เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 386

ตอนที่ 386: ฟื้นฟูจิตวิญญาณกระบี่

ครู่ต่อมาเจี้ยนเฉินตื่นขึ้นมาในสภาพที่สบายใจ เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เจี้ยนเฉินไม่รอช้า เขารีบคว้าขวดขึ้นมาและดื่มเข้าไปอึกใหญ่

คราวนี้เจี้ยนเฉินดื่มมากกว่าเดิมอย่างรวดเร็ว ไม่นานหลังจากที่หยดสุดท้ายถูกกลืน เขาก็เริ่มเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกสบายใจอีกครั้ง

1 ชั่วยามต่อมาเจี้ยนเฉินได้ดูดซึมสุราที่เหลือในที่สุด ในขณะนี้ ความสามารถของเจี้ยนเฉินกับความคิดของเขาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งในสาม พลังของเขาตอนนี้อนุญาตให้เขาสามารถเพิ่มความรับรู้ของเขาไปอย่างน้อย 13 กิโลเมตร

เจี้ยนเฉินมีความสุขอย่างไม่มีที่เปรียบ เจี้ยนเฉินไม่อยากเชื่อว่าสิ่งดังกล่าวจะสำเร็จได้ในระยะเวลาอันสั้น ด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นและแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็ได้รับผล

“สุราร้อยพงไพรนี่เป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ ! ” เจี้ยนเฉินถอนหายใจด้วยความชื่นชมก่อนดื่มมากขึ้น

ภายในพริบตาขวดสุราที่ราชาวานรมอบให้เขาเหลือเล็กน้อยเท่านั้น เขาจิบเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็หลับตาของเขา ยอมให้มันพัฒนาจิตใจของเขาให้แข็งแกร่งขึ้น.

พลังชีวิตภายในสุราร้อยพงไพรยังคงหมุนไปรอบ ๆ เจี้ยนเฉินก่อนที่จะสลายไปอย่างรวดเร็ว ปราณสีฟ้าของสุราพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วในหัวของเจี้ยนเฉินก่อนที่จะเข้าสู่จิตสำนึกของเขา

ในจิตสำนึกของเขา ปราณกระบี่ที่หมุนรอบหินหลากสีที่เต้นด้วยความสุขในขณะที่แสงที่มาจากมันเริ่มสั่นไหว เมื่อปราณสีฟ้าขึ้นสู่จิตสำนึกของเจี้ยนเฉิน วิญญาณที่เจี้ยนเฉินแบ่งปันกับจิตวิญญาณกระบี่ได้รับประโยชน์อย่างมาก วิญญาณที่อ่อนแอของจิตวิญญาณกระบี่เริ่มแข็งแรงขึ้นด้วยแสงรอบตัวที่เข้มข้นยิ่งขึ้น

หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่ง สุราร้อยพงไพรได้ถูกเจี้ยนเฉินดูดซึมอย่างสมบูรณ์และวิญญาณของเขาก็รู้สึกถึงความสุขสมบูรณ์ที่แผ่กระจายไปทั่ว ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาสามารถตรวจจับลมที่พัดมาจากหญ้าได้โดยที่ตัวเองอยู่ห่างออกไป 100 เมตร

ในขณะนี้เจี้ยนเฉินตระหนักว่าวิญญาณของเขากลมกลืนกับโลก โดยไม่จำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ เขาได้เข้าสู่สภาวะที่สอดคล้องกับโลก เขาสามารถสัมผัสทุกอย่างได้อย่างชัดเจนภายในรัศมี 100 เมตรเกือบจะเหมือนกับว่าเขาสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ราวกับว่าพื้นที่นี้เป็นอาณาจักรของเขา

ความรับรู้ของเจี้ยนเฉินแผ่ขยายออกไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เจี้ยนเฉินสามารถมองเห็นชาวบ้านทุกคนที่ทำงานในไร่ได้เหมือนภาพวาดในใจ แม้จะมีระยะห่างระหว่างพวกเขา เจี้ยนเฉินสามารถ เห็น การเคลื่อนไหวทุกอย่างของพวกเขาลงไปในรายละเอียดที่ดีที่สุด

ซิ่วมี่สั่งสอนชาวบ้านทุกคน ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถบ่มเพาะได้ในระดับหนึ่ง แม้ว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ แต่ส่วนใหญ่พวกเขาก็เป็นเซียนหรือเซียนระดับสูง บางคนไม่สนใจเกี่ยวกับการบ่มเพาะเลย และยังไม่ได้ควบรวมพลังเซียนของพวกเขาให้กลายเป็นอาวุธเซียน

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้เฒ่าเซี่ยวในไร่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าผู้เฒ่าเซี่ยวไม่ใช่คนธรรมดา แต่โลกทั้งใบถูกหลอมรวมเข้ากับบุคคลผู้นี้ แม้ในขณะที่เขาใช้จอบขุดไปมา สิ่งที่เขารู้สึกได้ในตัวผู้เฒ่าเซี่ยวคือความลึกลับที่ลึกซึ้งมากมายของโลก

ความรับรู้ของเจี้ยนเฉินยังคงแพร่กระจายอย่างต่อเนื่องจนถึง 15 กิโลเมตรและในที่สุดเขาก็ถึงขีดจำกัดของเขา หลังจากดื่มสุราร้อยพงไพรแล้วจิตใจของเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด สำหรับเขานี่เป็นสิ่งที่เขาจะต้องเฉลิมฉลอง

“นายท่าน..นายท่าน..” ทันใดนั้นส่วนลึกที่อยู่ในใจของเจี้ยนเฉินก็มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าเสียงมาจากไหนและตกใจทันที

“นายท่าน ในที่สุดข้าก็สามารถสื่อสารกับท่านได้” เจี้ยนเฉินสามารถได้ยินความสุขที่อธิบายไม่ได้ในน้ำเสียงนั้น

“เจ้า..เจ้าคือจิตวิญญาณกระบี่สีฟ้าและสีม่วงหรือ ? ” เจี้ยนเฉินพูดเสียงติดอ่างเล็กน้อย

“นายท่าน ข้าชื่อจือหยิง,ท่านจะเรียกข้าว่าเสี่ยวจือก็ได้” จิตวิญญาณกระบี่จือหยิงพูด เสียงของมันฟังดูเหมือนเสียงของชายหนุ่ม

“นายท่าน ข้าชื่อฉิงโซว หรือท่านจะเรียกข้าว่าเสี่ยวฉิงก็ได้ ! ” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเบา ๆ อีกเสียงหนึ่ง เป็นเสียงที่ไพเราะเหมือนเสียงนก

เจี้ยนเฉินจมลงไปอยู่ในความรับรู้ของเขา ในขณะนั้นภายในมิติโกลาหลในจิตใจของเขา เขาไม่สามารถมองเห็นหินหลากสีได้อีกต่อไป ในสถานที่นั้นมีคนแปลกหน้าสองคน ทั้งคู่อายุไล่เลี่ยกันในขณะที่คนหนึ่งเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอีกคนเป็นผู้หญิงที่งดงามและสมบูรณ์แบบ

ชายคนนั้นมีผมสีม่วงที่ดูเหมือนจะยาวลงมาจนถึงหน้าอก เขาสวมเสื้อไหมพรมสีม่วงและมีดวงตาที่เปล่งประกายด้วยสีม่วง