เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2589

ตอนที่​ 2589: ฝากฝัง​

ซวน​จ้าน​รู้​ว่า​ห​ยู่​เฉิน​ตัดสินใจ​แล้ว​ ดังนั้น​ไม่ว่า​เขา​จะทำ​อะไร​ เขา​จะไม่สามารถ​หยุด​ห​ยู่​เฉิน​จาก​การ​ออกจาก​ที่ราบ​รกร้าง​ได้​ เขา​ทำได้​เพียงแค่​ถอนหายใจ​ยาว​ ๆ อย่าง​ทำ​อะไร​ไม่ถูก​

เขา​เข้าใจ​ห​ยู่​เฉิน​ เขา​รู้ดี​ว่า​ห​ยู่​เฉิน​ไม่มีความปรารถนา​ที่จะ​ปกครอง​ โถงเซียน​ธาตุ​แสงเป็น​บ้าน​ของ​เขา​ ตราบใดที่​บ้าน​หลัง​นี้​ยัง​ปลอดภัย​และ​สามารถ​เติบโต​ได้​อย่าง​มั่งคั่ง​ เขา​ก็​จะพอใจ​ ไม่ว่า​เขา​จะเป็น​ผู้ดูแล​หรือไม่​ก็​ดูเหมือน​จะไม่สำคัญ​

การ​ก้าว​ลง​จาก​ตำแหน่ง​หัวหน้า​ทำให้​ห​ยู่​เฉิน​รู้สึก​ถึงการปลดปล่อย​

เขา​เข้า​รับ​ตำแหน่ง​ใน​อดีต​เพราะ​โถงเซียน​ธาตุ​แสงต้องการ​ตัว​เขา​ พวกเขา​ต้องการ​ผู้เชี่ยวชาญ​เช่น​เขา​

ตอนนี้​โถงเซียน​ธาตุ​แสงมีผู้​ปกป้อง​แล้ว​ เขา​ก็​ไม่จำเป็นต้อง​ดูแล​มัน​อีกต่อไป​

“พี่​ห​ยู่​เฉิน​ ดูแลตัวเอง​ด้วย​ ! ” ซวน​จ้าน​ป้อง​มือ​แสดง​ความเคารพ​ต่อ​ห​ยู่​เฉิน​และ​กล่าว​อำลา​

“ซวน​จ้าน​ ดูแลตัวเอง​ด้วย​เช่นกัน​ เจ้าต้อง​ให้ความสำคัญ​กับ​จิตวิญญาณ​วัตถุ​แห่ง​หอคอย​ธาตุ​แสง เมื่อ​ข้า​จากไป​ ทันทีที่​จิตวิญญาณ​วัตถุ​ตื่นขึ้น​มา เจ้าต้อง​ไปขุดคุ้ย​เรื่อง​เชื้อสาย​นักรบ​วิญญาณ​” นี่​เป็น​สิ่งสุดท้าย​ที่​ห​ยู่​เฉิน​ฝากฝัง​ หลังจากนั้น​เขา​ก็​กลายเป็น​ริ้ว​แสงสีขาว​และ​พุ่ง​ออก​ไปที่​ขอบฟ้า​ หาย​ไปในทันที​ เขา​เดินทาง​ออกจาก​ที่ราบ​รกร้าง​ตามลำพัง​อย่าง​เต็มใจ​

ซวน​จ้าน​ยัง​คงอยู่​ใน​จุด​ที่​เขา​ยืน​อยู่​ เขา​จ้องมอง​ไปยัง​ทิศทาง​ที่​ห​ยู่​เฉิน​จากไป​ระยะ​หนึ่ง​ ก่อน​จะค่อย ๆ​ กลับมา​มีสติสัมปชัญญะ​

อย่างไรก็ตาม​ในขณะนั้น​เขา​รู้สึก​เดียวดาย​

“กง​ซุน​อี้​” ซวน​จ้าน​เอ่ย​ชื่อ​กง​ซุน​อี้​ เขา​กัดฟัน​แน่น​ขณะที่​ดวงตา​ของ​เขา​เต็มไปด้วย​ความเกลียดชัง​

แต่​ไม่นาน​เขา​ก็​สงบ​ลง​ เขา​กลับมา​เป็นปกติ​ เขา​กลับ​ไปยัง​โถงเซียน​ธาตุ​แสงเหมือน​ไม่มีอะไร​เกิดขึ้น​

อย่างไรก็ตาม​เมื่อ​ซวน​จ้าน​กลับ​ไปถึงโถงเซียน​ธาตุ​แสง กง​ซุน​อี้​ก็​นั่งลง​บน​บัลลังก์​ของ​หัวหน้า​อย่าง​กระตือรือร้น​ เขา​รู้สึก​ว่า​ตัวเอง​สูงส่งและ​อยู่​เหนือ​ทุก​คนใน​โลก​

“ซวน​จ้าน​ ห​ยู่​เฉิน​อยู่​ที่ไหน​ ? ” กง​ซุน​อี้​ถามทันที​ด้วย​ท่าทาง​เย่อหยิ่ง​เมื่อ​เขา​เห็น​ซวน​จ้าน​กลับมา​ ราวกับว่า​มัน​เป็น​หน้าที่​ของ​เขา​

“เขา​ออกจาก​ที่ราบ​รกร้าง​ไปแล้ว​” ซวน​จ้าน​พูด​อย่าง​ไร้อารมณ์​

“อะไร​ ? ห​ยู่​เฉิน​ออก​ไปแล้ว​ ? เขา​ออกจาก​ที่ราบ​รกร้าง​ ? จริง ๆ​ รึ​ ? ” ดวงตา​ของ​กง​ซุน​อี้​เป็นประกาย​ มัน​ส่องสว่าง​ขึ้น​ทันที​กับ​ข่าว​นั้น​ เขา​รู้สึก​สบายใจ​

ห​ยู่​เฉิน​ดำรงตำแหน่ง​หัวหน้า​มานาน​ ดังนั้น​เขา​จึงมีอิทธิพล​อย่าง​มาก​ใน​โถงเซียน​ธาตุ​แสง นั่น​ทำให้​กง​ซุน​อี้​กังวล​มาก​ เขา​กังวล​ว่า​หา​กห​ยู่​เฉิน​ยังอยู่​รอบ​ ๆ เขา​จะคุกคาม​ตำแหน่ง​ของ​เขา​ใน​วันหนึ่ง​ ตอนนี้​เขา​จากไป​แล้ว​ กง​ซุน​อี้​ก็​ไม่กลัว​อะไร​อีก​

“ซวน​จ้าน​ ข้า​ไม่เคย​พอใจ​กง​ซุน​อี้​เลย​ ตอนนี้​เขา​กลายเป็น​หัวหน้า​ ข้า​ต่อต้าน​สิ่งนี้​มาก​ที่สุด​ ทำไม​เจ้าไม่พา​พวกเรา​ไปและ​ออกจาก​โถงเซียน​ธาตุ​แสง ? เรา​ไปสร้าง​องค์กร​ของ​เรา​เอง​ได้​” มู่เห​อห​นึ่ง​ใน​รองหัวหน้า​ทั้ง​แปด​กล่าว​กับ​ซวน​จ้าน​อย่าง​ลับ​ ๆ ใน​ขณะนี้​

“ถูกต้อง​ ซวน​จ้าน​ เรา​ยินดี​ที่จะ​สร้าง​องค์กร​ของ​เรา​เอง​โดย​มีเจ้าเป็น​หัวหน้า​…”

“ซวน​จ้าน​ ข้า​ขยะแขยง​ไม่อยาก​เห็น​กง​ซุน​อี้​ ข้า​ทน​ไม่ได้​ที่จะ​เห็น​เขา​ชี้นิ้ว​สั่งพวกเรา​ หืม​ เขา​คิด​ว่า​เขา​เป็น​ผู้ยิ่งใหญ่​จริง ๆ​ หรือ​ ? ถ้าเขา​ไม่มีกระบี่​ผู้พิทักษ์​ ข้า​สามารถ​บดขยี้​เขา​ได้​ด้วย​นิ้ว​เดียว​ ใคร​จะสนใจ​ว่า​เขา​มีสายเลือด​อะไร​ ? ถ้าเขา​ทำให้​ข้า​โกรธ​ ข้า​จะฆ่าเขา​แม้ว่า​เขา​จะเป็น​ทายาท​โดยตรง​ของ​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ … ”

…

รองหัวหน้า​คนอื่น​ ๆ ล้วน​ออกความเห็น​อย่าง​ลับ​ ๆ พวกเขา​ไม่เต็มใจ​ที่จะ​ยอมจำนน​ต่อ​การปกครอง​ของ​กง​ซุน​อี้​ พวกเขา​ยอม​ออก​ไปพร้อมกับ​ซวน​จ้าน​

“เมื่อ​เจ้าไปถึงขอบเขต​ตั้งต้น​แล้ว​ เจ้าอาจ​ช่วยเหลือ​ข้า​ได้​” เจี้ยนเฉิน​กล่าว​เสริม​ เขา​เริ่ม​มีความ​กระตือรือร้น​มากขึ้น​เกี่ยวกับ​อนาคต​

กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​เติบโต​ใน​อัตรา​ที่​น่า​ประหลาดใจ​มาก​ ราวกับว่า​ตราบใดที่​มัน​ได้รับ​การ​เลี้ยงดู​บำรุง​อย่าง​เพียงพอ​ มัน​ก็​สามารถ​เติบโต​ต่อไป​ได้​โดย​ไม่มีสิ่งกีดขวาง​ใด​ ๆ เหมือนกับ​ว่า​มัน​ไม่มีปัญหา​ยากลำบาก​เลย​

เจี้ยนเฉิน​มีความรู้สึก​อย่าง​แรงกล้า​ว่า​กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​อาจ​ช่วย​เขา​ได้​มาก​ในอนาคต​ มัน​อาจจะ​เหนือกว่า​เขา​ด้วย​อัตรา​การ​เติบโต​ใน​ปัจจุบัน​

ยิ่งไปกว่านั้น​ความรู้สึก​นี้​รุนแรง​ขึ้น​เรื่อย ๆ​ เมื่อ​กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​เติบโต​ขึ้น​

กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​แกว่ง​ไปมาอย่าง​แผ่วเบา​ใน​อากาศ​ มัน​ก้มลง​และ​สะกิด​แขน​ของ​เจี้ยนเฉิน​เบา​ ๆ มัน​สนิทสนม​กับ​เจี้ยนเฉิน​มาก​

ราวกับ​ว่าการ​ได้​ช่วย​เจี้ยนเฉิน​เป็น​สิ่งที่​มีความสุข​ที่สุด​ที่​มัน​ทำได้​

“สงคราม​กำลังจะ​มา ข้า​ไม่มีเวลา​อยู่​ต่อ​กับ​เจ้า บ่ม​เพาะ​อย่าง​สุดความสามารถ​ เจ้าได้​กิน​ซากศพ​ของ​ขั้น​อสงไขย​ไปหลาย​คน​แล้ว​ ข้า​คิด​ว่า​ผล​พ่วง​ของ​ซากศพ​ของ​ขั้น​อสงไขย​จะลดลง​เมื่อ​เจ้าไปถึงขอบเขต​ตั้งต้น​ ดูเหมือนว่า​ข้า​ต้อง​เตรียม​ซากศพ​ของ​ขั้น​บรรพกาล​ให้​เจ้า” เจี้ยนเฉิน​พูด​เบา​ ๆ เขา​พูด​อย่าง​ง่ายดาย​ แต่​ถ้าใคร​ได้ยิน​คำพูด​ของ​เขา​ พวกเขา​จะตกใจ​อย่าง​ที่สุด​

ขั้น​บรรพกาล​เป็น​บุคคล​ที่​เทียบ​เท่ากับ​ผู้อาวุโส​สูงสุด​ใน​องค์กร​ระดับสูง​ พวกเขา​มีอำนาจ​ที่​ยิ่งใหญ่​และ​ความสามารถพิเศษ​ แต่​เขา​ถือว่า​พวกเขา​เป็น​เพียงแค่​อาหาร​บำรุง​

กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​พัน​รอบ​ศพ​ของ​ขั้น​อสงไขย​ทั้งสอง​ที่​เจี้ยนเฉิน​มอบให้​ ก่อนที่จะ​เข้าไป​ใน​โถงเมฆธารา​ของ​เจี้ยนเฉิน​ มัน​เริ่ม​ทำ​การบ่ม​เพาะ​ต่อ​

หลังจากที่​กล้วยไม้​กลืน​กิน​อมตะ​หาย​เข้าไป​ เจี้ยนเฉิน​ก็​ลุกขึ้น​ยืน​และ​เดิน​ออก​ไป เขา​มอง​ไปใน​ระยะไกล​และ​พึมพำ​ “ดูเหมือนว่า​พันธมิตร​สี่เส้ากำลังจะ​ทำ​อะไร​บางอย่าง​ที่​สำคัญ​ใน​ครั้งนี้​ ? ”