เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 242

ตอนที่ 242 – การตะลุมบอนอย่างสิ้นหวัง

” ยิงหน้าไม้ ! “

ด้วยคำสั่งของหยุนหลี คนที่ประจำการอยู่ภายในกำแพงก็เริ่มทำการยิงหน้าไม้อย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ลูกศรนั้นบินผ่านอากาศพร้อมกับเสียงหวีดหวิวที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกหวาดกลัว

“ฉึก ! ฉึก ! ฉึก ! “…

ด้วยพลังการเจาะทะลุอันมหาศาลของลูกศร ทำให้สัตว์อสูรระดับ 1 หลายตัวถูกลูกศรพุ่งทะลุผ่านไปทันที แม้ว่าลูกศรจะพุ่งทะลุสัตว์อสูร พวกมันก็ไม่ได้ชะลอความเร็วลงแม้แต่น้อย ลูกศรยังคงบินผ่านสัตว์อสูรระดับ 3 หรือ 4 อีกครั้ง ในที่สุดก่อนที่จะสูญเสียแรงปะทะของพวกมันแล้วฝังตัวอยู่ในสัตว์อสูรตัวสุดท้าย

ด้วยการกระหน่ำยิ่งด้วยหน้าไม้มากกว่า 200 อันซึ่งลงเอยด้วยการเอาชีวิตของสัตว์อสูรระดับ 1 มากกว่า 500 ตัว

หลังจากนั้นการกระหน่ำยิงชุดที่สองก็จู่โจมสัตว์อสูรทันทีและในอากาศก็เต็มไปด้วยเสียงร้องอันเจ็บปวดและเสียงยิงหน้าไม้ จากด้านบนหัว ปืนใหญ่ยังคงยิงสัตว์อสูรจำนวนมากที่ยังมีชีวิตอยู่

นั่นไม่ได้ขัดขวางสัตว์อสูรที่มีความฉลาดน้อยแต่อย่างใด กลิ่นคาวเลือดทั้งหมดในอากาศได้ปลุกสัญชาตญาณดิบที่กระหายเลือดของพวกมัน ขณะที่พวกมันยังคงคำรามอย่างต่อเนื่องในขณะที่เพิ่มความเร็วในการเดินทางไปที่กำแพงทั้ง ๆ ที่มีการกระหน่ำยิงตรงมายังพวกมัน

“บูม ! “

ตอนนี้สัตว์อสูรได้เข้ามาใกล้กับกำแพง จนบางส่วนของพวกมันกระแทกเข้ากับเกราะแผ่นเหล็กที่ติดตั้งอยู่บนกำแพง หลังจากการกระแทกแต่ละครั้ง แผ่นเหล็กเริ่มสั่นสะเทือนในขณะที่เกราะป้องกันโลหะบางส่วนเริ่มมีรอยบุบเล็กน้อย

สัตว์อสูรที่เปราะบางสองสามตัวเริ่มใช้กรงเล็บของพวกมันโดยหวังว่าจะสร้างความเสียหายให้กับแผ่นเหล็กในขณะที่บางตัวหันไปกัดกำแพง บางตัวถึงกับใช้ประโยชน์จากรอยแตกต่าง ๆ บนแผ่นเหล็กเพื่อปีนขึ้นไป

เมื่อเห็นสัตว์อสูรขนาดใหญ่ ตาของหยุนหลีก็เปล่งประกายอย่างอันตรายขณะที่เขาตะโกนขึ้นว่า” ราดน้ำมันร้อน!”

ถังน้ำมันร้อนลวกก็ถูกเทลงมาจากกำแพงและสาดลงบนสัตว์อสูรด้านล่าง ทันใดนั้นขนของสัตว์อสูรที่โดนน้ำมันกระเด็นใส่ก่อนที่สัตว์อสูรที่ติดไฟจะกลายเป็นกองเพลิง

สัตว์อสูรจำนวนนับไม่ถ้วนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดในขณะที่ร่างกายของพวกมันจมอยู่ในน้ำมันร้อน เมื่อขนของพวกมันถูกไฟไหม้ ไฟและน้ำมันก็เริ่มสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของพวกมันอย่างมหาศาล

มีน้ำมันร้อน ๆ มากมายที่มาจากเตาต่าง ๆ ที่สร้างขึ้นมาใหม่ เมื่อสายธารของน้ำมันร้อนตกลงมาตามกำแพง พื้นดินด้านล่างทั้งหมดกลายเป็นทะเลเพลิง สัตว์อสูรคำรามด้วยความเจ็บปวด หลังจากนั้นมีกลิ่นเหม็นไหม้ลอยขึ้นมาเข้าจมูกของทุกคน

เมืองเวคไม่มีคูเมืองดังนั้นสัตว์อสูรจึงไม่มีโอกาสพบแหล่งน้ำเพื่อดับไฟและน้ำมัน มีสัตว์อสูรมากมายที่อยู่ใกล้และขนของมันติดไฟได้ง่ายไฟก็ลุกลามออกไปอย่างรวดเร็ว

ด้านล่างของกำแพง สัตว์อสูรนั้นอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่าพวกมันจะขาดสติปัญญา แม้แต่สัตว์อสูรที่โง่เขลาก็สามารถบอกได้ว่าพวกมันกำลังอยู่ในไฟและจะตายหากพวกมันอยู่ที่นั่น ดังนั้นสัตว์อสูรจึงกระจัดกระจายไปเพื่อหลีกเลี่ยงรัศมีการสาดของน้ำมัน