนี้ ซึ่งในอดีตทุกคนล้มเหลวที่จะได้รับมรดกที่เหลืออยู่ หากเจ้าต้องการดิ้นรนเพื่อพวกมัน อืม มันเป็นเพียงความคิดตามความปรารถนาของพวกเจ้า “