เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 401

ตอนที่ 401 – ความโกรธมาเยือน

หลังจากยืนยันสิ่งต่าง ๆ แล้ว สีหน้าของเจี้ยนเฉินก็มืดครึ้มลงมาก จิตสังหารที่มีแต่เดิมภายในโรงเตี๊ยมนั้นก็ได้ระเบิดออกไปข้างนอกทันทีและปกคลุมไปทั่วทั้งถนน ทำให้แม้แต่ผู้ที่อยู่ด้านนอกก็ยังพบว่าหายใจได้ลำบาก มันเกือบจะเหมือนกับว่าอุณหภูมิในบริเวณใกล้เคียงทั้งหมดลดลงหลายองศาและจุ่มพวกเขาลงในสระน้ำเย็น ผลกระทบนี้มีผลต่อพวกเขาอย่างถึงสุดขีดจนทำให้วิญญาณของพวกเขาสั่นไหว

ที่ปรึกษาจักรพรรดิทั้งห้าต่างก็ให้ความสนใจ พวกเขาไม่เคยเห็นจิตสังหารจำนวนมากเช่นนี้จากเจี้ยนเฉินมาก่อนและไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร

“พี่ใหญ่..” ดวงตาของเจี้ยนเฉินเริ่มมีสีแดงราวกับเลือดกำลังเริ่มรวมตัวอยู่ภายใน ด้วยเสียงคำราม เขาเหวี่ยงชายคนนั้นออกไปและบินออกจากโรงเตี๊ยมทันที ด้วยธาตุลมในโลกที่ได้เร่งความเร็วของเขาให้ห่างออกไปจากสถานที่แห่งนั้น ขณะที่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขาและพาเขาพุ่งไปข้างหน้าก่อนที่จะหายตัวไปจากสายตา

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ! ” ที่ปรึกษาจักรพรรดิทั้งห้าร้องออกมา แต่ละคนกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ของพวกเขาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจี้ยนเฉินที่มีต่อคนที่พูดถึงก่อนหน้านี้ พวกเขาแต่ละคนสามารถคาดเดาได้ว่ามีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันระหว่างเจี้ยนเฉินกับชายที่ถูกตัดแขนขาของเขา

“เจ้าห้าคนไปช่วยอาณาจักรเกอซุน เพื่อต่อสู้กับสี่พันธมิตร ! ปกป้องทุกคนที่มาจากตระกูลเจียงหยาง ! ” ทันทีที่ชายทั้งห้าได้ยินเสียงอันเยือกเย็นของเจี้ยนเฉินซึ่งกำลังร้องบอกพวกเขา

การประกาศของเจี้ยนเฉินทำให้พวกเขาหมดคำพูด ได้แต่มองหน้าซึ่งกันและกันอย่างช่วยไม่ได้ เซียวเทียนพูดออกมาว่า “ไปที่อาณาจักรเกอซุนกันเถอะ”

“โฮก..โฮก..” การจากไปของเจี้ยนเฉินทำให้ลูกเสือขาวเจ็บปวด มันไม่สามารถกินเนื้อย่างบนโต๊ะได้อีกต่อไป ลูกเสือขาวกระโดดลงมาจากโต๊ะแล้วพุ่งไปที่ประตู ดวงตาทั้งสองข้างของมันเริ่มน้ำตาคลอเพราะร้องไห้ออกมาอย่างเดียวดาย ฉากนี้เหมือนมารดาทิ้งบุตร ทำให้ทุกคนรู้สึกสงสารอย่างเหลือเกิน

เมื่อเห็นว่าลูกเสือขาวนั้นน่าสงสารเพียงใด ที่ปรึกษาของจักรพรรดิทั้งห้าก็มองด้วยท่าทางที่ไม่สบายใจ เซียวเทียนเดินเข้ามาหามัน เขากอดลูกเสือขาวไว้ที่หน้าอกของเขา ก่อนที่จะหันกลับมามองคนอื่น ๆ ” พวกเราไปกันเถอะ”

หลังจากที่เดินออกจากโรงเตี๊ยม ที่ปรึกษาจักรพรรดิทั้งห้าก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วลอยออกไปจากโรงเตี๊ยม

เจี้ยนเฉินห่อหุ้มตัวเองด้วยชั้นของลมทำให้ร่างกายของเขาบินออกไปด้วยความเร็วแสงที่มองเห็นได้ง่ายแม้ในเวลากลางวัน ตอนนี้ความเร็วในการเดินทางของเขาสูงขึ้นตลอดเวลา ในขณะที่เขาบินไปยังป้อมปราการของอาณาจักรปิงหยาง

ในใจของเจี้ยนเฉิน เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงพี่ใหญ่ของเขา เจียงหยางหู่ พี่ชายแบบนั้นเป็นคนที่น่าจดจำอย่างแน่นอน ในขณะที่เจี้ยนเฉินไม่ได้ช่วยเจียงหยางหู่เลยในขณะที่อยู่ที่สำนักคากัต พี่ใหญ่ของเขาออกไปช่วยเขาทุกครั้งที่มีโอกาส นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่พิสูจน์ได้ว่าเจียงหยางหู่ห่วงใยเขามากแค่ไหน นอกเหนือจากพ่อแม่และพี่สาวคนรองของเขา เจียงหยางหมิงเยว่, เจียงหยางหู่เป็นบุคคลที่สี่ที่มีความสำคัญต่อเขา แม้ว่าเจี้ยนเฉินได้ออกจากบ้านของเขาไปเดินทางเป็นเวลาหลายปี ในที่สุดเขาก็ยังคงเป็นเจี้ยนเฉินอยู่ดี บุคลิกของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงและผู้คนที่เขาใส่ใจก็ยังเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเขา

“พี่ใหญ่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านอย่างแน่นอน ! ข้า เจี้ยนเฉินขอปฏิญาณว่าจะทำลายอาณาจักรปิงหยางลงเสีย ถ้าท่านได้รับอันตรายแม้แต่เส้นผม ข้าจะให้อาณาจักรทั้งสี่ตอบแทนอย่างสาสม ! ” ดวงตาของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายด้วยความกระหายเลือดและจิตสังหารจำนวนมากขณะที่เขาบินไปข้างหน้า

มี 6 อาณาจักรที่ล้อมรอบอาณาจักรเกอซุน; อาณาจักรฉินกาน, อาณาจักรปิงหยาง และ อาณาจักรเกอซุนเชื่อมต่อถึงกันเหมือนรูปสามเหลี่ยม เขาข้ามป้อมปราการของอาณาจักรฉินกานและบินอีก 3,000 กิโลเมตรไปยังป้อมปราการของอาณาจักรปิงหยาง

ในระยะทางนี้ เจี้ยนเฉินมองเห็นป้อมปราการของอาณาจักรปิงหยาง บนกำแพงที่สูง 80 เมตรนั้นมีศิลาจำนวนมหาศาลหันหน้าไปทางทหาร มีทหารประมาณ 2 ล้านนายประจำการอยู่ในที่มั่นและเมื่อมองจากท้องฟ้า กระโจมก็แผ่ขยายไปทั่วพื้นที่อย่างต่อเนื่องราวกับผ้าห่ม มีทหารสวมชุดเกราะจำนวนมากที่ลาดตระเวนรอบป้อมปราการ

มีทหารมากกว่าล้านนายมารวมตัวกันที่นอกเขตป้อมปราการเกอซุนทางเหนือแล้ว ในขณะที่มีทหารจำนวนมากพร้อมสำหรับการโจมตีเต็มรูปแบบ ยังคงมีทหาร 2 ล้านนายที่เหลือเป็นกำลังเสริมในกรณีที่มีความต้องการ

ลอยอยู่ในอากาศหลายกิโลเมตรห่างจากอาณาจักรปิงหยาง ในแววตาของเขามีความเศร้าโศก ในขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

ห่างออกไปเพียง 15 กิโลเมตร สามารถมองเห็นร่างที่ไร้แขนขาและโชกเลือดที่เชื่อมติดกับกำแพงที่มั่น เสื้อผ้าของเขาย้อมด้วยเลือดสีแดง และแม้แต่ผมของเขาก็กลายเป็นสีแดงพร้อมกับเชือกที่มัดร่างกายของเขา

แม้จะอยู่เกินกว่าสิบกิโลเมตร แต่ด้วยความสามารถของเจี้ยนเฉินก็เพียงพอที่จะทำให้เขามองเห็นสิ่งนี้ แม้จะผ่านไปหลายปี เจียงหยางหู่ก็ยังคงดูเหมือนเดิมเหมือนเมื่อครั้งเจี้ยนเฉินจากไป ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือใบหน้าของเขาซีดเหมือนกระดาษและดวงตาของเขาปิด เขาจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เจี้ยนเฉินไม่รู้

เมื่อเห็นว่าเจียงหยางหู่ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร ดวงตาของเจียนเฉินก็เริ่มเบิกกว้างความโกรธแค้นและกระหายเลือด ร่างที่ลอยอยู่ของเขาเริ่มสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงยิ่งขึ้นรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะตกลงมาจากท้องฟ้าในเวลาใดก็ได้