เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 267

ตอนที่ 267: แผนลอบวางพิษ

กลุ่มขนาดใหญ่ของทหารชุดเกราะของอาณาจักรวายุครามเดินขบวนอย่างช้า ๆ ขณะที่พวกเขานำรถลากหลายคันผ่านถนน พวกเขาก้าวเดินอย่างเป็นระเบียบและแม้แต่การเคลื่อนไหวของพวกเขาก็พร้อมเพรียงกัน ทหารแต่ละคนมีจิตวิญญาณต่อสู้ที่มุ่งมั่น นี่คือจิตวิญญาณที่มีเฉพาะในผู้ชายที่ผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วนและคนที่ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตายซ้ำ ๆ จากภาพนี้จะเห็นได้ว่าทหารเหล่านี้เป็นทหารชั้นยอดของอาณาจักรวายุคราม

เจียนเฉินขี่ม้าสูรระดับ 2 ของเขาไปทางด้านหลัง 5 กิโลเมตรซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับกองคาราวานค้าขาย ในขณะที่เขาติดตามทหาร เขาก็เริ่มคิดว่าเขาควรดำเนินแผนของเขาอย่างไร

มีทหาร 200 คนในกองนี้ ถึงจะมีจำนวนไม่มากนัก พวกเขายังคงเป็นทหารที่มีความโดดเด่นด้านวินัยและทักษะที่ฝึกฝนมาอย่างมาก มีเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษไม่กี่คน ส่วนมากแล้วเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญ เมื่อเทียบกับกลุ่มตระกูลเซียที่เขาได้ต่อกร ความแข็งแกร่งของกลุ่มทหารนั้นอาจเท่ากันหรือไม่ก็แข็งแกร่งกว่า เจี้ยนเฉินรู้สึกได้ว่าผู้บัญชาการทหารนั้นเป็นเซียนปฐพี

ปริมาณของแกนอสูรที่พวกเขากำลังขนส่งขณะที่เตรียมการสู้รบในสงครามนั้นไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับอาณาจักรวายุครามที่จะส่งทหารเซียนปฐพีของพวกเขามาเพื่อปกป้อง

ในตอนบ่ายดวงอาทิตย์ที่สว่างจ้าส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าและส่งรังสีร้อนแรงมากมายังโลก ในขณะที่โลกเริ่มมีอากาศร้อนจัด เจี้ยนเฉินยังคงเดินทางไปกับคาราวานพ่อค้าต่อไปอีกสักครู่ก่อนที่จะแยกตัวออกจากพวกเขาเพื่อติดตามกองทหาร

หลังจากแยกตัวออกจากกลุ่มพ่อค้า เจี้ยนเฉินก็เริ่มแกะรอยกลุ่มทหารด้วยตนเองจากระยะไกล อย่างไรก็ตามเขาต้องเพิ่มระยะทางจาก 5 กิโลเมตรเป็นแปดเพราะตอนนี้พวกเขาเดินผ่านที่ราบ มันแทบไม่มีหญ้าใด ๆ ที่ขัดขวางการมองเห็น ดังนั้นหากเขาเข้าไปใกล้อาจมีคนเห็นเขาก็เป็นได้

ในพริบตากลางวันก็หมดลงขณะที่เจี้ยนเฉินติดตามทหารจากที่ไกล ๆ แล้วค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า ไม่มีเมืองใดอยู่ใกล้ ดังนั้นทหารจึงต้องหาที่โล่งเพื่อพักผ่อนในตอนกลางคืนและจุดไฟสำหรับมื้ออาหาร

ในช่วงเวลาที่เหลือนี้ พวกเขาจะต้องคอยตรวจตราอย่างเข้มงวดกวดขัน บ่อยครั้งที่ทหารบางคนขี่ม้าอสูรและจะคอยลาดตระเวนบริเวณนั้น สิ่งนี้ทำให้เจี้ยนเฉินไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย พวกเขามีทั้งกองกำลัง อีกทั้งยังมีเซียนปฐพีปะปนอยู่ด้วย เจี้ยนเฉินจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ทหารเริ่มเก็บข้าวของและเจี้ยนเฉินยังคงแอบติดตามมาจากด้านหลัง ที่ถนนส่วนนี้มีกองคาราวานไม่มาก ดังนั้นหลายครั้งทหารจึงเจอกับกลุ่มทหารรับจ้างหรือพ่อค้า เนื่องจากการปรากฏตัวที่ไม่บ่อยนัก เหล่าทหารจึงไม่ได้สังเกตเห็นเจี้ยนเฉิน บางครั้งเมื่อมีกลุ่มพ่อค้ามาในทิศทางเดียวกัน เจี้ยนเฉินจะเดินปะปนกับพวกเขาเพื่อเพิ่มปิดบังตัวเอง

ในตอนเที่ยงเจี้ยนเฉินได้แยกทางจากกลุ่มพ่อค้าอีกครั้งและติดตามพวกเขาด้วยตัวเองต่อไป เมื่อดวงอาทิตย์กำลังร้อนจัด ทหารก็มาหยุดพักใกล้ ๆ พวกเขานั่งกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ บนหญ้า แต่ละคนเริ่มดึงถุงน้ำออกมาดื่ม

“อากาศที่นี่ร้อนเกินไป ! น้ำของข้าเกือบหมดแล้ว เราต้องไปยังแหล่งน้ำแล้วล่ะ มันร้อนเกินไป ชายชาติทหารอย่างเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้สองหรือสามวันโดยไม่กิน แต่ถ้าไม่มีน้ำคงอยู่ไม่ได้” ทหารระดับสูงพูดออกมา

ทหารอีกนายที่อยู่ข้าง ๆ ก็แผนที่หยิบแผนที่ออกมาและเริ่มตรวจสอบมันอย่างละเอียด ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเขาชี้ไปที่ส่วนหนึ่งของแผนที่และพูดออกมาว่า “ดูสัญลักษณ์ตรงนี้สิ มีแม่น้ำอยู่ไม่ไกลมาก ! เราไปหาแหล่งน้ำที่นั่นได้”