เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 536

ตอนที่ 536 – โลหิตสีทอง (3)

เห็นโลหิตที่ไหลออกจากแขนของเขาอย่างช้า ๆ เถี่ยต้าถอนหายใจ “เจียงหยางเซียงเทียน ลองดู มันคือโลหิตของข้า มันไม่แดง”

มะ..มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? เจี้ยนเฉินกระซิบด้วยน้ำเสียงตกตะลึง เถี่ยต้านั้นมีโลหิตสีทอง นั่นเป็นเรื่องที่แปลกเกินจินตนาการ

เจี้ยนเฉิน มองดูโลหิต มันมีประกายเรืองแสง หมิงตงก็ชี้ไปที่แขนของเถี่ยต้าด้วยนิ้วมือและดวงตาที่เบิกกว้าง

มองย้อนกลับไปที่แขนของเถี่ยต้า เจี้ยนเฉินอาจมองเห็นความจริงที่ซึ่งโลหิตสีทองนั้นมีประกายเรืองแสง ถ้ามันไม่ใช่ความจริงที่ว่า ที่แห่งนี้ค่อนข้างสลัว ก็คงยากที่เห็นประกายเรืองแสงนี้

เจี้ยนเฉินรู้สึกตกตะลึงมาก ณ จุดนี้ ไม่เพียงแต่โลหิตของเถี่ยต้าเป็นสีทอง มันยังมีการเรืองแสงสีทองอีกด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยพบเห็นหรือได้ยินมาก่อนในประวัติศาสตร์

เถี่ยต้า ทำไมโลหิตของเจ้าจึงเป็นเช่นนี้ ? เจี้ยนเฉินถามขึ้นด้วยท่าทีตกตะลึง

ข้า.. ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เถี่ยต้ามองอย่างไม่อาจถาม มันสร้างความสับสนแก่เขาอย่างสมบูรณ์เมื่อโลหิตของเขานั้นกลายเป็นสีทอง

ตามความรู้ของข้า โลหิตของสัตว์อสูรเพียงเท่านั้นที่เป็นสีทอง มนุษย์นั้นไม่อาจเป็นสีอื่นนอกจากสีแดง สำหรับโลหิตของพวกเขา นี่มากเกินไป ไม่น่าเชื่อมากเกินไป โลหิตของเถี่ยต้าเป็นสีทอง หมิงตงกล่าวออกมา

เจี้ยนเฉิน มองดูร่างกายของข้าและผิวสีดำของข้า เจ้าพอจะบอกได้ไหม ว่าข้าเป็นมนุษย์ สัตว์อสูรหรือปีศาจ เถี่ยต้ามองเจี้ยนเฉิน พร้อมกับก้มหน้าลงด้วยความหวั่นกลัว เขาก็กลัวมากว่าเขาอาจจะเป็น

ไม่เป็นไร ดวงตาของเจี้ยนเฉินหรี่แคบลง ตามที่เขาพูด สิ่งที่เกิดขึ้น เถี่ยต้าเป็นเพียงอะไรที่แปลกประหลาดเกินไปที่จะเข้าใจ

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินถาม เถี่ยต้า เจ้าไปกินสิ่งประหลาดอันใดในอดีตหรือไม่ ?

เถี่ยต้าคิดครู่หนึ่ง ส่ายศีรษะ ข้านั้นกินของปกติทั่วไป ไม่ว่าจะเนื้อของสัตว์ป่าหรืออาหารจากสำนัก

แล้วเจ้าไม่ได้กินผลไม้แปลก ๆ หรือพืชแปลกประหลาดชนิดใด ? หมิงตงถาม

ไม่ ข้าไม่เคยกินอะไรประหลาด เถี่ยต้าส่ายศีรษะของเขาอีกครั้ง

แล้วทำไมเจ้าถึงรู้ว่าโลหิตของเจ้าเป็นสีทอง มันมีความรู้สึกประหลาดอันใด หรือความแตกต่างในร่างกายของเจ้าตลอดเวลาหรือไม่ ? เจี้ยนเฉินถามขึ้น

เถี่ยต้าหยุดคิด วันหนึ่งในสำนักคากัต ข้านั้นได้ล่าสัตว์อสูรมากมายด้วยตัวเอง เมื่อข้าเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่แข็งแกร่งโดยบังเอิญ เมื่อมันกัดข้า ข้าจึงตระหนักว่าโลหิตของข้าได้กลายเป็นสีทอง

ด้วยข้อขบคิดบางประกาย เจี้ยนเฉินกล่าวออก มันเป็นเรื่องประหลาดอันใด ยามเมื่อเราเจอหมาป่าสีน้ำเงิน ข้าจดจำได้อย่างชัดเจนว่าโลหิตของเจ้ามันเป็นสีแดง แล้วทำไมมันจึงเป็นสีทองกันเล่า ? เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วขณะใช้ความคิด ก่อนที่จะเชื่อมโยงเรื่องราวบางอย่างเข้าด้วยกัน เถี่ยต้า วันที่ข้าเดินทางออกจากสำนักคากัต เมื่อใดกันที่เจ้าจึงได้รู้ว่าโลหิตของเจ้ากลายเป็นสีทอง ? เจ้าตระหนักได้หรือไม่ว่าร่างกายของเจ้ามีการเปลี่ยนแปลงอันใดหรือไม่ ?

“ไม่มี ทุกอย่างเป็นปกติ มันเป็นหลังจากที่ข้าสร้างอาวุธเซียนขึ้นมาได้ ข้ารู้สึกของพลังของข้าที่มันแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นทุกวัน แม้ว่าข้าจะไม่ได้บ่มเพาะพลัง มันจะเพิ่มขึ้นโดยไม่หยุด นอกจากนี้ ร่างกายของข้าเติบโตสูงเช่นกัน ดูสิว่าตอนนี้ข้าสูงมากเท่าใด เขาพูด เถี่ยต้าก็ราวกับจะจำได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง อ่า ข้าจำได้ว่า ในขณะที่ข้าหลอมรวมอาวุธเซียนของข้า ร่างกายของข้ามันร้อนมาก แท้ที่จริงแล้ว มันราวกับว่ามันมีลูกไฟ แผดเผาอยู่ภายในร่างกายของข้า มันก็เป็นอะไรที่มีเหตุผล

เจี้ยนเฉินเงียบลง เขาได้แต่ได้แต่หวนคิดไปถึงตอนที่เขาสร้างอาวุธเซียน ในเวลานั้นจิตวิญญาณกระบี่สีม่วง-ฟ้าปรากฏขึ้นภายในตันเถียนของเขา เถี่ยต้านั้นสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังความร้อนอันไม่น่าเชื่อพาดผ่านตัวของเขา นี่ผิดปกติมาก เนื่องจากคนธรรมดาและอาวุธเซียนของพวกเขาเท่านั้นจึงจะรู้สึกถึงความแข็งแกร่ง

คิดว่าปัญหาที่แท้จริงแล้วจะเริ่มต้นที่ตรงนั้น เจี้ยนเฉินกล่าวขึ้น

ปัญหาอยู่ที่ไหน ? เถี่ยต้ามีดวงตาที่สว่างขึ้น มองเจี้ยนเฉินด้วยดวงตาที่เป็นกังวล

เจี้ยนเฉินตอบอย่างลังเลใจว่า มันควรจะเป็นจากช่วงเวลาที่เจ้าสร้างเซียน เรียงลำดับของการกลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นในร่างกายของเจ้าในเวลานั้น อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้า มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าไม่แน่ใจคือโลหิตสีทองของเจ้า

ด้วยความที่เถี่ยต้าไม่อาจได้คำตอบที่ชัดเจน เขาได้แต่เกาหัวตัวเองอย่างเป็นทุกข์ เขาถาม อะไรในโลกที่เกิดขึ้น ? หรือเจ้าคิดว่า ข้านั้นเป็นสัตว์อสูร

เถี่ยต้า ไม่ต้องกังวล โลหิตของเจ้าไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ตามสิ่งที่ข้ารู้ โลหิตของสัตว์อสูรบางอย่างนั้นนับว่าวิเศษมาก นอกจากนี้ บางอย่างมันก็ไม่ใช่สีทอง ด้วยโลหิตเฉกเช่นเดียวกับเจ้านี้ นี่อาจเป็นพรมากกว่าที่จะเป็นโชคร้าย หมิงตงกล่าวออก

แต่ แต่… เถี่ยต้ายังไม่อาจที่จะรับคำตอบได้