เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 781

ตอนที่ 781: ตระกูลทั้งแปดที่อันตราย

“อะไรนะ!? เจ้าพูดว่าไงนะ? หยางยู่เทียนคือเจี้ยนเฉิน ? ” คนที่อยู่ด้านหลังชายชราซิตูพูดออกมาอย่างประหลาดใจ เขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“ถูกต้อง นั่นแหละเขา เขาคือเจี้ยนเฉิน ไม่มีทางผิดหรอกเพราะว่าข้าใช้เลือดของพ่อแม่ของเจี้ยนเฉินในการนำทางสำหรับวิชาคำทำนายสุดยอด ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงสายเลือดที่รุนแรงบนตัวหยางยู่เทียน เขาต้องเป็นเจี้ยนเฉินแน่” ชายชราซิตูทั้งยินดีและประหลาดใจ เขายินดีเพราะว่าเขาตามหาเจี้ยนเฉินมานานมากและก็พบเขาในที่สุดและพวกเขาจะสามารถสำเร็จภารกิจจากราชาเสือเพื่อที่จะได้รับแกนอสูรระดับ 7 ที่เหลืออีก 2 อัน ในขณะที่เขาประหลาดใจเพราะเรื่องที่ว่าเจี้ยนเฉินนั้นเป็นนักสู้ที่เข้าร่วมในการชุมนุมทหารรับจ้าง กลับกลายมาเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 6 ที่มหัศจรรย์ แม้แต่ชายชราซิตูยังท่วมท้นไปด้วยความเหลือเชื่อ

ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เขารู้สึกได้อย่างรุนแรงถึงสายเลือดบนตัวเจี้ยนเฉินแล้วละก็ เขาคงจะไม่สามารถที่จะเชื่อมโยงหยางยู่เทียนเข้ากับเจี้ยนเฉินได้เลยแม้แต่น้อย

นี่เป็นเพราะข้อเท็จจริงที่ว่าเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงนั้นไม่สามารถเป็นนักสู้ได้และนักสู้ก็ไม่สามารถเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงได้เช่นกันบนทวีปเทียนหยวน มันเป็นข้อเท็จจริงที่ปฏิเสธไม่ได้

“แปลกจริง เห็นได้ชัดว่าเจี้ยนเฉินเป็นนักสู้ แล้วตอนนี้เขาไปเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงได้อย่างไร ? ” ชายชราอีกคนพูด เขายังยากที่จะทำให้เชื่อได้

ชายชราทั้งห้าสื่อสารกันโดยใช้วิชาสื่อสาร ดังนั้นคนรอบ ๆ จึงไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน

ชายชราหม่าเทิงจ้องไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ เขาประหลาดใจมากในเรื่องที่นักสู้สามารถเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงได้ หลังจากที่เงียบไปช่วงหนึ่ง ปากของเขาก็ขยับเล็กน้อย “ในเมื่อพวกเราพบเจี้ยนเฉินแล้ว สัตว์อสูรโบราณที่อยู่บนไหล่ของเขาต้องเป็นลูกเสือที่ราชาเสีอต้องการแน่”

“ใช่ มันต้องเป็นลูกเสือนั่นแน่ มันเหมือนกันเป๊ะกับที่ราชาเสืออธิบายมา ซิตู หม่าเทิง มันเป็นโอกาสอันดีแล้ว แล้วพวกเราจะรออะไรกันอีกล่ะ ? พวกเราไปเอามันมากันเลย ขโมยลูกสัตว์อสูรนั่นมาและหนีไปจากที่นี่ทันที” ชายชราพูดอย่างค่อนข้างตื่นเต้น เขารอมานานสำหรับวันนี้

“พวกเราอย่าเพิ่ง ! ” ชายชราซิตูส่ายหัวอย่างไม่ลังเล “ที่นี่เป็นเมืองแห่งเทพเจ้าและเป็นสำนักงานใหญ่ของเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสง อีกทั้งเจี้ยนเฉินยังถือได้ว่าเป็นคนที่สำคัญมากสำหรับสมาคม ถ้าพวกกเราลงมือตอนนี้ พวกเราคงจะเป็นพวกที่สูญเสียเอง ไม่เพียงแต่พวกเราจะล้มเหลวในการเอาลูกสัตว์มาเท่านั้น แต่ชีวิตของพวกเราก็อาจจะจบลงที่นี่”

“เจ้าพูดถูกแล้ว มีผู้ยอดยุทธจำนวนมากอยู่ที่เมืองแห่งเทพเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตระกูลซาร์ยังมีเซียนราชาที่ซ่อนอยู่อีก เราจะบุ่มบ่ามไม่ได้ไม่งั้นเราคงพังไม่เป็นท่า พวกเราสามารถที่จะเอาสัตว์โบราณนั้นผ่านวิธีที่ชาญฉลาดอื่นโดยไม่ใช้กำลัง และถ้าเราต้องการที่จะทำมันโดยใช้กำลัง พวกเราก็ไม่สามารถทำมันได้ที่นี่” ชายชราหม่าเทิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“อย่างไรก็ตาม ผู้พิทักษ์ทั้งสี่จะไม่พบพวกเราในเร็ว ๆ นี้เนื่องจากอาคมปกปิดตัวตนของเมืองและรวมถึงการพรางตัวของพวกเรา พวกเราอาจจะตั้งหลักที่ไหนสักแห่งใกล้ ๆ กับสำนักงานใหญ่ ข้าไม่คิดว่าเจี้ยนเฉินจะอยู่ในสำนักงานใหญ่ตลอดไปหรอก หรือถ้าเขาไม่ออกมา ข้าก็จะคิดวิธีที่จะล่อเขาออกมาเอง เรื่องมันจะง่ายขึ้นหลังจากที่เขาออกห่างจากสมาคมแล้ว”

“ข้าคิดว่าแบบนั้นคงจะดี พวกเรามาทำตามนี้ ถ้างั้น ถ้าสถานการณ์คับขันจริงจริง พวกเราก็ยังมีไพ่ตายที่จะใช้ได้อยู่ เจี้ยนเฉินก็ยังเป็นนักสู้อยู่ดี หึ…”

..

ผู้ชนะที่ติดหนึ่งในสิบอันดับแรกลดตัวลงมาอย่างช้า ๆ ในแสงสีรุ้ง ในขณะที่เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงคนอื่น ๆ ซึ่งรายล้อมอยู่รอบ ๆ มองไปที่พวกเขาอย่างชื่นชมและอิจฉา

กวานหยูไค่ก็ติดหนึ่งในสิบด้วย ในตอนนี้เขารู้สึกยินดีและขอบคุณเจี้ยนเฉิน ในสิบคนนั้น กวานหยูไค่อาจจะเป็นคนที่ได้มันมาอย่างง่ายดายที่สุด เขาแค่เก็บคะแนนที่แต่เดิมเป็นของเจี้ยนเฉินไปอย่างฟรีฟรี

ท่านประธานก้าวออกมาจากปราสาทในขณะที่ท่านผู้อาวุโสหลายคนอยู่ด้านหลังของเขา เขามองไปที่สิบคนที่อยู่ในแสงสีรุ้งด้วยรอยยิ้ม “ดี ดี ดี พวกเจ้าคือเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 6 ที่ยอดเยี่ยมสำหรับการแข่งขั้นในครั้งนี้ ข้าหวังว่าบางคนในพวกเจ้านี้จะสำเร็จระดับ 7 ในปีที่จะถึงนี้”

ท่านประธานมองไปที่หยางยู่เทียน “หยางยู่เทียน สมรรถภาพเจ้านั้นยอดเยี่ยมมาก ข้ารู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นอาจารย์ของเจ้า แม้ว่าสัตว์อสูรตัวเล็กนั้นที่อยู่บนไหล่ของเจ้าจะหลอกตาข้าได้เป็นอย่างดี ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเป็นสัตว์อสูรโบราณที่หายาก แม้แต่อาจารย์ของเจ้ายังรู้สึกตกใจ”

“ท่านประธาน หยางยู่เทียนได้ต่อสู้มามากในวัตถุเซียน เขาต้องเหนื่อยล้ามากแน่ ทำไมเจ้าไม่พาเขาเข้าไปพักผ่อนล่ะ ? ” ผู้อาวุโสสูงสุดพูดพร้อมรอยยิ้มอยู่ข้าง ๆ ในขณะที่สายตาที่เขามองไปที่เจี้ยนเฉินนั้นประกอบไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ท่านพูดถูกแล้ว หยางยู่เทียน เจ้าควรจะไปพักผ่อนโดยเร็ว” ท่านประธานหัวเราะคิกคัก เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขมาก

“ขอรับ ท่านอาจารย์!” เจี้ยนเฉินป้องมือ ก่อนที่จะล่ำลาคารา ลี่เว่ยและกวานหยูไค่ เขาเดินตรงไปที่ปราสาท

“ช้าก่อน ! “