เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 63

ตอนที่ 63: ตัดแขน.

“เจียงหยางเซียงเทียน เจ้า..เจ้ากำลังคิดจะทำอะไร? ปล่อยพวกเราไปเดี๋ยวนี้ ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ซะ ไม่งั้นเจ้ารอให้สำนักหัวหยุนมาแก้แค้นได้เลย ” เฉิงหมิงเซียงพูดอย่างโหดเหี้ยม แม้แต่คนโง่ก็มองออกว่าเจี้ยนเฉินไม่ได้คิดที่จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ ตอนนี้เฉิงหมิงเซียงไม่ต้องการอะไรอย่างอื่นนอกจากเสียจากการได้ออกไปจากที่นี่และวางแผนกลับมาแก้แค้นทีหลัง

เจี้ยนเฉินยิ้มเยาะ ปล่อยเจ้าไปรึ ? มันจะไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉิงหมิงเซียงและอีกสองคนก็หน้าเสีย กาดิหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “เจียงหยางเซียงเทียน เราอาจทำร้ายพี่ชายของเจ้า แต่ตอนนี้เจ้าก็ได้ทำให้พวกเรารับบาดเจ็บ เราควรลืมเรื่องที่ผ่านมา”

เจี้ยนเฉินเดินไปหาทั้งสามอย่างช้า ๆ กระบี่วายุโปรยของเขาปล่อยพลังปราณออกมาอย่างต่อเนื่อง สามคนมองไปที่กระบี่ ราวกับว่ามันห่อหุ้มตัวเองอย่างช้า ๆ ด้วยแสงสีเงินสว่าง

“ลืมเรื่องที่ผ่านมาหรือ ? มันควรง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ? วันนี้ข้าจะแค่ตัดแขนของพวกเจ้าทิ้ง หากมีวันหน้า พวกเจ้าคงไม่มีชีวิตรอดกลับไป”

เจี้ยนเฉินเดินทางมาถึงด้านหน้าของกาดิหยุนแล้ว กระบี่วายุโปรยก็พุ่งลงมาในแนวโค้งราวกับสายฟ้าสีเงินพุ่งเข้าหาไหล่ของกาดิหยุน

“อ๊า …”

กาดิหยุนส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาหน้าซีดเผือด เลือดพุ่งออกมาจากจากไหล่ของแขนขวา มันตกลงมาบนพื้นดินอย่างไร้ค่า

เจี้ยนเฉินตัดแขนขวาของกาดิหยุน

ใบหน้าของเฉิงหมิงเซียงและลั่วเจี้ยนเปลี่ยนไปทันที พวกเขาเฝ้าดูในสภาพที่ตัวสั่น พวกเขามองแขนที่ถูกตัดออกอย่างโหดเหี้ยม แล้วจากนั้นเสียงกรีดร้องของกาดิหยุนทำให้พวกเขาหน้าซีด

ศิษย์คนอื่น ๆ อีกสิบคนมองเจี้ยนเฉินด้วยความกลัว การกระทำแบบนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คาดหวังว่าจะได้เห็น ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนไร้ความปราณีและสามารถตัดแขนใครบางคนอย่างโหดเหี้ยมโดยไม่ลังเล ? การกระทำที่โหดร้ายนี้ทำให้พวกเขาวิตกกังวลและหวาดกลัวอย่างมาก แต่มีประกายแห่งความหวังเล็ก ๆ พวกเขาโชคดีที่ไม่ได้ทำร้ายเจียงหยางหู่ หากไม่ใช่เพราะความจริงนี้ ไม่สงสัยเลยว่าพวกเขาต้องมีชะตากรรมเจ่นเดียวกับลั่วเจี้ยน, เฉิงหมิงเซียงและกาดิหยุนในการสูญเสียแขน

เจี้ยนเฉินทำราวกับว่าเหตุการณ์ตรงหน้ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ใบหน้าของเขาไม่เปิดเผยอารมณ์ใด ๆ ในระหว่างการกระทำที่รุนแรง ไม่ว่าจะเป็นเลือดที่สาดกระเซ็นบนพื้นดินหรือเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของกาดิหยุนก็ไม่มีผลกับเขา เขามองลั่วเจี้ยนและเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยกระบี่ที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด

ขณะที่เจี้ยนเฉินเดินเข้าไป ใบหน้าของลั่วเจี้ยนก็เต็มไปด้วยความกลัว เขาไม่สนใจความเจ็บปวดจากบาดแผล เขาเริ่มคลานถอยหนีเจี้ยนเฉินอย่างช้า ๆ เหมือนหอยทากที่คืบคลานขณะที่ร้องตะโกนว่า เจียงหยางเซียงเทียน … เจ้ากำลังทำจะอะไร ? อย่า..อย่าเข้ามาใกล้ ! “

เจี้ยนเฉินยังคงเดินช้า ๆ ไปหาลั่วเจี้ยน ด้วยสายตาที่จ้องมองอย่างเย็นชาไร้ความเมตตา เขาค่อย ๆ ยกกระบี่วายุโปรยขึ้นมา

เมื่อลั่วเจี้ยนเห็นเจี้ยนเฉินยกกระบี่สีเงิน เขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น เขาทิ้งท่าทางหยิ่งยโสและเริ่มวิงวอนต่อเขาว่า “เจียงหยางเซียงเทียน ได้โปรด..ข้าขอร้องเจ้า..ได้โปรดอย่าตัดแขนของข้า ถ้าเจ้าปล่อยข้าไป ข้า ลั่วเจี้ยน ขอสาบานว่าข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน”

เจี้ยนเฉินไม่แสดงท่าทีว่าจะหยุด เขาแกว่งกระบี่กลายเป็นแสงสีเงินโค้งอีกครั้งหนึ่ง เขาตัดแขนของลั่วเจี้ยนอย่างรวดเร็วภายใต้สายตาที่ไม่เชื่อของเจ้าของ

“อ๊า ! “

ลั่วเจี้ยนส่งเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัว แขนขวาของเขาถูกแยกออกจากไหล่ ทำให้เลือดพุ่งกระจายไปทั่วพื้น

” เจียงหยางเซียงเทียน ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป..” ลั่วเจี้ยนมีสีหน้าฉุนเฉียวในขณะที่เขาส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำเมื่อเขาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความเกลียดชังที่รุนแรง

เจี้ยนเฉินไม่สนใจเสียงร้องของลั่วเจี้ยนและเดินไปหาเฉิงหมิงเซียงแทน

ใบหน้าของเฉิงหมิงเซียงยังคงเป็นสีขาวซีด มีเพียงความเสียใจเพียงอย่างเดียวในใจเมื่อเขาตระหนักว่าตัวเองอ่อนแอกว่าเจี้ยนเฉิน หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขามีพรรคพวกสิบคนในระดับเซียน เขาคงไม่ถูกบีบบังคับให้อยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากเช่นนี้

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับลั่วเจี้ยน เฉิงหมิงเซียงไม่สามารถระงับความรู้สึกหวาดกลัวในหัวใจขณะที่เขาพยายามสงบจิตใจลง ” เจียงหยางเซียงเทียน ถ้าเจ้าไม่ต้องการนำหายนะมาสู่..”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงหมิงเซียงทำให้เกิดปฏิกิริยาตอบโต้จากเจี้ยนเฉินทันที แสงจ้าปรากฏขึ้นบนดวงตาของเขาขณะที่เขาพุ่งไปข้างหน้าเข้าหาเฉิงหมิงเซียง ก่อนที่เขาจะสามารถพูดจบประโยค เจี้ยนเฉินได้ตัดแขนขวาของเขาไปแล้ว