เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 541

ตอนที่ 541 – การกลับเข้าไปในเมืองเวค

หลังจากที่เจี้ยนเฉินและกลุ่มของเขาออกจากเมืองลอร์ ครอบครัวเสี่ยวทั้งหมดก็รวมตัวกันภายในห้องโถงของตระกูลในเมืองหวงเกอ หัวหน้าครอบครัวเสี่ยวอยู่ในตำแหน่งบนสุด ในขณะที่ชายหนุ่มหลายคนคุกเข่าลงที่ด้านหน้า ถ้าเจี้ยนเฉินและเถี่ยต้าอยู่ที่นี่ พวกเขาจะยืนยันได้ว่าชายหนุ่มเหล่านี้เป็นคนเดียวกับคนที่พยายามลักพาตัวซิ่วหยูจากหมู่บ้าน

รายงานนายท่าน เราได้ทำการตรวจสอบอย่างรัดกุม และคนเหล่านี้เป็นคนที่สร้างความขุ่นเคืองให้กับนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง ชายคนนั้นป้องมือเข้าหากันก่อนที่จะรายงานออกมา

หัวหน้าครอบครัวเสี่ยว เสี่ยวหยุนจ้องไปที่ชายหนุ่มเบื้องหน้า ดวงตาของเขาเย็นยะเยือก ทำให้คนกลัวที่จะตอบหรือแม้แต่จะเงยหน้า

ให้อภัยเถิด นายท่านของข้า โปรดยกโทษให้เรา เราไม่รู้ว่า พวกเขาเป็นคนจากตระกูลเจียงหยาง เราเพียงรู้ว่าหญิงชาวบ้านผู้นั้นค่อนข้างสะสวย และเราอยากมอบนางให้กับนายน้อยของเรา เราทำทั้งหมดนี้เพื่อนายท่าน

นายท่าน โปรดให้อภัยเรา เราจะไม่กล้าทำสิ่งนั้นอีก…

นายท่านของข้า โปรดให้โอกาสแก่พวกเรา โปรดยกโทษให้เราครั้งนี้…

ชายหนุ่มทั้งหมดรู้ว่าพวกเขาได้เชื้อเชิญภัยพิบัติด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเขาได้แต่คุกเข่าลงและร้องขอการอภัย

เสี่ยวหยุนแค่นเสียงขึ้นจมูกและตอบว่า ลากออกไป และทำลายขาทั้งสองของพวกเขา

“ขอรับ” ชายวัยกลางคนตอบแล้ว เรียกทหารยามหลายคนลากชายหนุ่มพวกนั้นออกไป

มัดมันและเตรียมพร้อมให้เป็นของขวัญ เราจะมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านเพื่อขอโทษ เสี่ยวหยุนบัญชา สำหรับหัวหน้าครอบครัว การมาขออภัยต่อหมู่บ้านบนภูเขา นี่เป็นเพียงแสดงวิธีสำคัญในการจัดการเรื่องนี้

เทือกเขาครอสเป็นเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเทียนหยวน สัตว์อสูรจำนวนมากอยู่ภายในเทือกเขาครอส มันเป็นสวรรค์ของเหล่าสัตว์อสูร มันเต็มไปด้วยสัตว์อสูรระดับ 6 จำนวนมากอาศัยอยู่ที่นั่น นอกจากนี้ ในตำนานมีว่า ในส่วนลึกของภูเขา มันยังมีสัตว์อสูรระดับ 7 อยู่อีกมากมาย เป็นผลให้เทือกเขาครอสนั้นได้ถูกกำหนดเป็นเขตต้องห้ามสำหรับมนุษยชาติ บุคคลใดที่พยายามเข้าไปในเทือกเขาครอส พวกเขาจะไม่อาจมีชีวิตรอดกลับไป

ดังนั้นภายในส่วนลึกของเทือกเขาครอส มันมีที่พื้นที่ต้องห้ามนานนับพันปี ที่แม้แต่เซียนสวรรค์ต่างก็หวั่นกลัวที่จะก้าวไปยังผืนแผ่นดินตรงนั้น

ตอนนี้ ภายในความลึกของเทือกเขาครอส ชายคนหนึ่งที่เมื่อหยัดยืนนั้นมีความสูงถึง 3 เมตร ชายคนนี้มีร่างกายที่แข็งแรงมาก เส้นเลือดปูดขึ้นในกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อทองแดงเหมือนของเขาเป็นสัญญาณของการพัฒนาที่ดีและเขาสวมเสื้อผ้าเพียงตัวเดียว มันเป็นเพียงกางเกงขาสั้นที่ปิดตรงที่หัวเข่าของเขา

มือของเขาทั้งสองข้างตกลง ในขณะที่เขายืนลังเลอยู่ในพื้นที่ ดวงตาของเขาเป็นประกายไปด้วยความไม่แน่นอน ที่ด้านข้างนั้นเป็นขอบเขตระหว่างหุบเหวภูเขาและโลกภายนอก

เทือกเขาครอสได้ถูกค้นหาทั้งหมดแล้ว แต่กลับไม่พบพยัคฆ์ปีกเทวะ มันปรากฏตัวหลังการปรากฏตัวของรัมกุยเนส นางได้นำพยัคฆ์ปีกเทวะออกจากเทือกเขาครอสเป็นเวลานอน ในดินแดนของมนุษย์ ถ้าเราต้องการจะฆ่าพยัคฆ์ปีกเทวะ แล้วเราจะต้องก้าวผ่านไปยังดินแดนนั้น ชายร่างกำยำกล่าวขึ้น พร้อมกับคิ้วที่ผูกเป็นปม

แท้จริงแล้วรัมกุยเนสได้ละเมิดสนธิสัญญาที่เรามีกับมนุษย์ ข้าควรเปิดเผยข้อมูลนี้และให้ยอดฝีมือฝั่งมนุษย์จัดการกับพวกเขา ชายคนนั้นกล่าว ก่อนที่อีกคนสั่นศีรษะของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่ ไม่ควรทำเช่นนั้น นี่เกี่ยวข้องกับตำนานของพยัคฆ์ปีกเทวะโบราณ เรื่องนี้สำคัญเกินไปกว่าที่จะให้มนุษย์ตระหนักถึงปัญหาได้ หากพวกเขาค้นหาและหาวิธีที่จะทำให้พยัคฆ์ปักเทวะเชื่องในขณะที่มันยังเล็กอยู่ มันจะเป็นวิกฤตอย่างมากสำหรับการต่อสู้ระหว่างสัตว์อสูร มันกลายเป็นว่าเราไม่อนุญาตให้มันยังคงอยู่ในดินแดนมนุษย์ เราต้องฆ่ามัน แต่หากข้าก้าวเข้าสู่ดินแดนของมนุษย์… ทันใดนั้น เสียงของชายคนนั้นเริ่มหายไป กับดวงตาของเขาเริ่มเผยเป็นสีลึกของความกลัว

หลังจากครู่หนึ่ง ทำให้ทุกคนที่หันมอง ปรากฏความสั่นไหวในสายตาของเขา ว่าเขาก็มุ่งมั่น เขาคำรามออก ยอดฝีมือของมนุษย์ทั้งหมดซ่อนตัวเอง ตราบใดที่ข้าระมัดระวัง พวกเขาจะไม่เจอ ทันใดนั้น เขาก้าวไปทางด้านหน้า ผ่านขอบเขตของภูเขาที่ตัดกับโลกภายนอก ร่างกายของเขาเริ่มเป็นประกายระยับและสั่นไหว ครู่หนึ่งก่อนแปรเปลี่ยนเป็นภาพติดตา และหายไปจากสายตาในที่สุด

วันที่สองของการเดินทาง ก็ได้มาถึงป้อมปราการของอาณาจักรวายุคราม อาจจะเป็นเป็นกองคาราวานสินค้าที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางฝูงสัตว์อสูรระดับ 3 ที่ย่างก้าวไป นั่งอยู่บนสัตว์อสูรเหล่านั้นเป็นชายหกคนและสตรีนางหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูสามัญ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะปิดบังกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดาของพวกเขา แม้กระทั่งคนทั่วไปก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ ด้วยราวกับกลัวว่าจะไปล่วงเกินพวกเขา

หลังจากสองวันของการเดินทาง เจี้ยนเฉินและกลุ่มของเขาได้มาถึงในอาณาจักรวายุคราม หลังจากเข้าไปในอาณาจักร เจี้ยนเฉินไม่ได้หยุด พวกเขายังคงตรงไปทางเมืองเวค