เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 727

ตอนที่ 727: หลินไป่

ท่าทีของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปด้วย เขาจ้องตาถลึงและพูดอย่างเย็นชาทันที “หืม แม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับต่ำยังกล้าที่จะทำตัวหยิ่งยโสเยี่ยงนี้ เจ้าไม่รู้อะไรเสียแล้ว ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าเจ้าจะใช้ความสามารถอะไรในการที่จะทำให้ข้าไม่สามารถเอาลูกสัตว์นั้นไปได้” ชายหนุ่มพุ่งออกจากสัตว์อสูรที่เขาขี่และบินตรงมาทางเจี้ยนเฉิน ด้วยความเร็วเหมือนสายฟ้า มือของเขาพุ่งออกมาตรงไปที่เสือขาวซึ่งอยู่บนหัวของเจี้ยนเฉิน

สายตาของเจี้ยนเฉินเย็นชา การกระทำของชายหนุ่มนี้ทำให้เจี้ยนเฉินโกรธ อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินไม่ได้ตอบโต้เขา เขาในตอนนี้เป็นเพียงเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสง เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่สามารถใช้พลังของเขาในที่สาธารณะได้ ไม่อย่างนั้น ความลับของเขานั้นจะถูกเปิดเผย

เสือขาวจ้องอย่างเย็นชาไปที่ชายหนุ่มที่กำลังจะคว้ามันเอาไว้ด้วยสายตาที่สดใส สายตาที่ล้อเลียนและเหยียดหยามปรากฏขึ้นในแววตาที่ดูฉลาดเฉลียวคู่นั้น เมื่อชายหนุ่มเข้ามาใกล้เกือบจะถึงนั้น มันก็อ้าปากเล็ก ๆ ของมันขึ้นมาและกัดไปที่นิ้วข้างหนึ่งของชายหนุ่มนั้น

ชายหนุ่มไม่คิดมาก่อนเลยว่าลูกสัตว์ที่ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายอะไรนั้นจะมีความรวดเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัว ทันทีที่นิ้วของเขาถูกกัดโดยลูกเสือนั้น เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง มันทำให้ท่าทางของชายหนุ่มเปลี่ยนไป ก่อนที่เขาจะร้องออกมาเจ็บปวดอย่างควบคุมไม่ได้

“อ๊ากก ! ” ชายหนุ่มร้องอย่างน่าสังเวชด้วยความเจ็บปวด เขาถอยออกไปด้วยความเร็วที่มากกว่าตอนที่เขาพุ่งเข้ามาและอยู่ห่างออกไปมากกว่าสิบเมตรในแค่พริบตาเดียว เขาจ้องไปที่ลูกเสือที่ดูเหมือนไร้พิษสงบนหัวของเจี้ยนเฉิน และยืนสั่นด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มมีเลือดออกที่มือข้างขวาของเขา นิ้วของเขาหักจากการที่ถูกกัด ทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความทรมาน

ภาพที่เหลือเชื่อได้สร้างความสนใจให้กับคนที่ยืนดูอยู่ พวกเขาค่อนข้างประหลาดใจและจ้องไปที่ลูกเสือ ไม่มีใครคิดว่าเสือที่ดูไร้พิษสงนั้นจะสามารถกัดจนทำให้นิ้วของคนหักได้ไวขนาดนี้ โดยเฉพาะนิ้วของเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ ซึ่งมันยิ่งทำให้น่าเหลือเชื่อขึ้นไปอีก

“นั่น นั่นมันสัตว์อสูรอะไรกันแน่ ? ” ชายหนุ่มข่มความเจ็บปวดที่มือของเขาเอาไว้แล้วร้องออกมาในขณะที่เขาจ้องไปที่เสือนั้นด้วยความตกตะลึง ความเยือกเย็นที่เขาเคยมีนั้นไม่มีอีกแล้วเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าลูกเสือนั้นทำนิ้วของเขาหักได้อย่างไรจากการกัดเพียงแค่ครั้งเดียว ทั้งหมดที่เขารู้สึกคือความเจ็บปวดทันทีที่เขาแตะลูกเสือ

“ใครจะคิดหล่ะว่าลูกเสือที่น่ารักนั้นจะมีพลังโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้ เหนือความคาดหมายจริง ๆ ” หญิงสาวที่มีคราสัญลักษณ์เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงสีเขียวที่อยู่บนสัตว์อสูร จ้องไปที่เสือขาวด้วยความสนใจที่มากกว่าเดิม ความอยากได้เสือขาวของนางนั้นเพิ่มมากขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มที่นิ้วหักจ้องไปที่เสือชาวด้วยดวงตาแวววับก่อนที่จะมองไปที่เจี้ยนเฉินและพูดด้วยเสียงทุ้ม ” ลูกเสือของเจ้าทำนิ้วของข้าหัก เจ้าต้องชดใช้ให้ข้า เล่ยหมินเกา ทิ้งลูกเสือของเจ้าไว้ที่นี่ซะ ข้าจะนำมันไปที่ตระกูลเล่ย ถ้าเจ้าทำอย่างนั้น ข้าจะยกโทษให้เจ้าที่เจ้าไม่เคารพตระกูลเล่ยของข้า”

เจี้ยนเฉินอุ้มเสือตัวน้อยขึ้นมาอย่างอ่อนโยนและลูบไปที่หัวของมันเบา ๆ ในขณะที่เขาถือมันอยู่ เขาจ้องมองอย่างเกรี้ยวกราดไปที่ชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะหันหนีและเดินจากไปโดยมพูดอะไร ด้วยตัวตนของเจี้ยนเฉินในตอนนี้ เขาไม่สามารถที่จะเสียมันไปในการโต้แย้งกับชายหนุ่มผู้นี้ ถ้าไม่ต้องทำแบบนี้ล่ะก็ เขาก็คงสามารถใช้ความแข็งแกร่งของเขาในฐานะนักสู้ในการสอนบนเรียนให้กับชายที่เย่อหยิ่งผู้นี้ไปนานแล้ว

การที่ได้เห็นว่าเขาถูกเมินโดยเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับต่ำ ทำให้เล่ยหมินเกาโกรธจัด เขาชี้นิ้วไปที่เจี้ยนเฉิน “หยุดมันไว้ ! ถ้าข้า เล่ยหมินเกา ไม่ได้รับความยุติธรรมในวันนี้ พวกเจ้าจะไปไหนไม่ได้ นิ้วของข้าจะหักฟรี ๆ ไม่ได้ ! “

ชายตัวใหญ่มากกว่าโหล่ที่ขี่สัตว์อสูรอยู่ข้างหลังเล่ยหมินเกาและหญิงสาวนั้นควบสัตว์อสูรมาและล้อมเจี้ยนเฉินเอาไว้ แม้ว่าเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงจะมีสถานะที่น่าความเคารพในจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ แต่ตระกูลเล่ยก็มีความแข็งแกร่งเช่นกันในเมืองแห่งเทพเจ้า เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับต่ำที่ยังไม่ถูกทดสอบก็ดูไม่มีค่าอะไรต่อตระกูลเล่ย

“จัดการมัน เราจะตัดสินมันที่ตระกูลเล่ยทีหลัง” เล่ยหมินเกาสั่ง

“ขอรับ ! ” ชายสิบกว่าคนตอบรับพร้อมกันก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เจี้ยนเฉิน อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เอง เสียงที่ทรงพลังก็กึกก้องสะท้อนไปทั่ว

“เจ้ากล้าทำแบบนี้ได้ยังไง! ตระกูลเล่ยกล้าที่จะไม่เคารพเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสง บางทีตระกูลเล่ยของเจ้าต้องการที่จะท้าทายเกียรติของสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงอย่างนั้นหรือ ! ? “

เสียงนั้นหยุดชายหลายคนจากการกระทำที่บุ่มบ่าม แต่ละคนจ้องไปที่ต้นกำเนิดของเสียงนั้น