เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 909

ตอนที่ 909: ฉินฉินรับอาจารย์

ชายที่อยู่รอบ ๆ ไป่เจี้ยนเริ่มที่จะหายใจแรงเมื่อเขาได้ยินแบบนี้ สายตาที่พวกเขามองไปที่เมืองอัคนีที่กำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างไม่มีความกลัวอีกต่อไป ในตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยสายตาแห่งความละโมบแทน

“องค์ชายไป่เจี้ยน ถ้าตระกูลผู้พิทักษ์และเมืองทหารรับจ้างจะไม่เข้ามายุ่งจริง ๆ แล้วพวกเราจะต้องกลัวอะไรอีกล่ะ ? ” หนึ่งในชายวัยกลางคนพูดออกมาทันทีอย่างตื่นเต้น

แม้ว่าจะเป็นในทั่วทั้งทวีปเทียนหยวน เมืองที่ทำมาจากทังสเตนทั้งหมดเช่นเมืองอัคนีก็ทำให้ทุกคนอิจฉาตาร้อนได้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลสันโดษที่มีเซียนผู้คุมกฎหรือตระกูลโบราณที่มีเซียนราชาก็ตาม พวกเขาก็น้ำลายไหลไปตาม ๆ กัน นี่เป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่กล้าที่จะต่อต้านเมืองทหารรับจ้างเพราะพวกเขากลัวตระกูลเจียงหยางและเมืองทหารรับจ้าง ถ้าไม่ใช่เพราะมีองค์กรที่ทรงพลังถึง 2 องค์กรคอยหนุนหลังพวกเขาอยู่ กลุ่มทหารรับจ้างคงไม่มีพลังพอทีจะครอบครองเหมืองทังสเตนขนาดใหญ่แบบนี้เอาไว้แน่

“เอาหล่ะ ตราบที่กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีไม่มีใครที่ทรงพลังมาสนับสนุนหล่ะก็ พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างหายนะจะเข้าไปยึดแล้วนะ”

หลังจากนั้น หลายคนในพวกเขาก็แสดงความคิดเห็นออกมา พวกเขาแต่ละคนเป็นหัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างใหญ่ ทั้งหมดมีประวัติการต่อสู้มานานกว่าพันหรือหลายพันปี แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแต่เซียนสวรรค์ แต่ก็ยังมีหัวหน้าคนก่อน ๆ เข้ามาร่วมด้วย มีเซียนผู้คุมกฎบางคนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

หัวหน้าหลายคนสนใจเมืองอัคนีมาก ดังนั้นพวกเขาจึงจะเข้าร่วมในการยึดครั้งนี้ด้วย มีเพียงบางคนในพวกเขาที่ลังเลและไม่สนใจที่จะเข้าร่วม

ไป่เจี้ยนมองไปที่เขาด้วยความเย็นชา ก่อนที่จะมองลงไปที่เมืองอัคนีอีกครั้ง เขาพูด “เมืองน่าจะเสร็จสมบูรณ์ในอีกปีที่จะถึงนี้ เมื่อมันสร้างเสร็จแล้ว มันจะเป็นเวลาที่พวกเราไปยึดครองมัน ข้าจะไปเชิญท่านพ่อของข้าและผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายยิหยวนเพื่อมาสร้างประตูมิติเมื่อเวลามาถึง และส่งกลุ่มของพวกเจ้าที่อยู่ห่างไปหลายร้อยกิโลเมตรเข้ามา”

“นั่นคงจะดีมาก ด้วยการช่วยเหลือจากผู้อาวุโสที่เคารพทั้งสองคน มันคงจะง่ายมากที่คนของพวกเราจะมาที่นี่ได้” หัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างทั้งหมดเผยความยินดีออกมา

ไกลจากตัวทวีปออกไป หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์นั่งอยู่ที่ขอบผาของเกาะสามเซียน นางวางพิณปีศาจร่ำไห้ไว้บนพื้นที่ราบเรียบ และเล่นพิณด้วยนิ้วที่ขาวสวยของนางอย่างนิ่มนวล มันส่งเสียงที่น่าพึงพอใจออกมา

นางไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า และนางเผยให้เห็นความงดงามของนางที่แม้แต่ท้องฟ้ายังต้องอิจฉา ผมของนางที่อยู่ข้าง ๆ หูของนางพลิ้วไหวอย่างอ่อนโยนไปกับสายลมอ่อน ๆ ซึ่งปิดบังส่วนเล็ก ๆ ของใบหน้าของนางเอาไว้ มันทำให้นางดูงดงามมากยิ่งขึ้นไปอีก

เสียงโน้ตของพิณเป็นทำนองที่มีเสน่ห์และสุขุมก้องกังวานไปรอบ ๆ มันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและส่งผลให้ผู้คนที่ได้ยินเสียงของมันรู้สึกเศร้าหมองเช่นกัน

เสียงโน้ตสะท้อนอย่างนุ่มนวลไปทั่วทั้งบริเวณ สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่ได้ยินเสียงก็เงียบลง แต่ละตัวหยุดหาอาหาร พวกมันนอนลงบนพื้นและฟังเสียงเพลงอยู่อย่างเงียบ ๆ เสียงเพลงดูเหมือนจะเป็นทำนองที่สวยงามที่สุดในโลก ความเศร้าในทำนองทำให้สิ่งมีชีวิตบางตัวถึงกับหลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมา

“เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมนางถึงเสียใจโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้ ? ” เสี่ยวเยี่ยมองไปที่ที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์อยู่ด้วยความสงสัย นางเต็มไปด้วยความอยากรู้

“ข้ารู้สึกว่าอาจารย์เสียใจและเศร้าโศกมาก มันแปลกจริง ๆ ทำไมอาจารย์ถึงได้รู้สึกแบบนี้ ? ” เสี่ยวเหยียนพูดอย่างสงสัยในขณะที่นางกระพริบตาที่สดใสของนาง พวกเขาสับสนว่าทำไมหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ถึงได้รู้สึกแบบนี้โดยไม่ได้มีเหตุผลอะไร

เพลงเศร้าค่อยค่อยหยุดลง หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์หยุดเล่นพิณของนาง นางวางนิ้วของนางอย่างนุ่มนวลไปที่สายพิณและจ้องอย่างไร้ชีวิตชีวาไปที่ที่ทะเลและท้องฟ้าบรรจบกัน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

“เฮ้อ” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ถอนหายใจยาวออกมาและพึมพำ “ข้าเกลียดเจ้าไหม หรือข้าไม่ได้เกลียด ? ” นางกำลังสับสนไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

ทันใดนั้นเอง ตาของนางก็หรี่เล็กลง นางมองไปไกลทันทีและนางก็โบกมืออย่างอ่อนโยน นางแหวกมิติเปิดออกทันที มันทำให้เกิดประตูมิติออกมาอย่างรวดเร็ว ผ่านประตูมิติไป ทวีปที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุดมองเห็นได้ในนั้น มันคือทวีปเทียนหยวน

หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์หายเข้าไปในประตูมิติ และเดินออกไปที่ทวีปเทียนหยวนที่ห่างไกล

ภายในตระกูลเทียนฉินของเมืองหว่าลู่เหรินในอาณาจักรซูย่า หญิงสาวกำลังนั่งอยู่คนเดียวที่กระโจม นางเล่นพิณซึ่งเป็นเพลงที่ไพเราะออกมาซึ่งดังผ่านสวนไปอย่างนุ่มนวล

แม้ว่าพิณของฉินฉินจะอยู่ในระดับที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของคนได้ แต่มันก็มีพลังพอที่จะมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผู้คนได้ มันสามารถทำให้คนอื่นถูกมัวเมาได้อย่างไม่เต็มใจด้วยเสียงเพลงจากพิณของนาง

พิณของฉินฉินดูเหมือนพิณปีศาจร่ำไห้ที่ใช้โดยหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เป๊ะ ๆ พิณสองอันนั้นมีสีเหมือนกัน ขนาดเหมือนกันและมีสายเท่ากัน มันดูเหมือนกันจริง ๆ

“ท่านเจี้ยนเฉิน ท่านอยู่ที่ไหน ? ท่านยังสบายดีหรือไม่ ? ” ฉินฉินอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงใบหน้าที่แน่วแน่และหล่อเหลาของเจี้ยนเฉิน นางรำลึกถึงอดีตและอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ของนาง เพลงที่นางเล่นจึงแฝงไว้ด้วยความปรารถนาและความห่วงใย

“ฉินเอ๋อ เจ้ามาเล่นที่นี่อีกแล้ว ! ” เสียงหนักแน่นดังมาจากด้านหลังของนาง หัวหน้าตระกูลได้มาถึงตรงหน้านาง และจ้องไปที่นางพร้อมรอยยิ้ม