เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 373

ตอนที่ 373 – ความผิดปกติของวิญญาณ

เมื่อชายวัยกลางคนออกจากห้องไป ห้องก็กลับสู่ความสงบเงียบ สิ่งเดียวที่จะได้ยินก็คือลมหายใจของเจี้ยนเฉิน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเพดาน อาวุธเซียนของเขาถูกทำลาย หลังจากฝึกฝนและมุมานะอย่างหนักมาหลายปี ทุกอย่างที่ทำมามันได้สูญเสียไปภายใต้สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต นี่เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาทนไม่ได้

เขาอยากจะกลับบ้าน เขาต้องการที่จะล้างแค้นสำนักหัวหยุน มีเรื่องมากมายที่เขาอยากจะทำ แต่การที่จะทำเรื่องทั้งหมดนั้นมันต้องการความแข็งแกร่ง แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนพิการ ตำนานเล่าว่าแม้ว่าคนพิการจะต้องการเริ่มต้นใหม่ก็ยังคงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการเป็นเซียนปฐพี อาณาจักรเกอซุนกำลังตกอยู่ในช่วงอันตรายเช่นกัน หมายความว่าไม่ทราบเวลาที่แน่นอนก่อนที่ตระกูลเจียงหยางจะรับมือไม่ไหว เขาไม่สามารถเสี่ยงต่อการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้

ในขณะนั้นประตูห้องเปิดขึ้นเมื่อชายอ้วนดูเรียบง่ายอายุราว ๆ ยี่สิบปีเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าที่เรียบง่าย

ชายอ้วนเดินไปที่ด้านข้างของเจี้ยนเฉินและมองไปที่ดวงตาที่เปิดกว้างของเจี้ยนเฉินด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ ” ในที่สุดเจ้าก็ตื่นขึ้นมา เจ้าหลับไปหลายวัน”

เจี้ยนเฉินที่ดูหดหู่ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเจ้าอ้วนพูดสักคำและยังคงเงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างเลื่อนลอย

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน เจ้าอ้วนก็มีสีหน้าน่าสงสัยบนใบหน้าของเขา มองขึ้นไปบนเพดาน จากนั้นเขาก็โบกมือต่อสายตาของเจี้ยนเฉิน “เฮ้ เจ้าสบายดีหรือไม่ ? ทำไมเจ้าถึงมองไปที่นั่น ที่นั่นมีอะไรดีถึงมองขึ้นไป ? “

เจี้ยนเฉินไม่ตอบกลับและดวงตาของเขาไม่ได้เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ

เจ้าอ้วนเกาหัวของเขา คิ้วของเขามีรอยย่นที่หัวคิ้วขณะที่เขาพึมพำ ข้าได้ยินจากพ่อว่าเจ้ากำลังจะตาย แต่วิญญาณของเจ้ายังไม่หายไป ดวงวิญญาณของเจ้าได้รับความเสียหายบ้างหรือไม่ หรือมันเปลี่ยนเจ้าให้เป็นผัก ? “

เจ้าอ้วนยื่นแขนออกมาเพื่อกระตุ้นเจี้ยนเฉินจากอาการมึนงงของเขา แต่เมื่อเขาเห็นบาดแผลที่น่าสยดสยองบนหน้าอกของเจี้ยนเฉิน มือของเขาก็ชะงักอยู่กลางอากาศ “ด้วยบาดแผลเช่นนี้ การเขย่าร่างกายของเจ้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดอย่างแน่นอน ไม่ ไม่ ข้าทำไม่ได้..เฮ้ เจ้าสบายดีหรือไม่ ? เจ้าได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของข้าใช่ไหม ? ” ดวงตาทั้งสองข้างของเจ้าอ้วนจ้องไปที่ใบหน้าของเจี้ยนเฉินด้วยท่าทางคาดหวัง

จากนั้นดวงตาของเจี้ยนเฉินก็เห็นบางสิ่ง ขณะที่พวกมันกวาดไปที่เจ้าอ้วนก่อนที่จะพูดเบา ๆ ” เจ้าเป็นใคร?”

“ฮ่า ฮ่าสุดท้ายเจ้าก็พูดแล้ว และอย่าลืมว่าเจ้าก็ไม่ใช่ผัก ข้าสงสัยว่า เจ้าจะมีคำถามใด ๆ ” เจ้าอ้วนลูบหัวก่อนที่จะแนะนำตัวเอง” สวัสดี ข้าชื่อเซี่ยเทียนหยู แต่ทุกคนในหมู่บ้านเรียกข้าว่าเจ้าอ้วนน้อย ดังนั้นตามสบายที่จะเรียกข้าเช่นนั้น เจ้ายังจำชื่อของเจ้าได้หรือไม่ ? “

“ข้าชื่อเจี้ยนเฉิน” เจี้ยนเฉินพูดด้วยความยากลำบากก่อนจะหันกลับมามองเพดานอีกครั้ง

“ว้าว เจ้ายังจำชื่อของเจ้าได้ เป็นเรื่องที่ดี เจ้ายังไม่ได้ปัญญาอ่อน” เจ้าอ้วนพูดด้วยรอยยิ้มที่พีงพอใจราวกับว่าเจี้ยนเฉินไม่ได้กลายเป็น คนปัญญาอ่อน เป็นสิ่งที่ดี

เจ้าอ้วนยังคงนิ่งเงียบเมื่อเขาดูแผลที่หน้าอกของเจี้ยนเฉิน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เจี้ยนเฉิน สัตว์อสูรชนิดใดกันที่เจ้าต่อสู้ด้วยถึงได้รับบาดแผลเหล่านี้ ? เจ้าต้องการให้ข้าพาพ่อของข้าไปนำมันกลับมา ? เจ้าไม่ต้องกังวลพ่อของข้ามีพลังมาก เขานำมันกลับมาได้อย่างแน่นอนและเจ้าสามารถแก้แค้นมันได้”

” เฮ้ ทำไมเจ้าเงียบอีกครั้ง เจ้าไม่ชอบพูดหรืออะไร ? “

” เฮ้ เฮ้ บนเพดานมีอะไรที่ทำให้เจ้าต้องจ้องมองมัน?ข้าสร้างห้องนี้เมื่อสองปีที่แล้ว เจ้าไม่ถูกใจหรือ ? “

” เฮ้ เจี้ยนเฉิน พูดอะไรสักอย่าง เจ้าไม่ชอบฟังข้าพูดหรือ ? “

แต่เจี้ยนเฉินไม่ได้พูดอะไรอีกและยังจ้องมองที่เพดานด้วยอาการมึนงงในขณะที่เจ้าอ้วนยังคงพูดใส่หูเขาอยู่

“เทียนหยู ! ” เสียงดังขึ้นในขณะที่ชายวัยกลางคนก่อนหน้านี้เข้ามาในห้อง

” ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว ! ทำไมเขาเอาแต่เหม่อมองเพดาน เขาดูไม่เหมือนว่าเขากลายเป็นคนปัญญาอ่อน” เจ้าอ้วนเริ่มถามพ่อของเขาเพื่อขอคำตอบ

ชายผู้นั้นตอบด้วยเสียงเบา “เทียนหยู ชายผู้นี้ได้รับบาดเจ็บ เขายังไม่หาย ดังนั้นให้เขาพักผ่อนได้แล้ว”

โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านพ่อ ข้าจะไปแล้ว” เจ้าอ้วนบอกก่อนออกจากห้องไป

ชายวัยกลางคนเดินไปที่เตียงของเจี้ยนเฉินแล้วส่งยาให้เขา ” ข้ารู้ว่าเจ้าได้รับความเสียหายในระดับที่รับไม่ได้ แต่อย่าคิดมากเกินไปในตอนนี้ เพียงแค่ให้ความสำคัญกับการพักฟื้น การมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด” เขาพูดก่อนใส่เม็ดสีขาวเข้าไปในปากของเจี้ยนเฉิน

“นี่คือยาเม็ดจิตวิญญาณธาตุแสงระดับ 8 แม้ว่ามันจะไม่สามารถรักษาบาดแผลของเจ้าได้อย่างสมบูรณ์ แต่อย่างน้อยมันก็จะอุดรูที่หน้าอกของเจ้าได้” ด้วยสิ่งนั้นเขาออกจากห้องอีกครั้ง