เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2506

2506 /2506

ตอนที่ 2506 – ปะทะขั้นบรรพกาล

ปัง !

ด้วยเสียงอันดังสนั่นจากลูกเตะของเจี้ยนเฉินบนหน้าอกของจุนกงซึ่งบดขยี้ซี่โครงทั้งหมดของเขา พลังอันน่ากลัวได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายและบดขยี้หัวใจของเขาเช่นกัน

จุนกงโดนเตะกระเด็นไปชนเข้ากับภูเขาด้านล่างอย่างแรงและทิ้งหลุมขนาดใหญ่เอาไว้ ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือนเบา ๆ

จุนกงไม่สามารถส่งเสียงร้องได้อีกต่อไปและพลังชีวิตของเขาก็ลดลง โดยพื้นฐานแล้วร่างกายของเขาถูกโจมตีจนกลายเป็นเศษเนื้อด้วยการโจมตีของเจี้ยนเฉินซึ่งทำให้เขาปกคลุมไปด้วยเลือด บริเวณร่างกายของเขาหลายแห่งได้โชกไปด้วยเลือด อวัยวะภายในและเส้นเลือดทั้งหมดของเขากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหรือถูกตัดขาด

ชะตากรรมของเขาน่าเศร้าอย่างยิ่ง บาดแผลของเขาหนักมากจนสามารถอธิบายได้ว่าอยู่บนประตูแห่งความตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นราชาเทพ หากไม่ใช่เพราะวิญญาณของเขายังคงอยู่ บาดแผลเหล่านั้นคงเอาชีวิตของเขาไปนานแล้ว

อย่างไรก็ตาม แม้จะเป็นเช่นนั้น การทรมานอย่างโหดเหี้ยมของเขาก็ยังไม่สิ้นสุด เจี้ยนเฉินมาถึงบนภูเขาและยืนอยู่บนขอบหลุม เขาจับจุนกงยกขึ้นก่อนจะตบอีกครั้ง

ด้วยเสียงตบที่คมชัด จุนกงปลิวไปอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นโชกเลือดและไม่สามารถแยกแยะลักษณะใบหน้าของเขาได้อีกต่อไป

ดวงตาข้างหนึ่งของเขาถูกทำลายและจมูกของเขาก็หายไปแทนที่ด้วยก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นอยู่ที่ตรงกลางใบหน้าของเขา ปากของเขาถูกบดขยี้เช่นกันโดยแยกไม่ออกจากส่วนที่เหลือของใบหน้า

ถ้าผีมีอยู่จริงในโลกนี้ ในตอนนี้จุนกงก็ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในนั้น เขาดูน่ากลัวและคนที่ขี้ขลาดจะถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นจากความหวาดกลัว หากพวกเขาได้เห็นเขา

เขาทนทุกข์มากเกินไป เขากลายเป็นกระสอบทรายให้กับเจี้ยนเฉิน

“มู่เอ๋อ จุนกงเป็นฝ่ายผิด แต่อย่างน้อยเขาก็ยังคงเป็นศิษย์พี่ของเจ้า เจ้าจะทนดูเขาถูกทำร้ายแบบนี้หรือ ? ” เหลียนฉีถามมู่เอ๋ออย่างลับ ๆ ความทุกข์ทรมานของจุนกงทำให้เขาโกรธมาก ใบหน้าของเขายิ่งมืดครึ้มลงไปอีก

เขาต้องการช่วยจุนกงและสอนบทเรียนอันดุร้ายให้เจี้ยนเฉินเป็นอย่างมาก แต่เขารู้สึกหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเชื้อสายนักรบวิญญาณที่อยู่เบื้องหลังเจี้ยนเฉิน

แม้ว่าเขาจะเป็นขั้นบรรพกาล แต่เชื้อสายนักรบวิญญาณก็ยังมีอำนาจมากพอที่จะสร้างความหวาดกลัวภายในตัวเขาได้

นี่เป็นเพราะลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถหยุดเชื้อสายนักรบวิญญาณได้แม้จะมีบรรพชนวายุที่มีพลังมากกว่าเขา

ในตอนนี้เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่ซ่างกวนมู่เอ๋อโดยหวังว่านางจะอ้อนวอนขอความเมตตาเพราะเห็นแก่ศิษย์พี่ของนาง

“เขาไม่ใช่ศิษย์พี่ของข้าอีกต่อไป เขาร้องขอสิ่งนี้เอง ดังนั้นท่านจึงไม่สามารถตำหนิใครได้” ซ่างกวนมู่เอ๋อกล่าวอย่างเย็นชาโดยไม่แสดงความเคารพต่อเหลียนฉี

นางเริ่มสงสัยแล้วว่ายามอมเมานั้นมาจากเหลียนฉีหรือไม่

“มู่เอ๋อ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป จุนกงอาจจะถูกทำร้ายถึงตาย ตอนนี้วิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาอยู่ได้อีกไม่นานนัก” กู่นาพูดกับซ่างกวนมู่เอ๋อเช่นกัน โดยพื้นฐานแล้วนางเฝ้าดูจุนกงเติบโตขึ้น ควบคู่ไปกับการที่เขาเป็นศิษย์ของคู่ชีวิตนาง นางจึงไม่อยากเห็นจุนกงต้องทนทุกข์ทรมานเช่นกัน

“ชีวิตของจุนกงไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่าที่นี่คือลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ ข้าคงจะเอาชีวิตเขาไปแล้ว สำหรับเรื่องที่เขาทำกับข้าก่อนหน้านี้” ดวงตาของซ่างกวนมู่เอ๋อเย็นชามาก พวกมันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง

เติ้งเหวินซิ่นไม่พูดอะไร นางเข้าใจเจตนาของบรรพชนวายุ แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะไม่มีเชื้อสายนักรบวิญญาณหนุนหลังเขา พวกเขาก็จำเป็นต้องละทิ้งจุนกง