เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 357

ตอนที่ 357: พยัคฆ์ปีกเทวะ

เจี้ยนเฉินอดที่จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยไม่ได้ เขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะรับปากได้

เจี้ยนเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า เจ้าช่วยบอกได้หรือไม่ว่า เจ้ามีปัญหาอะไรและข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร ?

ในตอนนั้นก็มีเสียงตะโกนออกมาให้ได้ยินและเซียนปฐพีกว่า 50 คนได้พุ่งเข้าไปหาเสือ

โฮกก ! สายตาของเสือเต็มไปด้วยความมาดร้ายก่อนที่จะหันหัวไปท้องฟ้าและคำรามออกมาอย่างดังจนหุบเขาสั่นสะเทือน ทุกคนที่อยู่ในหุบเขาก็ไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากตัวสั่นจากความกลัว ขณะที่พวกเขาคิดว่าชีวิตของเขากำลังอยู่ในความเสี่ยง

เสือที่ไม่ได้ลุกขึ้นมา 2-3 วันนี้ก็ได้ลืมขึ้นมาพร้อมกับรังสีสังหารก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่กลุ่มนักสู้

เสือตัวไม่ได้ใหญ่ มันสูงประมาณ 3 เมตร แต่มันก็แข็งแกร่งอย่างน่ากลัว เสืออยู่ท่ามกลางหมู่มนุษย์ มันก็เหมือนกับหมาป่ากระโจนใส่ฝูงแกะ ด้วยการตะปบเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดการสังหารมากมาย ไม่มีใครสามารถหลบพ้นกรงเล็บของมันได้ ใครก็ตามที่ถูกกรงเล็บของมันเป็นธรรมดาที่จะต้องตายไปและก็ไม่มีใครหลบกรงเล็บของมันได้สำเร็จ

ในช่วงเวลา 10 ลมหายใจสั้น ๆ เซียนปฐพีทั้งหมดก็ถูกกำจัดออกไป ไม่มีใครรอดไม่ว่าเสือจะหันหน้าไปทางไหนก็ตาม มันจะไม่มีใครเหลือรอดอยู่

หลังจากฆ่าเซียนปฐพีทั้ง 50 คนแล้ว เสือก็จ้องเขม็งไปที่หัวหน้ากลุ่มทำให้ทุกคนต้องถอยหลังจากความกลัว

แทนที่จะก้าวไปฆ่าคนที่เหลือ เสือก็หันหน้ากลับไปที่ถ้ำอย่างช้า ๆ แต่ความอ่อนล้าในดวงตาของมันเริ่มเห็นได้ง่าย ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ

นอนลงช้า ๆ เสือฟุบหัวลงกับพื้นและหลับตาอีกครั้ง

หัวหน้ากลุ่มอำนาจมองไปที่เสือขาวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ไม่อาจพูดอะไรได้เป็นเวลานาน พวกเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความตกใจ

นะ…นี่…นี่มัน…สัตว์อสูรตัวนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าระดับ 6 ในที่สุดผู้นำคนหนึ่งก็พูดด้วยเสียงสั่น ๆ ออกมาจากความตกใจอย่างมาก

เราไม่อาจสู้มันได้ เราควรจะทำอย่างไร แม้ว่าเราจะต้องสู้พร้อมกับผู้นำ เราก็ไม่อาจสู้มันได้แม้แต่คนเดียว อีกคนพูดขึ้นมา

มันผิด นั้นไม่ใช่สัตว์อสูรปกติ ! ด้วยพละกำลังที่มากมายของมัน ทำไมมันไม่ฆ่าพวกเรา ? หากต้องการปกป้องลูกน้อย การที่มันทำอย่างนี้ถือว่าผิดปกติ

ถูกต้อง นี่มันแปลกเกินไป ลองดูสัตว์อสูรนั่น มันดูเซื่อง ๆ ไหม ? มันยังหลับตาอีกด้วย”

ข่าวลือบอกว่ามันอ่อนแออย่างมาก นั่นคือสาเหตุที่มันไม่สู้กับพวกเราทุกคน ?

หลังจากการสังหารหมู่เมื่อไม่นานมานี้ ผู้คนก็เริ่มพูดคุยกันเอง การปกป้องลูกน้อยของสัตว์อสูรนั้นยังคงอยู่และมันก็จะไม่ปล่อยให้มนุษย์คนใดกล้าเข้าไปขโมยลูกของมัน ใครก็ตามที่กล้าจะลองดี เขาจะต้องเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของสัตว์อสูร ดังนั้นการกระทำของเสือตัวนี้จึงแปลกไปจากปกติ

ในขณะนั้นเสียงของเสือก็ดังขึ้นในใจเจี้ยนเฉินอีกครั้ง มนุษย์ ข้าไม่อาจทนได้นานกว่านี้แล้ว ข้าขอร้องให้เจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะนำลูกของข้าไปจากที่นี่ เจ้าเป็นคนเดียวในฝูงชนที่ข้าเชื่อใจได้ ข้าไม่ต้องการให้ลูกของข้าตกอยู่ในมือคนอื่น ตอนนี้เสียงของเสืออ่อนแรงยิ่งกว่าเดิม

เมื่อได้ยินอย่างนี้คิ้วของเจี้ยนเฉินก็เลิกขึ้นก่อนที่จะพยักหน้าพลางขมวดคิ้ว ดี ข้าสัญญาว่าจะดูแลลูกของเจ้า

มนุษย์ ข้าไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี สัญชาตญาณของข้าบอกว่าการที่ข้าวางใจให้เจ้าดูแลลูกข้า เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ข้าสามารถรู้สึกได้ว่าสิ่งที่ลูกของข้าต้องเผชิญหน้าในอนาคต เจ้าจะสามารถช่วยเหลือเขาได้ ถูกต้องหรือไม่ ? เสือขาวพูดอย่างมีความสุข

ถูกต้อง ! เจี้ยนเฉินพยักหน้าอย่างไม่ลังเลเลยตอนนี้

มนุษย์ ข้า รัมกุยเนส รู้สึกขอบคุณจริง ๆ สำหรับเจ้าแม้ว่าสิ่งนี้จะเพิ่มปัญหาให้เจ้า ข้าก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะช่วยเจ้าได้ เข้าไปในถ้ำและข้าจะอธิบายบางอย่างให้กับเจ้า เสือพูด

เขาเหาะออกจากฝูงชนและเข้าไปในถ้ำที่อยู่ด้านหลังของเสือดุจสายฟ้า