เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 629

ตอนที่ : 629 การพิชิต (2)

สีหน้าของบรรพชนดูย่ำแย่ในขณะที่เขาฟังเจี้ยนเฉิน เขารู้ดีว่าเจี้ยนเฉินไม่ได้ล้อเล่นและด้วยพรสวรรค์ที่เจี้ยนเฉินมี เขาจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จากที่นี่ หากบรรพชนรออีกต่อไปก็จะขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ก่อนที่เจี้ยนเฉินจะกลายเป็นภัยคุกคามที่เขาไม่สามารถจัดการได้

อย่างไรก็ตามบรรพชนไม่มีวิธีการใดที่จะจัดการกับเจี้ยนเฉินได้เลยในขณะนี้

ในขณะที่บรรพชนลอยขึ้นไปกลางอากาศ เขากระพริบตาไม่หยุดราวกับว่าเขากำลังถกเถียงกับตัวเอง เวลาผ่านไปพักใหญ่ก่อนที่บรรพชนจะตัดสินใจได้ เขากัดฟันของเขาขณะพูดว่า เจี้ยนเฉิน มันจะดีกว่าที่จะปล่อยให้สุนัขนอนหลับต่อไปแทนที่จะปลุกให้ตื่น เจ้าเป็นคนที่เริ่มต้นเรื่องนี้ เราต้องการเพียงแค่เอาสิ่งที่เจ้าขโมยมาจากเรา และในขณะที่ตระกูลเจียเต๋อของข้านั้นได้รับความเสียหายมากแล้ว เจ้าได้ทำลายตระกูลเจียเต๋อของเราหมดแล้ว บ้านที่เราได้ซ่อนอยู่ในพัน ๆ ปี ได้ถูกทำลายไปไม่มีอะไรเหลือ เราไม่สามารถอยู่ที่นี่อีกต่อไป ดังนั้นเราควรหมดหนี้แค้นกันเสีย นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทั้งสองฝ่ายของเราจะยุติสงครามครั้งนี้

คำพูดของเจ้าก็มีส่วนถูก ! เจี้ยนเฉินกล่าวออก ถ้าเจ้าพูดแบบนี้กับข้าก่อนหน้านี้ ข้าก็จะพิจารณาคำพูดเหล่านั้นอย่างจริงจัง แต่ตระกูลเจียเต๋อของเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับข้าอีกต่อไป อย่าแม้แต่จะหลอกตัวเองว่าข้าจะไม่ไล่ล่าเจ้า !

ใบหน้าของบรรพชนมืดลง ขณะที่พูดด้วยเสียงต่ำ เจี้ยนเฉิน ข้าไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้ แต่เจ้าไม่สามารถทำอะไรข้าได้เช่นกัน ถ้าเจ้าจะไม่พิจารณาความเป็นอยู่ของเจ้าเอง ทำไมเจ้าไม่พิจารณาความเป็นอยู่ของผู้ที่อยู่เคียงข้างเจ้า ? ตระกูลเจียเต๋ออาจเป็นตระกูลสันโดษที่ไม่ค่อยพบกับโลกภายนอก แต่เรายังคงมีวิธีการมากมายในการค้นหาว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน และใครอยู่ใกล้ชิดเจ้ามากที่สุด

เจ้ากล้า ! เจี้ยนเฉินถ่มน้ำลายออกมา ด้วยแสงจ้าที่น่าสะพรึงกลัว ดวงตาของเขาราวกับกระบี่ 2 เล่มขณะที่เขาจ้องมองบรรพชนด้วยความโกรธ หากเจ้ากล้า ข้าจะสังหารคนของเจ้าทั้งหมดเสีย เจตนาฆ่าเจตนาท่วมท้นอยู่ในอากาศจากร่างกายของเจี้ยนเฉิน ขณะที่เขาส่งตัวตนไปหาที่ซึ่งสมาชิกของตระกูลเจียเต๋อกำลังหลบซ่อนอยู่ ตั้งแต่ตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับเซียนผู้คุมกฎ เช่นนั้นแล้ว เซียนสวรรค์ก็เป็นเหมือนมดสำหรับเขา

ปฏิกิริยาของเจี้ยนเฉินสร้างความตกตะลึงให้กับเขา เขาจึงโกรธตัวเองเพราะความโง่เขลาของเขา ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความเสียใจ ถ้าเพียงแต่เขารู้ว่าคำพูดดังกล่าวจะทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้นกับเจี้ยนเฉิน เขาจะไม่เริ่มต้นกล่าวออกไปเช่นนั้น ถ้าเจี้ยนเฉินกำลังเข้าสู่ระดับของเขาแล้ว บรรพชนก็จะไม่มีทางหยุดเขาได้ ด้วยพลังบรรพกาลของเจี้ยนเฉินนั้นเป็นเรื่องที่กดขี่ข่มเหงมากเกินไป และถึงแม้กระทั่งตัวเขาเองก็จะกลัวที่จะพบปะกับตัวเอง

ยั้งมือด้วย ! เราคงยังมีหนทางที่จะเจรจา ! บรรพชนร้องออกมา ใช้พลังมิติของเขา บรรพชนได้เคลื่อนย้ายไปเพื่อหยุดยั้งเจี้ยนเฉินที่ทะยานไปข้างหน้า

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เขาเหวี่ยงพลังบรรพกาลลงในมือขวาของบรรพชนซึ่งกำลังขวางทางอยู่ข้างหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม บรรพชนหลบมือของเจี้ยนเฉินได้ง่าย เขาหายตัววูบออกห่างจากเจี้ยนเฉิน 100 เมตร ก่อนที่จะยิงปราณดาบพุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน เพื่อยับยั้งการเคลื่อนไหวของเขา

เจี้ยนเฉินไม่สนใจความจริงที่ว่าเขาสามารถเลี่ยงได้ เขากระแทกกับลำแสงนั้นด้วยกำปั้นของเขา

ตูม ! เมื่อกำปั้นพบกับปราณดาบอาจมีเสียงระเบิดดังขึ้น เมื่อลมนั้นกวาดพื้นที่ที่บิดเบือนของโลก

เจี้ยนเฉินเดินหน้าต่อด้วยอาการบาดเจ็บเล็กน้อยที่มือขวา มีเลือดไหลออกมาได้ แต่หายภายในไม่กี่วินาทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น