เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 671

ตอนที่ 671: ความลับของขนสัตว์อสูรสีขาว

มือของไป๋ไฮจับขนสัตว์อสูรสีขาวทั้งสามไว้แน่น ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เขาครุ่นคิดลึก ๆ กับตนเอง

ขนสัตว์อสูรมาจากต้นกำเนิดที่ผิดปกติ ข้าเคยพบชิ้นส่วนหนึ่งของมันอยู่ในสถานที่ลึกลับหลายปีมาแล้ว มันเป็นด้วยความช่วยเหลือของขนสัตว์นี้ ข้าจึงสามารถที่จะก้าวผ่านจากเซียนสวรรค์ขึ้นเป็นเซียนผู้คุมกฎ

เจ้าขนสัตว์นี้มีความสามารถเช่นนั้นหรือ ? มันสามารถช่วยในการตัดผ่านเข้าไปในขอบเขตของเซียนผู้คุมกฏได้ ? เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวาย ขณะที่เขาขอให้ไป๋ไฮยืนยันคำพูดดังกล่าว

มันนับว่าน่าสงสัยนัก แต่พวกมันกลับมีประโยชน์อย่างแท้จริง

ท่านบรรพชน แล้วจะสามารถใช้ขนสัตว์ชิ้นนี้เพื่อสร้างความก้าวหน้าได้อย่างไร ? เจี้ยนเฉินรู้สึกตื่นเต้นเมื่อถามคำถามนี้ เขารู้ดีว่าจำเป็นต้องรู้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถทำให้การค้นพบนี้ส่งผลให้ประสบความสำเร็จในการทำความเข้าใจความลึกลับของโลก เพื่อการตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฎ

แต่ท่านบรรพชนกลับส่ายศีรษะด้วยความเสียใจ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่ข้ามีขนสัตว์ จนถึงจุดหนึ่ง มันเริ่มที่จะปล่อยกลิ่นอายของพระเจ้า ก่อนที่ความลึกลับของโลกจะเริ่มมีวิวัฒนาการไปรอบ ๆ ตัวข้า ข้าได้รับโอกาสนั้นในการซึมซับความรู้และทำความเข้าใจกับตัวเอง ในที่สุดข้าก็กลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ

เจี้ยนเฉินรู้สึกตกใจกับข้อมูลนี้และจ้องมองที่ไป๋ไฮอย่างไม่เต็มใจ ในความคิดของเขา เขารู้ว่าขนสัตว์ที่ดูเหมือนธรรมดานี้กลับสามารถปลดปล่อยพลังงานที่สามารถช่วยเหลือบุคคล เพื่อสร้างความก้าวหน้าให้กลายเป็นเซียนผู้คุมกฎได้

แม้ในขณะที่ข้าสามารถเป็นเซียนผู้คุมกฎได้เพราะขนสัตว์อสูร แต่ข้าก็ไม่สามารถ ค้นพบว่าเงื่อนไขใดที่ทำให้เป็นไปได้ แม้หลังจากการทดลอง เพื่อค้นหาความลับของมันอย่างนับไม่ถ้วน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงใช้เวลา 200 ปีในการค้นคว้าและลองใช้วิธีการมากมายเพื่อค้นหาความลับนี้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีเส้นทางเดินต่อไป ข้าจึงตัดสินใจที่จะส่งผ่านมันลงไปในครอบครัว ด้วยความหวังว่าลูกหลานที่โชคดีคนหนึ่งจะเปิดเผยความลับของขนสัตว์อสูรนี้

อนิจจา ตัวข้านั้นไม่รู้ว่า ขนสัตว์อสูรตัวนี้จะเป็นสิ่งอัปมงคล ครอบครัวของข้าแข็งแกร่งขึ้นอย่างมากก็เพราะมัน แต่ในเวลาเดียวกัน สิ่งเดียวกันนี้ก็นำความหายนะมาสู่ครอบครัวของข้า ไป๋ไฮคร่ำครวญออกมาด้วยความโศกเศร้า ความลึกลับของขนสัตว์ร้าย มันเป็นสิ่งอัปมงคลมากกว่าโชคลาภ

เจี๋ยนเฉินถอนหายใจด้วยหลังจากเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของไป๋ไฮ โชคชะตาที่เกิดขึ้นกับตระกูลไป๋เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากเกินไป

ท่านบรรพชน ถ้ามีคนมาขโมยขนสัตว์ พวกเขาก็ต้องรู้เรื่องลึกลับที่อยู่เบื้องหลัง นอกเหนือจากท่าน มีใครบ้างที่ทราบเรื่องนี้ ? พวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่ ? เจี้ยนเฉินถาม

ไป๋ไฮมองขึ้นไปบนฟากฟ้า ไป๋ไฮคิดสักครู่ก่อนที่จะเกาหัวของเขา ไม่มีใคร เท่าที่ข้าจะนึกได้ ข้าไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับขนสัตว์อสูรมาก่อน นอกจากเชื้อสายของตระกูลไป๋ แม้หลังจาก 30 ปีนับตั้งแต่การสังหารหมู่ครั้งนี้ ข้าไม่พบข้อมูลใดที่จะช่วยให้ข้าได้เรียนรู้เกี่ยวกับคนที่เกี่ยวข้องกับมัน

แต่แล้วใบหน้าของเขามืดครึ้มลง หลังจากนั้น แต่ศัตรูเป็นคนที่เข้มแข็งมาก เมื่อ 30 ปีที่แล้ว ข้าเป็นเซียนผู้คุมกฎชั้นสวรรค์ที่ 4 และคนที่กำลังไล่ล่าข้า อย่างน้อยเขาเป็นเซียนผู้คุมกฎชั้นสวรรค์ที่ 6 ตัวข้านั้นเกือบจะตายแล้ว ก่อนที่ข้าจะเข้าใจทักษะศักดิ์สิทธิ์และใช้มัน ข้าจึงหลบหนีไปได้โดยบังเอิญ

แม้ว่าข้าสามารถหลบหนีไปได้ แต่ข้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังงานของข้าเหือดหายไปอย่างมาก และตอนนั้นเซียนผู้คุมกฎของนิกายพยัคฆ์มังกรได้มาพบข้า เขารักษาข้าและช่วยให้ข้าฟื้นพลังของข้า ดังนั้นข้าจึงเป็นหนี้บุญคุณเขา ไป๋ไฮส่ายหน้า ในขณะที่เขาระลึกถึงอดีต แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเพราะเช่นนี้ ข้าเกือบจะฆ่าลูกหลานของตัวเอง เป็นที่น่ายินดีที่สถานการณ์ไม่ถึงจุดดังกล่าวอย่างนั้น ไม่เช่นนั้น ข้าคงรู้สึกเสียใจตลอดไปหลังจากนั้น