เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 450

ตอนที่ 450 – การตื่นตระหนกของราชวงศ์

เมื่อมาถึงจุดนี้ แม้แต่เฉิงเฟยที่มีความมั่นใจมาก่อนก็ยังรู้สึกสิ้นหวังไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น เฉิงเฟยเดินไปหาผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองทันทีและพูดอย่างกังวล ” ผู้อาวุโสสูงสุด ผลลัพธ์เป็นเช่นไร ? ” สภาพของผู้อาวุโสสูงสุดนั้นมากเกินพอที่จะคาดเดาคำตอบได้ แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจที่จะเชื่อ

หนึ่งในผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจออกมาในขณะที่เขามองอย่างละอายต่อเฉิงเฟยด้วยท่าทางที่หดหู่ จนในที่สุดผู้อาวุโสสูงสุดก็พูดว่า ” เฉิงเฟย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่ได้เป็นเจ้าสำนักของสำนักหัวหยุนอีกต่อไป” วลีนี้พูดด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด แต่สีหน้าที่อับจน สำนักหัวหยุนก่อตั้งขึ้นเมื่อไม่กี่ร้อยปีก่อนด้วยความแข็งแกร่งที่อ่อนแอกว่าราชวงศ์ในตอนแรก พวกเขาสามารถเอาชนะราชวงศ์ได้ด้วยความแข็งแกร่งของเซียนสวรรค์ 3 คน อย่างไรก็ตามการที่เจ้าสำนักคนปัจจุบันถูกถอดถอนออกจากตำแหน่งของเขาต่อหน้าศิษย์ทั้งหมดเป็นเครื่องหมายของความอัปยศที่สุด ความอัปยศเช่นนี้จะไม่ถูกชะล้างออกไปจากประวัติศาสตร์ของสำนัก

นับตั้งแต่ก่อตั้งสำนักหัวหยุน พวกเขาฝ่าฟันมรสุมมาหลายครั้งและเผชิญกับภัยร้ายมากมาย อย่างไรก็ตาม มรสุมขนาดใหญ่เช่นนี้ไม่เคยทำร้ายพวกเขาในระดับที่น่าสังเวชมาก่อน ด้วยเหตุผลที่เป็นเด็กหนุ่มอายุ 21 ปี นี่เป็นสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องเดียวที่สามารถเตรียมความพร้อมทางด้านอารมณ์ได้

ใบหน้าของเฉิงเฟยนั้นดูซีดเซียวอย่างมากเมื่อร่างกายของเขาห่อเหี่ยวด้วยความไม่เชื่อ ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองคนและซีหยาซึ่งเป็นเซียนสวรรค์ 3 คนยังคงต้องพ่ายแพ้ต่อคุณชายสี่ของตระกูลเจียงหยาง เจียงหยางเซียงเทียน !

“มะ ไม่..นั่นเป็นไปไม่ได้ ! ” เฉิงเฟยรู้สึกหงุดหงิดในความเป็นจริงที่ไม่สามารถทนได้นี้ เขารู้ว่าเจียงหยางเซียงเทียนไม่ได้แก่ไปกว่าลูกชายของเขา เฉิงหมิงเซียง และได้หลอมรวมอาวุธเซียนของเขาเมื่อหกปีก่อนเท่านั้น ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา เซียนตัวน้อยได้กลายเป็นปลาหลีฮื้อที่กระโดดข้ามประตูมังกรและกลายเป็นเซียนสวรรค์ ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นเขาสามารถเอาชนะเซียนสวรรค์ถึง 3 คนได้ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน มันมาถึงเฉิงเฟยด้วยความตกใจที่เขาเริ่มคิดว่าเซียนสวรรค์ทั้งสามคนกำลังแสดงให้เขาเห็น

แม้แต่ศิษย์คนอื่น ๆ ของสำนักหัวหยุนก็ยังประหลาดใจ พวกเขาอ้าปากค้าง แต่ละคนดูไม่เชื่อเมื่อพวกเขาพยายามที่จะอดทนต่อผลที่ได้รับพวกเขา

เฮ้อ ! หนึ่งในผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจเมื่อเขาเริ่มหดหู่ ร่างกายทั้งหมดของเขาดูแก่ลงหลายปีขณะที่เขาพูดว่า ” ตอนนี้เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าน่าจะพอใจแล้ว ตอนนี้หนี้แค้นก่อนหน้านี้ของพวกเรากับเจ้าตอนนี้หมดไปแล้ว ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่านิกายหัวหยุนและตระกูลเจียงหยางจะไม่มีความเกลียดชังซึ่งกันและกันอีกต่อไป” หลังจากการต่อสู้เช่นนี้ ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองได้ตระหนักว่าเจี้ยนเฉินแข็งแกร่งเพียงใด ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินทำให้พวกเขาหวาดกลัว เมื่อเวลาผ่านไป ผู้อาวุโสทั้งสองเชื่ออย่างสนิทใจว่าเจี้ยนเฉินจะสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตของเซียนผู้คุมกฏได้

แขนของเจี้ยนเฉินกอดอยู่ที่หน้าอกของเขา ขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยความภาคภูมิใจก่อนที่จะจ้องมองที่ใบหน้าของซีหยา “ผู้อาวุโสสูงสุดดูเหมือนเจ้าจะลืมอะไรบางอย่าง ยังไม่ได้จัดการกับแขนของเขา”

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองคนหน้าซีด ซีหยาเป็นเซียนสวรรค์และเป็นสมบัติอีกอย่างหนึ่งของสำนักหัวหยุน พวกเขาไม่ต้องการให้อะไรเกิดขึ้นกับซีหยา และถ้าแขนขวาของเขาถูกตัดความแข็งแกร่งของซีหยาก็จะลดลงอย่างมาก ในฐานะที่เป็นเซียนสวรรค์ แม้แต่ผู้ต่ำต้อย เขาก็ไม่สามารถแสดงพลังที่แท้จริงของเขาได้

“เจียงหยางเซียงเทียน ตระกูลเจียงหยางและสำนักหัวหยุนของเราเป็นสหายกันมาสองสามร้อยปีแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้เราสำหรับความผิดพลาดของเรา แม้ว่าการกระทำของซีหยาเมื่อวานจะไม่สมควร แต่ก็ไม่ได้จบลงด้วยหายนะใด ๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้เขา” ผู้อาวุโสสูงสุดเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน เขาและผู้อาวุโสอีกคนไม่ต้องการต่อสู้กับกำลังของเจี้ยนเฉิน

“ไม่อย่างแน่นอน ! ” คำพูดของเจี้ยนเฉินมีความเด็ดเดี่ยวโดยไม่มีการต่อรองใด ๆ ดวงตาของเขามีแสงแวววาวอย่างไม่ปิดบังพวกมันขณะที่เขาพูดว่า “เจ้าควรจะชื่นชมยินดีกับความจริงที่ว่าเมื่อวานนี้ไม่มีหายนะอะไรเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นสำนักหัวหยุนจะไม่รอดพ้นจากเงื้อมมือของข้า จะทำหรือไม่ ข้าต้องการแขนของซีหยา ถ้าเจ้าไม่ตัดมันออก ข้าจะทำเอง หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นมันจะไม่สุภาพ และข้าจะไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่”

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองดูย่ำแย่กับสิ่งนี้และอยู่ไม่สุขเป็นเวลานานโดยไม่ขยับ พวกเขาไม่อยากจะยอมสูญเสียบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่งในสำนักหัวหยุน แต่เมื่อเทียบกับเจี้ยนเฉิน พวกเขาก็กลัวที่เขาจะโกรธและทำให้สำนักทั้งหมดของพวกเขาได้รับผลกระทบจากความโกรธของเขา

ทันใดนั้น ซีหยาก็ร้องออกมาว่า “ประเสริฐ เจียงหยางเซียงเทียน ถ้าเจ้าต้องการแขนขวา ข้าจะมอบให้เจ้า ! ” ด้วยมือซ้ายของซีหยาได้สร้างอาวุธเซียนและสับทันทีไปที่แขนขวาของเขา

“ฉูด ! ” เลือดพ่นไปในอากาศในขณะที่แขนขวาของซีหยาตกลงมา ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ใบหน้าของซีหยาบิดเบี้ยว แต่เขาสามารถยับยั้งตัวเองไม่ให้ส่งเสียงร้อง

“เจียงหยางเซียงเทียน มันเพียงพอสำหรับเจ้าหรือไม่ ? ” ดวงตาของซีหยานั้นแดงก่ำ ขณะที่เขาพูดแต่ละคำต่อเจี้ยนเฉินด้วยความเกลียดชังราวกับงูพิษ

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างเย็นชา “ซีหยา ตั้งแต่วันนี้เราไม่มีข้อขัดแย้ง แต่อย่าลืมสถานะของเจ้า หากเจ้ากล้าพยายามที่จะต่อต้านตระกูลเจียงหยางของข้าอีก เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างเสียใจ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเจ้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักหัวหยุนในเรื่องดังกล่าว”

ฟันของซีหยาขบเข้าหากันโดยไม่มีเสียงเพราะเขายังคงนิ่งเงียบ ตอนนี้ซีหยาก็รู้ทันทีว่าสายตาในวันนี้เป็นเหมือนเมื่อวาน มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่ยืนอยู่ในสถานที่ของเจี้ยนเฉินและศิษย์ทั้งหมดที่อยู่รอบตัวพวกเขาเป็นผู้พิทักษ์ตระกูลเจียงหยาง

ถ้าเพียงแต่เขาไม่ได้ทำแบบนี้เมื่อวานนี้ เหตุการณ์ในวันนี้ก็จะไม่จบลงเช่นนี้

“เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าพอใจหรือไม่ตอนนี้?” หนึ่งในผู้อาวุโสสูงสุดพูดอย่างเป็นลางไม่ดี

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างไร้กังวลและคำนับ “ตอนนี้ปัญหาของเราได้รับการแก้ไขแล้ว ข้าจะจากไปแล้ว”

ขณะที่เขาพูดจบ ร่างหนึ่งลุกเป็นไฟสีแดงก็พุ่งเข้ามาทันที ในพริบตา เขาร่อนลงมาข้างเจี้ยนเฉิน คนคนนี้สวมเสื้อคลุมสีฟ้าและเป็นพ่อบ้านของตระกูลเจียงหยาง, เจียงหวูจี่