เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 389

ตอนที่ 389: บ้าน

“เจี้ยนเฉิน..ร่างกายของเจ้ามันแข็งแกร่งแค่ไหน ? เจ้าทำมาจากเหล็กหรือเปล่า ? ” ดวงตาของเจ้าอ้วนน้อยเบิกกว้างเมื่อเขามองดูรอยแผลเล็ก ๆ บนร่างของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินหยิบเสื้อคลุมตัวใหม่ออกจากวงแหวนมิติและหัวเราะพลางเอ่ยว่า “หากทำจากเหล็กคงจะยืดหยุ่นไม่ได้ ร่างกายของข้าน่าจะแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดา”

ดวงตาของเจ้าอ้วนน้อยมีความหลงใหลอยู่ในขณะที่เขาพูดว่า “เจ้าเสริมสร้างความแข็งแกร่งอย่างไร มันเหมือนกับว่าเจ้าเปลี่ยนร่าง”

เจี้ยนเฉินหัวเราะ เขาไม่ได้ให้คำตอบ เมื่อเห็นไร่ที่ยังไม่เสร็จ เจี้ยนเฉินจึงถามว่า “อ้วนน้อย เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้าหรือไม่ ? “

“ใช่แน่นอน ! พ่อและปู่ไปปลูกข้าวโพดและทิ้งข้าให้ปลูกผักที่นี่ เจ้ามาที่นี่ทันเวลา หากช่วยกัน 2 คน มันคงเสร็จเร็วขึ้น” เจ้าอ้วนน้อยรีบพูดกับเจี้ยนเฉินและมอบเมล็ดพันธุ์ให้เขา ” ข้าจะหว่านเมล็ดทางด้านนี้ เจ้าไปด้านนั้น เราสองคนช่วยกันทำงาน เราจะทำเสร็จก่อนอาหารเย็นแน่ ! “

เจี้ยนเฉินหว่านเมล็ดผักและพูดว่า “อ้วนน้อย มันเป็นไปได้มากว่าข้าจะไปจากที่นี่ในไม่ช้า”

มือของอ้วนน้อยสั่นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยังคงทำงานในไร่อย่างเงียบ ๆ ไม่นานหลังจากนั้นในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมาว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าคงอยู่ที่นี่ไม่ได้นาน ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องจากไปยังโลกอันกว้างใหญ่”

เจี้ยนเฉินถอนหายใจยาวและพูดว่า “อ้วนน้อย ข้าจะคุยกับปู่ของเจ้าคืนนี้และขอให้เขายินยอมให้เจ้าสำรวจโลกภายนอก การที่เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไป มันไม่ใช่วิธีการใช้ชีวิตที่เหมาะสม หากเจ้าอยู่ที่นี่ก็เท่ากับว่าเจ้าฝังพรสวรรค์ของตัวเอง

“เจี้ยนเฉิน โลกภายนอกเป็นอย่างไร ? ” เจ้าอ้วนน้อยจ้องเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่สงสัยขณะที่รอคำตอบ เขาเติบโตขึ้นในหมู่บ้านที่เงียบสงบแห่งนี้โดยไม่เคยออกจากหุบเขา ข้อมูลเกี่ยวกับโลกภายนอกที่เขารับรู้ก็มาจากการบอกเล่าปากต่อปาก เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยและไม่รู้ตัวว่ามันกว้างใหญ่เพียงใด

“โลกภายนอกใหญ่ ใหญ่โตมากจริง ๆ มีหลายคนที่มีสิ่งมหัศจรรย์มากมาย ในเวลาเดียวกันโลกก็โหดร้ายและซับซ้อนเช่นกัน อ้วนน้อย เมื่อเจ้าได้เห็นโลกภายนอกด้วยตัวเอง เจ้าจะเข้าใจ เจี้ยนเฉินกล่าว

“แต่ปู่ของข้าจะไม่ยอมให้ข้าจากไป” เขาเริ่มเศร้าเล็กน้อย

“ข้าจะคุยกับปู่ของเจ้าคืนนี้ ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมเขา” นอกจากต้องพูดคุยกับปู่ของเขาแล้ว เจี้ยนเฉินก็ไม่มีทางแก้ปัญหาอื่น ผู้เฒ่าเซี่ยวเป็นคนที่มีพลังมากมาย เจี้ยนเฉินไม่อยากที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง

ในเวลาไม่นานดวงอาทิตย์ก็เริ่มตกไปทางทิศตะวันตกและความมืดก็เริ่มปกคลุมท้องฟ้า แสงสีแดงสดจากพระอาทิตย์อัสดงสามารถมองเห็นได้ทั่วท้องฟ้า ในขณะที่ปล่องไฟในหมู่บ้านก็มีควันไฟขึ้นไปในอากาศและพัดพลิ้วในสายลม

ชายทั้งสองรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว หลังจากแยกย้ายไปที่ห้องของตัวเอง เจี้ยนเฉินก็รีบเข้าไปในห้องของเขาเพื่อตรวจดูลูกเสือ ตอนนี้ลูกเสือกำลังนอนหลับเนื่องจากสมบัติสวรรค์ที่กินไปก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ถูกดูดซับ

เมื่อเห็นว่าลูกเสือปลอดภัยดี เจี้ยนเฉินจึงออกจากห้องอย่างโล่งใจก่อนที่จะไปรับประทานอาหารเย็นกับคนอื่น ๆ ในครอบครัว อย่างไรก็ตามมีจานและตะเกียบหายไป 1 ที่..

เมื่อเจ้าอ้วนน้อยเห็นที่นั่งว่าง เขาจึงถามว่า “ท่านปู่ ท่านพ่ออยู่ที่ไหน ? “

“อ้วนน้อย พ่อของเจ้ามีบางอย่างที่ต้องจัดการ กินอาหารของเจ้าเถอะ” ผู้เฒ่าเซี่ยวยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจ้องมองเจ้าอ้วนน้อย

“ข้าเข้าใจแล้ว ! ” เจ้าอ้วนน้อยตอบ เขาแอบสงสัยเล็กน้อย เขารู้ว่าพ่อของเขาออกไปสู่โลกภายนอก โลกที่เขาปรารถนาจะไป

ดวงตาของเจี้ยนเฉินสั่นไหว เขามองอาวุโสซิ่วชั่วครู่หนึ่งขณะที่เขาลังเล จากนั้นในที่สุดเขาก็เปิดปากแล้วพูดว่า “ผู้เฒ่าเซี่ยว ท่านไม่เคยคิดเลยหรือว่าอ้วนน้อยควรจะออกไปหาประสบการณ์ข้างนอกบ้าง ? ” เจี้ยนเฉินจ้องผู้เฒ่าเซี่ยวเขม็งในขณะที่เขาพูด

ตามที่คาดไว้ใบหน้าของผู้เฒ่าเริ่มเปลี่ยนสี แต่เจี้ยนเฉินรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่ผู้เฒ่าเซี่ยวจะตอบ “ผู้เฒ่าเซี่ยว ท่านจะปล่อยให้อนาคตของอ้วนน้อยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้หรือ หากเขาอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต เขาจะพลาดความสุขมากมายในชีวิต การอยู่ที่นี่เขาจะไม่เติบโตอย่างแท้จริง หากเขาไม่ได้สัมผัสกับลมและฝนของโลกภายนอก เขาจะไม่มีประสบการณ์และจะไม่เติบโต ข้ายังแน่ใจว่าท่านรู้ว่าอ้วนน้อยไม่ชอบใช้ชีวิตแบบนี้ หากท่านอยากให้อ้วนน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ท่านไม่ควรขังเขาไว้ในหมู่บ้านนี้ไปตลอด นี่ไม่ใช่หนทางที่เขาจะเป็นผู้ใหญ่ ในที่สุดสิ่งนี้จะทำร้ายเขาแทนที่จะช่วยเขา”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ผู้เฒ่าจึงก็เงียบไปครู่หนึ่ง เขาเดินทางไปทั่วทวีปเป็นเวลาหลายปีและมีประสบการณ์หลายอย่าง เขาจึงเข้าใจความปรารถนาของอ้วนน้อยอย่างชัดเจน ปัญหาคือว่าเขาไม่ต้องการให้อ้วนน้อยออกไปสู่โลกภายนอก ด้วยประสบการณ์ที่โชกโชน เขาจึงได้เห็นถึงแก่นแท้ของโลกและตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องการให้อ้วนน้อยอยู่อย่างปลอดภัยในหุบเขา หากอ้วนน้อยยังคงอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ เขาจะคงความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาราวกับหิมะโดยไม่ถูกทำให้สกปรก

เจี้ยนเฉินยังคงสาธยายเหตุผลต่าง ๆ มากมายให้ผู้เฒ่าเซี่ยวฟัง เพื่อที่เขาจะได้อนุญาตให้อ้วนน้อยออกจากหุบเขา เจี้ยนเฉินใช้ความคิดพยายามอย่างสุดความสามารถในการหาข้อโต้แย้ง