เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2589

2589 /2592

ตอนที่ 2589: ฝากฝัง

ซวนจ้านรู้ว่าหยู่เฉินตัดสินใจแล้ว ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาจะไม่สามารถหยุดหยู่เฉินจากการออกจากที่ราบรกร้างได้ เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจยาว ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก

เขาเข้าใจหยู่เฉิน เขารู้ดีว่าหยู่เฉินไม่มีความปรารถนาที่จะปกครอง โถงเซียนธาตุแสงเป็นบ้านของเขา ตราบใดที่บ้านหลังนี้ยังปลอดภัยและสามารถเติบโตได้อย่างมั่งคั่ง เขาก็จะพอใจ ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้ดูแลหรือไม่ก็ดูเหมือนจะไม่สำคัญ

การก้าวลงจากตำแหน่งหัวหน้าทำให้หยู่เฉินรู้สึกถึงการปลดปล่อย

เขาเข้ารับตำแหน่งในอดีตเพราะโถงเซียนธาตุแสงต้องการตัวเขา พวกเขาต้องการผู้เชี่ยวชาญเช่นเขา

ตอนนี้โถงเซียนธาตุแสงมีผู้ปกป้องแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องดูแลมันอีกต่อไป

“พี่หยู่เฉิน ดูแลตัวเองด้วย ! ” ซวนจ้านป้องมือแสดงความเคารพต่อหยู่เฉินและกล่าวอำลา

“ซวนจ้าน ดูแลตัวเองด้วยเช่นกัน เจ้าต้องให้ความสำคัญกับจิตวิญญาณวัตถุแห่งหอคอยธาตุแสง เมื่อข้าจากไป ทันทีที่จิตวิญญาณวัตถุตื่นขึ้นมา เจ้าต้องไปขุดคุ้ยเรื่องเชื้อสายนักรบวิญญาณ” นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่หยู่เฉินฝากฝัง หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นริ้วแสงสีขาวและพุ่งออกไปที่ขอบฟ้า หายไปในทันที เขาเดินทางออกจากที่ราบรกร้างตามลำพังอย่างเต็มใจ

ซวนจ้านยังคงอยู่ในจุดที่เขายืนอยู่ เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่หยู่เฉินจากไประยะหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ กลับมามีสติสัมปชัญญะ

อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเขารู้สึกเดียวดาย

“กงซุนอี้” ซวนจ้านเอ่ยชื่อกงซุนอี้ เขากัดฟันแน่นขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

แต่ไม่นานเขาก็สงบลง เขากลับมาเป็นปกติ เขากลับไปยังโถงเซียนธาตุแสงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามเมื่อซวนจ้านกลับไปถึงโถงเซียนธาตุแสง กงซุนอี้ก็นั่งลงบนบัลลังก์ของหัวหน้าอย่างกระตือรือร้น เขารู้สึกว่าตัวเองสูงส่งและอยู่เหนือทุกคนในโลก

“ซวนจ้าน หยู่เฉินอยู่ที่ไหน ? ” กงซุนอี้ถามทันทีด้วยท่าทางเย่อหยิ่งเมื่อเขาเห็นซวนจ้านกลับมา ราวกับว่ามันเป็นหน้าที่ของเขา

“เขาออกจากที่ราบรกร้างไปแล้ว” ซวนจ้านพูดอย่างไร้อารมณ์

“อะไร ? หยู่เฉินออกไปแล้ว ? เขาออกจากที่ราบรกร้าง ? จริง ๆ รึ ? ” ดวงตาของกงซุนอี้เป็นประกาย มันส่องสว่างขึ้นทันทีกับข่าวนั้น เขารู้สึกสบายใจ

หยู่เฉินดำรงตำแหน่งหัวหน้ามานาน ดังนั้นเขาจึงมีอิทธิพลอย่างมากในโถงเซียนธาตุแสง นั่นทำให้กงซุนอี้กังวลมาก เขากังวลว่าหากหยู่เฉินยังอยู่รอบ ๆ เขาจะคุกคามตำแหน่งของเขาในวันหนึ่ง ตอนนี้เขาจากไปแล้ว กงซุนอี้ก็ไม่กลัวอะไรอีก

“ซวนจ้าน ข้าไม่เคยพอใจกงซุนอี้เลย ตอนนี้เขากลายเป็นหัวหน้า ข้าต่อต้านสิ่งนี้มากที่สุด ทำไมเจ้าไม่พาพวกเราไปและออกจากโถงเซียนธาตุแสง ? เราไปสร้างองค์กรของเราเองได้” มู่เหอหนึ่งในรองหัวหน้าทั้งแปดกล่าวกับซวนจ้านอย่างลับ ๆ ในขณะนี้

“ถูกต้อง ซวนจ้าน เรายินดีที่จะสร้างองค์กรของเราเองโดยมีเจ้าเป็นหัวหน้า…”

“ซวนจ้าน ข้าขยะแขยงไม่อยากเห็นกงซุนอี้ ข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาชี้นิ้วสั่งพวกเรา หืม เขาคิดว่าเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่จริง ๆ หรือ ? ถ้าเขาไม่มีกระบี่ผู้พิทักษ์ ข้าสามารถบดขยี้เขาได้ด้วยนิ้วเดียว ใครจะสนใจว่าเขามีสายเลือดอะไร ? ถ้าเขาทำให้ข้าโกรธ ข้าจะฆ่าเขาแม้ว่าเขาจะเป็นทายาทโดยตรงของจอมปราชญ์สูงสุด … ”

…

รองหัวหน้าคนอื่น ๆ ล้วนออกความเห็นอย่างลับ ๆ พวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมจำนนต่อการปกครองของกงซุนอี้ พวกเขายอมออกไปพร้อมกับซวนจ้าน