เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 569

ตอนที่ 569: จุดจบของการแก้แค้น

เซียนปฐพีทั้ง 3 คน ที่เป็นตัวแทนแห่งตระกูลหลักแห่งเมืองเฟิงหยาง เมื่อพวกเขาได้ยินเจี้ยนเฉินกล่าวเช่นนั้น พวกเขานั้นทำได้เพียงมองเขา อวัยวะภายในของเราจะหายไป ไม่มีทางที่พวกเราจะมีชีวิตยืนยาว ไม่ว่าเจ้าจะฆ่าเราหรือทรมานเรา ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความ

เจี้ยนเฉินตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เจ้าไม่สามารถตำหนิข้า สำหรับสภาพปัจจุบันของเจ้า นอกจากนี้หากเจ้าอยากจะโทษใคร เจ้าก็ต้องโทษเจ้าเองที่โลภ ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าหาเรื่องข้าเอง

หืม ความเสียใจของข้านั้นมีเพียงว่าความแข็งแกร่งของข้านั้นไม่เพียงพอ มิฉะนั้นแล้ว คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นคงไม่ใช่ข้าคนนี้ หนึ่งในนั้นกล่าวออกอย่างไม่เกรงกลัวต่อเจี้ยนเฉินอีกต่อไป พวกเขานั้นก็ไม่อาจต่างกับคนตายที่เดินได้

เจี้ยนเฉินมองผ่านศีรษะของเขาไป “ใช่ แล้วมันมีอันใดผิดแผกไปจากที่เจ้าพูด หากว่าข้าอ่อนแอกว่าพวกเจ้า 3 คน ข้าคงเป็นผู้ที่คุกเข่าแทน บนโลกใบนี้ ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด” เจี้ยนเฉินจ้องมองด้วยดวงตาที่เฉยเมย ด้วยใบหน้าที่แข็งกระด้างราวกับหิน ในขณะที่ยืนอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยเลือดและศพ

เถี่ยต้านั้นเป็นคนที่ไม่คุ้นชินกับคราบเลือด ยามก่อนมันมีเพียงแค่เลือดของสัตว์อสูร เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท้องถนนนั้นเต็มไปด้วยศพของผู้คน อย่างไรก็ตาม เช่นนี้ มันเป็นสถานการณ์ที่ทำให้จิตใจของเขายากที่จะสงบลง

เจี้ยนเฉินถอนหายใจกับท่าทางของเถี่ยต้า มันจำเป็นต้องใช้ระยะเวลาในการปรับตัวให้เข้ากับทวีปเทียนหยวน

ในที่สุดแล้ว เจี้ยนเฉินก็หันกลับมามองที่หัวหน้าตระกูลทั้งสาม “นับแต่วันนี้ เมืองเฟิงหยางจะไม่มีตระกูลของพวกเจ้าทั้งสามตระกูลอีกต่อไป เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของพวกเจ้า ข้าจะส่งเสริมพวกเจ้าเอง” มีตระกูลมากมายภายในเมืองเฟิงหยาง พลังของตระกูลพวกเขาจะผ่องถ่ายอย่างรวดเร็วต่อการตายของเซียนปฐพีทั้งสาม

ค่อย ๆ ยกมือขวา เจี้ยนเฉินส่งปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้าออกจากนิ้วมือของเขา ปราณกระบี่ได้ฝังลงในหัวของแต่ละคนอย่างรวดเร็วและดับวิญญาณของพวกเขา แม้กระทั่งเซียนสวรรค์ก็ไม่อาจที่จะรอดชีวิตได้

ร่างกายของหัวหน้าตระกูลทั้งสามคนล้มลงกับพื้นดิน ในไม่กี่วินาที เซียนปฐพีทั้งสี่ของเมืองเฟิงหยาง สุดท้ายกลายเป็นหนึ่งเดียว มีเพียงเฉพาะเจ้าเมืองเท่านั้นที่ได้รับการละเว้นชีวิต

จากตำแหน่งของเขาที่ห่างไกลจากสถานการณ์นั้น เจ้าเมืองเฟิงหยางได้แต่มองดูอย่างเสียใจ เขาดูเซียนปฐพีทั้งสาม ขณะที่พวกเขาเสียชีวิต มันทำให้อำนาจของเมืองเฟิงหยางลดลงเป็นอย่างมาก เขานั้นไม่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

นอกจากนี้ เขาไม่ได้กล่าวสิ่งใดแม้แต่คำเดียว แม้ว่าสามกำลังสำคัญนั้นถูกสังหาร เขาไม่กล้าพูดสิ่งใดกับมัน เจี้ยนเฉินและกลุ่มบุคคลของเขานั้นเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งมหาศาล เป็นอำนาจที่ไม่อาจต้านทานได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงนิ่งงัน ไม่มีแม้กระทั่งความคิดที่จะเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

ความจริงที่ว่า เจี้ยนเฉินได้สังหารเซียนปฐพีเพียงแค่ยกนิ้วของเขา มันสร้างความตกตะลึงอย่างมากกับผู้ที่พบเห็นมัน ดังนั้นมันจึงเกินกว่าที่จะเล่าและเหลือเชื่อนัก พวกเขาไม่อาจช่วยอะไรได้ ได้แต่มองดูเจี้ยนเฉินด้วยประกายในดวงตาที่แตกต่างจากเดิม พวกเขาทั้งหมดคิดว่าเจี้ยนเฉินนั้นจะเป็นเช่นเดียวกับเมื่อสองปีที่แล้วและไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญใด ๆ ในยามนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ แม้จะถือว่าเป็นพรสวรรค์อันโดดเด่น ทว่าเซียนปฐพีนั้นมันเป็นสิ่งที่ห่างไกลเกินไปสำหรับเจี้ยนเฉิน

ทันใดนั้น ทุกคนในกลุ่มเป้าหมายตระหนักว่าทำไมเจี้ยนเฉินถึงได้สงบเช่นนั้นต่อหน้าตระกูลฮาริโต้และหัวหน้าตระกูลทั้งสาม มันไม่ได้เป็นเพราะเขาต้องการพึ่งหมิงตงหรือตู่กูเฟิง ทว่าแท้ที่จริงแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาน่าหวั่นเกรงยิ่งนักและไม่มีความจำเป็นจะต้องเคลื่อนไหว

ผู้เข้าชมที่มาจากเมืองชั้นหนึ่งจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ดุดัน แต่คนอื่น ๆ รู้สึกถึงเหงื่อซึมบนหน้าผากของพวกเขา จิตใจของพวกเขาขัดแย้งกันอย่างดุเดือด เมื่อพวกเขาเรียนรู้ว่า ยามเมื่อเขาปรารถนาทักษะการต่อสู้ พวกเขาต่างเต็มไปด้วยความโลภและไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่ตัดสินใจจะเอามือของพวกเขาใส่ลงในหม้อกับข้อแก้ตัวที่ว่าตระกูลฮาริโต้และตระกูลทั้งสามให้การสนับสนุน มันทำให้พวกเขารู้สึกดีในคราแรก

ขณะที่พวกเขาตระหนักถึงความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉิน ทุกคนอาจเพียงรู้สึกเศร้าโศกและเสียใจอย่างมาก บางคนรู้สึกยินดีว่าพวกเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาในตอนแรก ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะเป็นอีกคนหนึ่งที่นอนตายอยู่บนพื้นดิน

มองไปรอบ ๆ ดวงตาของเจี้ยนเฉินกวาดมองไปที่วิหารดาบเมฆาเลื่อนลอย สักครู่ก่อนที่จะหันไป คนกลุ่มนั้นทำได้เพียงหลบตา พวกเขารู้สึกถึงความกลัวที่แท้จริงในช่วงเวลา ด้วยกังวลที่เจี้ยนเฉินจะเริ่มสร้างปัญหาให้กับพวกเขาต่อไป ถ้าเขาสามารถฆ่าเซียนปฐพีแบบไร้ซึ่งปัญหาเช่นนั้นแล้ว วิหารดาบเมฆาเลื่อนลอยก็คงไม่มีโอกาสที่จะป้องกันตัวเอง

เจี้ยนเฉินเผยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองไปรอบ ๆ “ในอดีตที่ผ่านมา พวกเขาอยากจะปล้นของของข้า หากทุกคนยังคงปรารถนาบางสิ่งจากข้า ก็ให้ก้าวออกมาข้างหน้า”