เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 237

ตอนที่ 237: สัตว์อสูรรุกราน

เมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าอนาจของทูตทั้งสองที่อยู่ห่างออกไป 100 เมตร เจี้ยนเฉินรู้สึกได้ถึงความโกรธที่เป็นอารมณ์สุดท้ายที่เขาแผ่ออกมา แม้ว่าทูตนั้นจะกดดันเขารุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ แถมร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ และมันยังเป็นการโจมตีที่เหนือกว่าเซียนปฐพีอีกด้วย มันก็เพียงพอที่จะอธิบายด้วยตัวเองว่าตัวเขากำลังถูกหยาม

เจี้ยนเฉินยังคงกวาดสายตาของเขาต่อไปเพื่อดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ เขาที่ถูกปราณกระบี่ของเขาทำลาย เขาแอบตกตะลึงอยู่ในใจ จิตวิญญาณกระบี่ม่วง-ฟ้านั้นแข็งแกร่งอย่างมาก เพียงแค่ปราณกระบี่ของมันที่เขาปล่อยออกมาจากร่างกายเพียงนิดหน่อยก็ทำให้เขาสั่นสะท้านได้แล้ว พลังของปราณกระบี่นั้นทรงพลังมาก เพียงแค่ปราณกระบี่ของมันเพียงหน่อยเดียว มันก็ยังสามารถส่งผลกระทบต่อเซียนปฐพีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

หากพลังเพียงเล็กน้อยของจิตวิญญาณกระบี่ม่วง-ฟ้ายังรุนแรงขนาดนี้ ถ้าหากว่าปล่อยมันออกไปมากกว่านี้ได้ เจี้ยนเฉินก็ไม่อาจจินตนาการได้ว่ามันจะมีพลังมากมายแค่ไหนหากใช้พลังเหล่านั้นทั้งหมดในทีเดียว

นี่…นี่คือเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ? จะ-จะ…น่ากลัวไปแล้ว… หยุนหลีสถบออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ทูตอีกสองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็เหมือนกันด้วยเสื้อผ้าของเขาที่ขาดวิ่นไปทั่วทั้งร่างของเขาและยังมีบาดแผลเล็ก ๆ ที่มีเลือดซึมไปทั่ว ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีเลือดออกมาก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

ผู้คนในสายตาของเจี้ยนเฉินนั้นต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อพลังของเขาอย่างสมบูรณ์ เมื่อเขามองไปที่ทั้งสามคน เขาก็อดไม่ได้ที่จะยินดีไปกับความเจ็บปวดของพวกเขา สุดท้ายเขาก็พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มว่า ท่านหยุนหลี ทูตอาวุโส พวกท่านสบายดีหรือไม่ ? หลังจากพูดแล้วเจี้ยนเฉินก็เดินเข้าไปหาพวกเขาอีกก้าว

น้องเจี้ยนเฉิน…อย่าเข้ามาใกล้ ! เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินกำลังก้าวเข้ามา หยุนหลีก็อดที่จะร้องบอกให้หยุดเดินออกมาไม่ได้ ด้วยความที่เขากำลังตกใจเขาจึงพูดเสียงดังขณะที่เขาเดินถอยหลังตามก้าวที่เจี้ยนเฉินก้าวเข้ามา ด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ทำให้หยุนหลีหวาดกลัวอย่างมาก ความกล้าหาญของเขาหดหายไปต่อหน้าปราณกระบี่ที่น่าเหลือเชื่อเหล่านี้ หากว่าเขาตอบสนองช้ากว่านี้อีกนิด มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที

ทูตทั้งสองก็ถอยหลังออกไปไม่กี่ก้าวเมื่อเขาเห็นเจี้ยนเฉินเดินพร้อมกับมองอย่างหวาดกลัว ในขณะนั้นเขาก็ตระหนักได้ถึงบางอย่างมากกว่าหยุนหลี ทั้งคู่รู้ดีว่าพลังเซียนที่พวกเขาภาคภูมิใจก็ยังไม่อาจป้องกันตัวของพวกเขาจากพลังเหล่านี้

เมื่อเห็นว่าเซียนปฐพีทั้งสองยังระแวดระวังจากพลังของจิตวิญญาณกระบี่ม่วง-ฟ้า เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจ ท่านหยุนหลีและทูตอาวุโสทั้งสอง โปรดให้อภัยกับผู้น้อยที่ไม่อาจควบคุมพลังที่ระเบิดออกมาอย่างฉับพลันได้ในช่วงเวลาหนึ่ง และมันจะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป

เมื่อมองไปที่สภาพแวดล้อมรอบ ๆ ทูตทั้งสองก็ไม่อาจทำอะไรได้พวกเขายังคงมีใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวอยู่บนใบหน้าของพวกเขา พลังนี้คือพลังอะไรกัน ?

เจี้ยนเฉินส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ ทูตทั้งสองโปรยกโทษให้ข้าด้วย มีบางอย่างที่ไม่อาจพูดออกมาได้ อย่างไรก็ตามการระเบิดของพลังนี้จะไม่เกิดขึ้นหากว่าข้ายังควบคุมมันไว้อยู่ หากข้าทำผิดไป ข้าก็ขอให้ผู้อาวุโสยกโทษให้ด้วย

ไอ๊หยา ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาอะไรเลย หากว่าเราอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เราก็ไม่อาจควบคุมมันได้เหมือนกัน หากว่าข้าไม่พยายามทดสอบเจ้าด้วยปราณของข้า พลังของเจ้าก็จะไม่ระเบิดออกมา ทูตซึ่งใบหน้าอ่อนโยนตอบกลับมาทันที หลังจากที่เขามาที่เมืองเวค เขาได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จของเจี้ยนเฉินอย่างมาก เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่ชื่อเจี้ยนเฉินนี้เป็นใครและเป็นคนอย่างไร พวกเขาจึงต้องทดสอบความแข็งแกร่งของเขา เพียงเพื่อจะดูว่ามันจะน่าทึ่งเหมือนกับที่เจ้าเมืองหยุนหลีบอกกับเขาหรือไม่ ? อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คาดว่าหลังจากได้ทดลอง เขาจะพ่ายแพ้อย่างหนักรวมทั้งเสียหน้าอีกด้วย

จากนั้นทูตที่ใบหน้าเย็นชาก็ตอบอย่างมีความหมายลึกซึ้งว่า นั่นไม่ใช่ความผิดของเจ้า