เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 269

ตอนที่ 269: พิษ !

“เจ้าไม่ใช่สีเฉียวฟู เจ้าคือคนที่ฆ่าสีเฉียวฟูและจากนั้นเจ้าก็ปลอมตัวเป็นเขาเพื่อวางยาพิษในน้ำของเรา”

“เจ้าเป็นใครและทำไมเจ้าถึงใส่พิษในน้ำของเรา เราไปทำอะไรเจ้าถึงเกลียดชังขนาดนั้น ? “

ผู้บังคับบัญชาการพยายามถ่วงเวลาเพื่อขับพิษภายในตัวพวกเขา

เจี้ยนเฉินหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้แผนของเขาเสร็จสมบูรณ์ เขาเดินไปที่ที่ชายทั้งสี่นั่งอยู่ซึ่งห่างออกไป 20 เมตร เขายิ้มพลางเอ่ยว่า ผู้บัญชาการ พวกท่านรู้สึกอย่างไรบ้างตอนนี้ ?

ผู้บัญชาการทั้งสี่ก็โล่งใจชั่วคราวเมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินเข้ามาจัดการกับพวกเขา เนื่องจากพวกเขาถูกวางพิษ เพื่อที่จะขับพิษพวกเขาจะต้องหลีกเลี่ยงการต่อสู้ หากพวกเขาต่อสู้ พิษภายในจะยากต่อการควบคุมและจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกายในอัตราที่เร็วขึ้นทำให้เป็นอันตรายถึงชีวิต

“เจ้าเป็นใครและทำไมเจ้าถึงวางยาพิษพวกเรา ? เจ้าเป็นศัตรูของอาณาจักรวายุครามหรือ ? ” ผู้บัญชาการคนหนึ่งเอ่ยถามออกมาอย่างโกรธแค้น

เจี้ยนเฉินหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ใยดี “การเป็นศัตรูของอาณาจักรวายุครามก็เป็นปัญหาหนึ่ง แกนอสูรจำนวนมหาศาลที่พวกเจ้าจัดหามาเพื่อใช้ในสงครามกับอาณาจักรเกอซุนใช่หรือไม่ ? “

“เจ้าเป็นสายลับจากอาณาจักรเกอซุนส่งเข้ามาแทรกซึมในอาณาจักรของเราหรือ ? ” ผู้บัญชาการจ้องเจี้ยนเฉินด้วยท่าทางที่ทำให้เขาดูคล้ายกับหมาป่ากระหายเลือดที่พร้อมจะกัดเขา

“ฮ่าฮ่า ทหารผู้นี้ฉลาดมาก จากข้อความประโยคเดียวเขาก็รู้ว่าข้ามาจากอาณาจักรเกอซุน อย่างไรก็ตามคำพูดของเจ้ามีข้อบกพร่องร้ายแรง ในขณะที่ข้าเป็นชนพื้นเมืองของอาณาจักรเกอซุน ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในอาณาจักรวายุครามเพื่อเป็นสายลับ เรื่องนี้ในวันนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องบังเอิญ” เจี้ยนเฉินหัวเราะอย่างมีความสุข ตอนนี้ผู้บังคับบัญชาการที่แข็งแกร่งล้วนแต่ถูกพิษ ความกดดันที่เขาได้รับจึงหมดไป

“หืมม ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ดี ทำไมเจ้าไม่ถอดหน้ากากออกและเปิดเผยให้เราเห็นตัวตนที่แท้จริงล่ะ ? หรือว่าเจ้าเป็นคนขี้ขลาด เจ้าเลยปฏิเสธที่จะเผยโฉมหน้าให้เราเห็น ? ” ผู้บัญชาการหัวเราะเยาะ

“ข้ามีความสุขมากกับสถานการณ์นี้ การได้เห็นว่าพวกเจ้ากำลังจะตายทำไมเจ้าถึงขออะไรมากมาย การได้เห็นหน้าข้าหรือไม่ มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย” เจี้ยนเฉินหัวเราะ

“อย่างนี้นี่เอง คนของอาณาจักรเกอซุนเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเปิดเผยตัวตน วันนี้ข้ารู้แล้ว” ผู้บัญชาการทำเสียงฮึดฮัด

“แค่ก ! ” ทันใดนั้นผู้บัญชาการคนหนึ่งได้กระอักเลือดออกมาเต็มปาก ทำให้ใบหน้าที่ขาวซีดนั้นเปื้อนเลือดบางส่วน ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเหมือนกระดาษในขณะที่เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ “พิษชนิดนี้ทำไมมันรุนแรงได้ถึงเพียงนี้ ! “

หลังจากนั้นผู้บัญชาการสามคนที่เหลือก็ส่งเสียงคร่ำครวญเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของพวกเขาซีดมากขึ้นเช่นกัน เลือดเริ่มไหลออกมาจากมุมปากของพวกเขา

“เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไหมที่พิษกำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ? ไม่ว่าข้าจะพยายามใช้พลังเซียนอย่างไร พิษก็ไม่ถูกยับยั้ง เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของผู้บัญชาการทั้งสี่ ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็สว่างขึ้นก่อนที่จะเดินอย่างกล้าหาญเข้าไปอีก 10 เมตร

“เจ้าเป็นใครถึงมีพิษที่ร้ายแรงเช่นนี้ ? ” ผู้บัญชาการคำราม

“ข้าคิดว่าคงไม่มีอันตรายใดหากข้าจะบอกเจ้า เจ้าเคยได้ยินชื่ออสรพิษทองริ้วเงินมาก่อนหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินถาม