เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 24

Chaotic Sword God ตอนที่ 24 ทักษะ

โดยไม่รู้ตัว เจียงหยางหู่หันไปมองที่ฝูงชนก่อนที่จะพยักหน้าของเขา เอาล่ะ น้องสี่ ไปที่ห้องของเจ้า แน่นอนเจ้าต้องบอกข้าว่าเจ้าเอาชนะกาดิหยุนได้อย่างไร และจากนั้น ในคืนนี้ ข้าจะลากคอเพื่อนสนิทข้ามาฉลองกัน!

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างมีความสุขให้กับพี่ชายของเขา พี่ใหญ่ ข้าสามารถสอนท่านได้ถึงวิธีการที่ข้าเอาชนะกาดิยุน แต่ได้โปรดลืมเรื่องการฉลอง

ได้ ข้าจะฟังเจ้า มาสิ น้องสี่ กลับไปที่หอพักของเจ้า สำหรับที่นี่ มันมีเสียงดังมากเกินไป เจียงหยางหู่ เริ่มต้นที่จะดึงน้องชายของเขากลับไปยังทิศทางของหอพัก

เจียงหยาง เซียงเทียน!

ก่อนที่เจี้ยนเฉินจะก้าวเดินออกไป น้ำเสียงที่อ่อนโยนและไพเราะร้องเรียกเขา

ได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย เจี้ยนเฉินรู้สึกว่างเปล่าไปชั่วครู่ ก่อนที่จะหันไปรอบ ๆ มองไปที่ผู้ที่เรียกเขาไว้ เขาจดจำในก้าวเดินของเด็กสาวที่วิ่งเข้ามา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสาวสวยที่ได้นั่งถัดจากเขาในหอหนังสือก่อนหน้านี้

หือ ? เจี้ยนเฉินถามในขณะที่มองไปที่เด็กสาวคนหนึ่ง ผู้ซึ่งงดงามล่มเมือง

น้ำเสียงของเด็กสาวราวกับกระแสน้ำที่อ่อนโยน นางหัวเราะอย่างมีความสุข นางกางแขนอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นกระเป๋าเงินของนาง กล่าวออกมาอย่างมีความสุขว่า เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าทำให้ข้าชนะพนัน 100 เหรียญม่วงนี้ ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริง ๆ น้ำเสียงของนางที่นุ่มนวลเป็นพิเศษและยังน่าฟังเป็นอย่างมาก คล้ายกับว่านางจะเป็นนกจาบฝน ซึ่งร้องเพลงในวันที่เงียบสงบ ..

เมื่อได้ยินอย่างนี้แล้ว เจียงหยางหู่ดูเหมือนจะได้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างกะทันหัน เขาตบหน้าผากของเขา ไอหยา !! ข้าจำได้ว่าข้าพนันไปถึง 100 เหรียญม่วง นั่นเป็นเงินที่ข้าเก็บหอมรอบริบมาทั้งหมดและข้ายังไม่ได้ไปรับเงิน น้องสี่ เจ้าล่วงหน้าไปก่อน พี่ใหญ่ของเจ้าจะรีบตามไปหลังจากที่ได้รับเงินแล้ว ! และพร้อมกันนั้นเจียงหยางหู่ได้หายไปราวกับสายลม กลับไปที่ฝูงชนที่ซึ่งวางเดิมพัน

มองไปที่เจียงหยางหู่ที่วิ่งกลับเอาเงินของเขา ช่วยไม่ได้ที่เจี้ยนเฉินจะหัวเราะออกมา ในขณะที่เด็กสาวค่อย ๆ เดินไปหาเจี้ยนเฉิน เพ่งพิศใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นของนาง สวัสดี! เจียงหยางเซียงเทียน ชื่อของข้าคือโหยวเยว่ ข้ามีคำถามที่จะถามเจ้า?

เจี้ยนเฉินหัวเราะและตอบว่า แม่นางโหยวเยว่ ถ้าเจ้ามีคำถาม เจ้าก็ถามมาได้เลย แต่ข้าไม่สามารถรับประกันเรื่องคำตอบนั้นได้

ไม่ต้องกังวล! โหยวเยว่หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะถาม เจียงหยางเซียงเทียน ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นเพียงแค่ระดับแปดของพลังเซียนจริงหรือ ?

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้า นั่นถูกต้อง ในขณะนี้ข้าอยู่ในระดับแปดของพลังเซียน แต่ข้ามีความรู้สึกว่าข้าจะสามารถตัดผ่านขึ้นไปถึงระดับเก้าได้ในเร็ว ๆ นี้. .

โหยวเยว่รู้สึกประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินคำตอบของเขา นางอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าหมายความว่าจริง ๆแล้วเจ้ายังไม่ถึงระดับเซียน? น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่านางไม่เชื่อเขาแม้แต่น้อย

เมื่อสังเกตเห็นความไม่เชื่อถือในน้ำเสียงของนาง เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วของเขาและได้พูดจาหยอกล้อ แม่นางโหยวเยว่ ดูเหมือนว่าข้าจะตอบคำถามของเจ้าไปแล้ว แม้ว่านางจะเป็นสาวงามล่มเมือง เจี้ยนเฉินก็มองนางไม่ต่างไปกับหญิงสาวทั่วไป

โหยวเยว่โบกมือของนางเป็นการขอโทษในทันที ขณะที่นางหัวเราะ ข้าขอโทษ เจียงหยางเซียงเทียน ข้าเพียงแต่ประหลาดใจเกินไป ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เก็บสิ่งที่ข้ากล่าวไปครุ่นคิด

เสียงของนางหยุดลง ขณะที่เจียงหยางหู่วิ่งกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่มีความสุขและถุงเงิน เมื่อเขามาถึงข้างเจี้ยนเฉิน เขาก็โยนถุงเงินเล่น ในขณะที่เขากล่าวออกมา น้องสี่ พี่ใหญ่ของเจ้าเป็นคนที่ชาญฉลาดมาก ในเวลาน้อยกว่าครึ่งชั่วยาม ข้าหาเงินได้ 100 เหรียญม่วง 100 เหรียญม่วงไม่ได้หมายถึงเงินจำนวนเล็กน้อย มันเป็นเงินจำนวนมากสำหรับสามัญชน และสำหรับผู้ที่มีอันจะกิน มันก็เพียงใช้ซื้ออาหารที่เรียบง่ายไปตลอดชีวิต 100 เหรียญม่วงสามารถเลี้ยงครอบครัวที่มีเพียงสามชีวิตไปได้ชั่วชีวิต

จ้องมองที่ถุงเงินในมือของพี่ชายเขา เจี้ยนเฉินเริ่มเผยอยิ้มและกล่าวว่า แม่นางโหยวเยว่ เมื่อเจ้าไม่มีคำถามอื่น ดังนั้นข้าขอตัวอำลา

โหยวเยว่ส่งยิ้มกลับไปให้เขา นั่นดีแล้ว ข้าไม่รั้งเจ้าอีกต่อไป ข้ายังอ่านหนังสือของข้าไม่จบ ดังนั้นข้าจะย้อนกลับไปยังหอหนังสืออีกครั้ง เจียงหยางเซียงเทียน ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีกในภายหลัง !